Të hënën e kaluar, me rastin e Vitit Evropian të plakjes aktive dhe të solidaritetit
ndërmjet breznive, Benedikti XVI shkoi për vizitë në Shtëpinë-Familje “Rrofshin pleqtë”,
të Bashkësisë së Shën Egjidit. Shumë e ngrohtë, pritja e edhe më i ngrohtë, fjalimi
drejtuar banorëve të familjes. Që në fjalët e para u ndje fort afërsia ndërmjet mikut
e mikpritësve.“Vij ndërmjet jush si Ipeshkëv i Romës, por edhe si i moshuar, në takim
me bashkëmoshtarët”. Me këto fjalë niste takimi i Papës me të moshuarit, të cilit
Atë Federiko Lombardi i kushton editorialin për Octava Dies, e përjavshme informative
e Qendrës Televizive të Vatikanit, titulluar: “Lavd moshës së shkuar!”
“Vizita
e Papës në një shtëpi për të moshuar, të hënën e kaluar, është sigurisht një nga çastet
e lumtura, përmes të të cilave një numër i madh njerëzish e kupton lehtësisht se gjestet
e fjalët e Atit të Shenjtë janë mesazh i çmuar për ta, e jo vetëm për grupin e vogël
të të zgjedhurve, që munden ta takojnë personalisht. I moshuar ndërmjet të moshuarve,
Benedikti XVI iu drejtua bashkëmoshtarëve të tij me fjalë të dala nga zemra, duke
u kujtuar se i njeh mirë vështirësitë, problemet dhe kufizimet e kësaj moshe. Ndryshe
nga paraardhësi i tij, ai nuk u ndalua tek situata e të moshuarit të sëmurë e të pamundur,
por tek ajo e të moshuarit në përgjithësi, duke shpjeguar vlerën e posaçme të kësaj
stine të jetës, si pranim i qetë e durimtar i kufizimeve të moshës e si vijim i jetës,
me vetëdijen se Zoti i do të moshuarit e se mund të ndajnë me të tjerët ‘dijen e fituar
nga jeta’: “Të jenë libër i hapur, në të cilin breznitë e reja mund të gjejnë këshilla
të çmuara për udhën e tyre”. Nuk bëhet fjalë, prandaj, për përpjekje artificiale,
të cilat synojnë ta mbushin kohën e pleqërisë me gjëra që duhen bërë, por për ta mbushur
me komunikimin e dijes së zemrës, që di të dallojë vlerat e dorës së parë, nga ato
të dorës së dytë, ato që i bëjnë ballë kohës nga ato, që kalojnë e zhduken. Natyrisht
kjo nuk realizohet vetvetiu, sepse në një farë mënyre, posaçërisht kur vuan thellësisht,
pleqëria është çasti i së vërtetës, çasti në të cilin, siç shkruante Romano Guardini
– “kufijtë hapen duke lënë të duket absoluti”. Pritja mund të mbushet me lutjen, që
hap horizonte tejet të gjëra: Papa u kërkon të moshuarve të luten për të varfërit,
për paqen, për përfundimin e dhunës, për Kishën, për atë vetë…. E kjo është një lutje
e fuqishme, nga që njeriu i moshuar, i cili beson e shpreson, e di mirë se është më
pranë Zotit e Shenjtorëve, më familjar me ta; vija e kalimit bëhet gjithnjë më transparente.
Për këta të moshuar kemi shumë nevojë dhe e dimë se janë një pasuri e stërmadhe. Prandaj
duhet t’i mbajmë me dashuri ndërmjet nesh, në mënyrë që të mund të themi me të vërtetë,
së bashku me Papën: “Është gjë e bukur të jesh i moshuar!”.