Atdhé! êmen tingllues qi si kângë zâne, me t’rrahun flatrash, ktû kalon
n’ajri sá fort n’kohë t’ligë, n’dishîr zêmbren e bâne m u dridhë kur na tue
fshâ ty t’ndryshim n’gji. Vetëm ânderr vjerrshtarësh ishte ti atëherë, t’cillve,
tue kndue mbi lyrë t’hershmet kujtime, i u çilej ardhmenija n’qiell t’kalterë, e
t’shifshin ty shkelzyese, n’per vegime, Por n’errsi, qi n’gjith ânët qiellen kish
mblue, komi s’hetonte kurrnji shêj agimi: flije e fatit t’padrejtë, vuente,
ngarkue me vargojt e robnîs, pa shpresë shpëtimi.
Ç’farë m’u dikue nder
dej guxim hyjnuer, dyshimet tue dermue qi n’shpîrt ushqeshe? Ç’farë lajm drite
shkelxej n’terr shekulluer, qi, shpresa e ndrydhun, turrshëm m’u çue peshë? Ndandori,
plot me fate, ish kah kalote e komi heshte, n’terr t’robnîs plandosun: por
zbardhe, o ditë, o shêj i artë n’per mote, qi kohna e fate t’liga prûene n’t’sosun. Me
hov t’vigâjve t’rî, motet pertrina: flamurin rroka t’madhit Skanderbé e mbi
qytet t’Liris, mâ i parë, e ngrîna, tu’u dhanë shqiptarvet, zhytë n’plogti, nji
atdhé!...
Mos u ligshtoni as sot se prap Shqipnija n’dritë, e n’lumni do
t’gzojë agime t’reja: n’zêmber t’rivet s’â afikë, jo, athedashtnija, n’ftyra
t’gjalla flakon plot dritë Ideja, T’rît, po, kushtrimet t’ueja kan me pritë e,
flamujt t’onë me dorë t’arenzët tue rrokë, nder mâje t’epra komin kan m’e njitë, tue
korrë t’tânë larin qi bleron n’ket tokë.
Flakrò, flamur, perherë neper fitore, porsi
êngjull ngallnimi tue fluturuem; prorë mblò, me hijen shêjtë, token arbnore, mbi
bâll t’shqiptarvet, n’erë të lîr tue valuem.