Krishtlindja me Papën: “Pse Jezusi lindi në Betlehem”.

Në emisionin e 10-të të rubrikës “Krishtlindja me Papën”, nisim shfletimin e Kapitullit III të veprës së Benediktit XVI “Fëmijëria e Jezusit”. Na njeh menjëherë me kuadrin historik e teologjik të lindjes së Zotit, sipas Ungjillit të Lukës, që shkruan: “Në ato ditë, përmes një dekreti, Cesari August urdhëroi të bëhej regjistrimi në mbarë botën (Lk 2,1). Janë fjalët e para që përdor Luka në rrëfimin e tij për lindjen e Jezusit. E menjëherë pas, shkruan Papa Benedikti XVI, Luka na shpjegon pse Jezusi lindi në Betlehem: pikërisht për shkak të regjistrimit, që kishte për qëllim të përllogariste e të mblidhte taksat, Jozefi me Marinë, fatin e tij, që ishte shtatzënë, u nisën nga Nazareti, për në Betlehem. Lindja e Jezusit në qytetin e Davidit vendoset në kuadrin e historisë së madhe universale, ndonëse perandori nuk e di fare se këta njerëz të thjeshtë shtegtojnë për shkak të tij, në një çast kaq të vështirë. “Jozefi u nis prej Nazaretit të Galilesë e shkoi në Betlehem të Judesë, në qytezën e Davidit, pse ishte nga dera e fisit të mbretit të madh. E kështu, krejt rastësisht në dukje, Foshnja Hyjnore do të lindej në vendin e përmbushjes së premtimit. Kishte mbërrijtë plotnia e kohëve. Hyji po dërgonte Birin e vet në botë.
Luka, na kujton Papa, thekson se rrethanat historike universale janë shumë të rëndësishme. Për herë të parë në historinë e njerëzimit, në kohën e Augustit, regjistrohej mbarë toka, ‘ecumene’ në tërësi. Për herë të parë ekzistonte një qeveri e një mbretëri, që rrokte orbe-n-botën. Për herë të parë jemi para një zone të pafund, që gëzon paqe, pasuritë e së cilës mund të regjistrohen e të vihen në shërbim të bashkësisë. Vetëm në këtë çast, në të cilin ekziston bashkimi i të drejtave dhe i të mirave materiale në një shkallë të gjerë, e një gjuhë universale i krijon bashkësisë kulturore kushtet e mirëkuptimit në mendime e në veprime, mund të hynte në botë një lajm universal shpëtimi, një mbartës universal shëlbimi. Kishte ardhur koha e përmbushjes së premtimit!
Por lidhja ndërmjet Jezusit e Augustit shkon shumë më thellë. Augusti nuk donte të ishte një sundimtar dosido, si ata që i paraprinë e që do ta pasonin. Epigrafi i Priemit, që i përket vitit 9 para Krishtit, na tregon si e shikonte veten Perandori e si desh ta shikonin të tjerët: jo vetëm si politikan, por edhe si figurë teologjike, duke pasur parasysh, na kujton Papa Ratcinger, se bota e lashtë nuk kishte arritur ende në ndarjen e politikës nga feja e të politikës nga teologjia. Prej këndej, në vitin 27 para Krishtit, tri vjet pasi qe ulur mbi fron, Senati i dha titullin Augustus (greqisht Sebastós) – ‘i adhurueshëm’ (sōtēr). Ky titull, që në literaturë i jepej Zeusit, por edhe Epikurit e Eskulapit, në përkthimin grek të Besëlidhjes së Vjetër i jepet vetëm Zotit. Ndërsa për Augustin shkruhet se edhe ai e kishte një shenjë hyjnore, sepse solli në botë kthesën e madhe, duke i hapur shtigjet një kohe të re.
Në eklogën e katërt të Virgjilit, që e kujtuam edhe në emisionin e 8-të, i këndohet shpresës për lindjen e një bote tjetër, shpresës për rikthimin e Parajsës së humbur. Edhe pse në vargjet e Virgjilit kemi një sfond më të gjerë, prej tij mësojmë si perceptohej jeta në epokën e Augustit kur “gjithçka ishte në pritje të ndryshimit”. E gjithçka ndryshoi vërtet me lindjen e Krishtit në Betlehem të Judës, na shpjegon Papa, sipas premtimit, që kishte bërë Hyji në Shkrimin Shenjt:
... “E ti Betlehem, tokë e Judës,
s’je kurrsesi më i vogli ndër qytete të Judës;
nga ti do të dalë Prijësi
që do ta kullosë popullin tim, Izraelin”.
Pikërisht nga Betlehemi do të përhapej në vise e në kohë ftesa: “Njeri i vjetër, gëzo në harmoninë e kohëve të reja, që të hapin hapësirat qiellore”.