Ustanowienie Papieskiej Akademii Języka i Kultury Łacińskiej
W liturgiczne wspomnienie św. Leona Wielkiego, papieża i znakomitego łacinnika, Benedykt
XVI, mocą listu apostolskiego zatytułowanego Latina lingua, ustanawia Papieską
Akademię Języka i Kultury Łacińskiej (Pontificia Academia Latinitatis). W pierwszej
części dokumentu czytamy między innymi o roli, jaką Kościół odgrywał w poznawaniu
i propagowaniu kultury i języka, który w określonym momencie historycznym stał się
jego językiem oficjalnym. Również w naszych czasach znajomość łaciny wydaje się nieodzowna
przede wszystkim dla studium źródeł, podstawowych dla wielu dyscyplin kościelnych,
przede wszystkim dla teologii, liturgii, patrystyki i prawa kanonicznego. Do dzisiaj
w tym języku są redagowane księgi liturgiczne rytu rzymskiego, najważniejsze dokumenty
Magisterium papieskiego i oficjalne akty Biskupa Rzymu.
Jednak – zauważa Ojciec
Święty – dostrzega się obecnie coraz wyraźniej niebezpieczeństwo powierzchownego traktowania
tego języka i kultury, nawet w formacji filozoficznej i teologicznej kandydatów do
kapłaństwa. Jednocześnie wzrasta zainteresowanie łaciną na kontynentach, które nie
utożsamiają swojej historii bezpośrednio z tradycją grecko-rzymską. Pragnąc zatem
wspierać wysiłki i inicjatywy zmierzające do pogłębiania znajomości i używania języka
łacińskiego nie tylko w środowiskach kościelnych, ale również w szeroko rozumianym
świecie kultury, przy użyciu współczesnych metod dydaktycznych i poprzez kontakty
między instytucjami akademickimi, Ojciec święty ustanawia Papieską Akademię
Języka i Kultury Łacińskiej, która zależeć będzie od Papieskiej Rady Kultury.
Akademią kierować będzie prezes (został nim mianowany rektor uniwersytetu w Bolonii
prof. Ivano Dionigi) wspierany przez sekretarza i Rada Akademicka. Jednocześnie wygasa
działalność Fundacji Latinitas, założonej przez Pawła VI, mocą dokumentu Romani
Sermonis z dnia 30 czerwca 1976 r.
Druga część motu proprio Latina
lingua podaje cele, metody i szczegółowe normy dotyczące działalności nowej Akademii.
Zwraca się uwagę między innymi na konieczność wykorzystania współczesnych środków
masowego przekazu do propagowania języka łacińskiego oraz na potrzebę mówienia i pisania
w tym języku w różnych dziedzinach życia i działalności Kościoła.