Çdo vend ka thirrjen e vet e situata gjeopolitike e Libanit ka përcaktuar thirrjen
e tij: zinxhir i dyfishtë malesh, rrethuar me fusha e me shkretëtira, Mali i Libanit
ka qenë, në shekuj, strehë për pakicat e kërcënuara, ose të persekutuara në Lindjen
e Mesme. Prandaj, të flasësh për shumicë e për pakicë në Liban, është dytësore, pasi
vendi i kedrave popullohet kryesisht nga pakica të ndryshme, saktësisht tetëmbëdhjetë. “Libani
është më tepër se vend, është mesazh” thoshte i Lumi Gjon Pali II, prandaj koncepti
i demokracisë së numrave duhet kapërcyer për t’i lënë vendin logjikës së “mozaikut”:
12 bashkësi të krishtera (prej të cilave, 6 katolike), 5 myslimane dhe një hebraike,
për 4 milion banorë, në një territor të madh sa Shqipëria.
Në mungesë të regjistrimit
zyrtar të popullsisë, mund të thuhet se përbërja e popullsisë është sipas listës së
mëposhtme, ku të parët janë në numër më të madh e të fundit, në numër më të vogël
(asterisku shënon katolikët). Gjithashtu, prania e krishterë në Liban është rritur
me ardhjen e refugjatëve nga Iraku (pas ndërhyrjes së vitit 2003) dhe nga Siria (pas
fillimit të revoltës në vitin 2011):
TË KRISHTERËT Maronitë* Greko-ortodoksë Greko-Melkitë
katolikë* Armenë apostolikë Armenë katolikë* Siro.katolikë* Protestantë Kaldej* Siro-ortodoksë Asirë
të Lindjes Latinë*