Okruchy Ewangelii: XXIX Niedziela Zwykła

Kto między wami chciałby być wielki, niech będzie waszym sługą

Słuchaj:

Dzisiejsza Ewangelia o apostołach zabiegających o najważniejsze miejsca po prawicy i lewicy Jezusa pozwala nam na kilka interpretacji. Pierwsza, piętnuje naganne zachowanie Jakuba i Jana. Z ich zuchwałej prośby płynie jednak dla nas przestroga: można wiele lat chodzić z Jezusem i tak naprawdę Go nie poznać, można słuchać Jego nauki i jej nie rozumieć, można modlić się do Niego i swymi modlitwami wywołać zdziwienie.

Chrystus nie zabrania nam oczywiście abyśmy na modlitwie prosili Go o chleb codzienny, o dach nad głową, o zdrowie, chciałby jednak abyśmy na modlitwie odczytywali przede wszystkim wolę Boga względem nas, a nie „narzucali” Bogu naszej własnej woli. Prawdziwa modlitwa, ta, której On sam nas nauczył, koncentruje się więc na Bogu: święć się imię Twoje, przyjdź królestwo Twoje, bądź wola Twoja (por. Mt 6, 9-10), a nie na nas samych, jak w tym pierwszym paciorku, którego nauczyli nas rodzice: Aniele Boży, stróżu mój, Ty zawsze przy mnie stój, bądź mi ku pomocy i mnie zaprowadź do żywota wiecznego.

Czy moja modlitwa wyrosła już z tego „pierwszokomunijnego ubranka” i kto w mojej modlitwie jest najważniejszy? – to pytania, które chcemy sobie zadać, tym bardziej, że z każdego słowa, które wypowiadamy do Boga, będziemy rozliczeni. To kolejna przestroga płynąca z dzisiejszej Ewangelii: «Czy możecie pić kielich, który Ja mam pić»? Odpowiedzieli Mu: «Możemy». «Kielich mój pić będziecie» (por. Mk 10, 38-39).

Czy w czasach powszechnej dewaluacji zasad i szerzącego się oportunizmu, stać nas na dotrzymanie danego Bogu i człowiekowi słowa?

Ta historia wydarzyła się naprawdę. Młodemu człowiekowi w czeskiej Pradze trafiła się wyjątkowa okazja kupienia dużego mieszkania w centrum stolicy. Małżeństwu osiemdziesięcioletnich staruszków pieniądze nie były już potrzebne, prosili tylko, aby w dwóch pokojach mogli dożyć reszty swoich dni. „Z taką cenę, takie mieszkanie, żaden problem – pomyślałem”, opowiadał ów młody człowiek. „No, ile mogą oni jeszcze pożyć? Rok? Dwa? Poza tym jako chrześcijanina, łechtała mnie myśl, że spełniam dobry uczynek. Ale Chrystus powiedział – „sprawdzam”, dałeś słowo, zobaczymy. Mężczyzna zmarł po czterech latach, a jego żona po... czternastu. Czternaście pod jednym dachem z obcą osobą, coraz bardziej niedołężną i wymagającą opieki. Mojej opieki. No, bo przecież ja dałem im słowo”.

* * *

Dzisiejsza Ewangelia, jak wspomnieliśmy, może mieć także inną, zgoła odmienną interpretację. Zdaniem niektórych komentatorów, nie bez znaczenia jest fakt, że prośba Jakuba i Jana, o miejsce po prawicy i lewicy Jezusa, odbyła się w czasie Jego ostatniej drogi do Jerozolimy. Słysząc o wyszydzeniu, biczowaniu i śmierci Mistrza, apostołowie – jak zanotował św. Marek – pozostawali w tyle, tak byli strwożeni (por. Mk 10, 32-34). Ledwie Jezus wspomniał jednak o zmartwychwstaniu, z grupy uczniów wysunęli się natychmiast synowie Zebedeusza domagając się miejsca u boku Mistrza w Jego przyszłej chwale. Wydaje się, że tylko oni dwaj zachwycili się prawdą o zmartwychwstaniu i tylko oni dwaj tak naprawdę uwierzyli, że Jezus może pokonać śmierć. Jego słowa były to dla nich tak porywające, że nie przerażał ich nawet „kielich cierpienia”. Dla przebywania z Jezusem w chwale gotowi byli poświęcić wszystko. I słowa dotrzymali: Jan jako jedyny z apostołów wytrwał pod krzyżem, a Jakub jako pierwszy spośród nich oddał za Jezusa życie.

Jakie są nasze ambicje i pragnienia? Małe i przyziemne czy wielkie i szalone, jak Jakuba i Jana, i tylu innych Bożych szaleńców, którzy ośmielali się prosić Boga o wszystko.

Modlitwa o wszystko (frg)

Boże, zwracam się z uprzejmą prośbą o przyznanie mi wszystkiego. Przyznaję, że nie mam żadnych argumentów, abym wszystko otrzymał. Co więcej moje intencje nie są czyste, a powody, dla których pragnę otrzymać wszystko są podejrzane. Jedyne, co mam na swoją obronę to to, że niczym innym, niż wszystkim się nie zadowolę. I jeszcze to, że dopóki wszystkiego nie otrzymam, dopóki wszystko nie będzie mi dane, będę Cię niepokoił moimi podaniami i odwołaniami, aż do skutku. Nadmieniam także, że nie interesuje mnie wcale, ile za to wszystko trzeba będzie zapłacić. Amen. (wg o. Adama Szustaka OP).

ks. Arkadiusz Nocoń