Papa në festën e Zojës së Papërlyer në Romë: Hyji flet në heshtje dhe e na çliron
nga mëkati.
Sot, më 8 dhjetor, në solemnitetin e të Zënit të Pafaj të Virgjërës Mari, në mesditë
Papa Benedikti XVI kremtoi lutjen e Engjëllit të Tënzot në Sheshin e Shën Pjetrit
në Vatikan. Pasdite, në orën 16. 00, sipas traditës, Benedikti XVI shkoi në Sheshin
e Spanjës, në zemër të Romës, për të vendosur një shportë me lule të bardha dhe për
t'u lutur në këmbët e shtatores së Virgjërës Mari, ngritur që më 1857, vendosur mbi
një shtyllë 30 metra të lartë, që na kujton dogmën e Zojës së Papërlyerës, shpallur
nga Papa Piu IX më 1854. Shtegtimi tradicional i romakëve në Sheshin e Spanjës
filloi që herët në mëngjes. Në orën 7.30 zjarrfikësit vendosën në krah të Virgjërës
Mari kurorën e parë me lulet e bardha të festës. Sipas traditës, qenë pikërisht zjarrfikësit
e Shtetit Papnor ata që e vendosën shtatoren e Nënës së Papërlyer të Krishtit mbi
shtyllën, e cila stolis një nga sheshet më në zë të Qytetit të Amshuar. Vizitën
e parë te këmbët e kësaj shtatoreje e bëri Papa Piu XII më 1957. Ndërsa sot, te
këmbët e Shtatores së Zojës të zënë pa mëkat, u gjunjëzua përsëri Benedikti XVI. Është
një gjest feje e devocioni, të cilin bashkësia e krishterë romake e përsërit nga viti
në vit, gati si të donte t’i ripohonte besnikërinë Asaj që na siguron ndihmën dhe
mbrojtjen amtare në të gjitha rrethanat e jetës së përditshme. Zoti flet në heshtje;
hiri i tij e çliron njeriun nga mëkati e nga çdo lloj egoizmi, duke e bërë të shijojë
gëzimin e vërtetë. Kështu u shpreh Benedikti XVI sot pasdite, në sa gjunjëzohej tek
këmbët e Zojës së Papërlyer, në Sheshin e Spanjës. Zëri i Zotit, tha Papa, nuk dëgjohet
në mes të zhurmës, e as duke ndenjur në sipërfaqe. Duhet zbritur thellë, atje ku forcat
që veprojnë, nuk janë ekonomike e as politike, por morale e shpirtërore. Atje na fton
të zbresim, Maria, për të përkuar me veprimin e Zotit. “Ajo që është me të vërtetë
e madhe, kalon shpesh e pavërejtur e heshtja e plotë bëhet më frytdhënëse se sticimi,
që karakterizon qytetet tona. Është një nga reflektimet e Papës lidhur me Ungjillin
e solemnitetit të Zojës së Papërlyer, në një mbasdite të ftohtë, por me diell, tek
këmbët e shtatores së Zojës, në Sheshin e Spanjës. Benedikti XVI vijoi të reflektojë
mbi heshtjen e thellë të çastit, kur Zoti u bë njeri, mbi takimin e lajmëtarit hyjnor
e Marisë: një takim për të cilin asokohe nuk foli askush: “Është ngjarje
që, po të ndodhte në kohët tona, nuk do të linte asnjë gjurmë në gazeta e në revista,
sepse është mister, që ndodh në heshtje”. Zëri i Zotit, shpjegoi Ati
i Shenjtë, nuk njihet mes zhurmave shurdhuese e sticimesh, që e rrethojnë gjithnjë
më shpesh jetën tonë: “Ky aktivizëm na bën të paaftë për t’u ndalur, për
të ndenjur të qetë, për t’u zhytur në heshtjen, në të cilën Zoti na bën ta dëgjojmë
zërin e tij të urtë”. Atë ditë, kur mori lajmin e Engjëllit, Maria ishte
krejt e thelluar në lutje e, njëkohësisht, e gatshme për të dëgjuar zërin e Zotit.
Në të, nënvizoi Papa, nuk ka pengesë, nuk ka perde, nuk ka asgjë, që mund ta ndajë
nga Zoti. E ky është edhe kuptimi i zënies së saj pa mëkat origjinal. Lidhja e saj
me Zotin është e lirë: “Në të nuk ka ndarje, nuk ka as hije egoizmi, por
vetëm përkim të përkryer: zemra e saj e vogël njerëzore është plotësisht në qendër
të zemrës së madhe të Zotit”. Zëri i Zotit, plani i tij për jetën tonë
personale e shoqërore nuk mund të perceptohet duke ndenjur në sipërfaqe, por duke
zbritur thellë e më thellë, atje ku forcat, që veprojnë, nuk janë ato ekonomike e
as politike, por ato morale e shpirtërore . Atje na fton të zbresim, Maria, për të
përkuar me veprimin e Zotit. Solemniteti i Zojës së Papërlyer na kujton edhe se
shëlbimi i botës nuk është vepër e njeriut – e shkencës, e teknikës, e idelogjisë
– por vepër e Hirit Hyjnor. Po cili është kuptimi i kësaj fjale? Hir do të thotë Dashuri
në pastri e në bukuri. Maria quhet ‘Hirplote” (Lk 1,28), e me këtë identitet
na kujton përparësinë e Zotit në jetën tonë e në historinë e botës, na kujton se pushteti
e dashuria e Zotit është më e fortë se e keqja: “Maria na kujton se sado
poshtë të ketë rënë njeriu, nuk është kurrë tepër poshtë për Zotin, i cili zbriti
deri në skëterrë; sado të ketë dredhuar zemra, Zoti është gjithnjë më i madh se zemra
jonë (Gjn.3,20). Fryma e ngrohtë e hirit mund t’i shpërndajë
edhe retë më të zeza, mund ta bëjë jetën të bukur, të pasur, kuptimplote, edhe në
situatat më çnjerëzore”. Në të vërtetë, krishtërimi është fitorja e hirit
mbi mëkatin, e jetës mbi vdekjen. E në se ka edhe flijime, disiplinë të mendjes, të
zemrës e të sjelljeve, kjo vjen nga që në zemër të njeriut është rrënja helmatisëse
e egoizmit, burim i së keqes për vetveten e për të tjerët: “Prandaj duhet
të mësohemi për t’i thënë ‘jo’ zërit të egoizmit e ‘po’ zërit të dashurisë së vërtetë.
Gëzimi i Marisë është i plotë, sepse në zemrën e saj nuk ka as hijen e mëkatit”.
Posaçërisht e ngrohtë, pritja e Papës Benediktit XVI nga besimtarët, që
e kishin mbushur përplot Sheshin e Shën Pjetrit. Të pranishëm, Kryetari i Bashkisë,
Alemano, kardinali mëkëmbës, Valini e autoritete të tjera.