“100 пытанняў – 100 адказаў”. Як Ватыканскі банк быў уцягнуты ў фінансавыя інтрыгі?
Напэўна самым гучным
здарэннем канца ХХ ст., якое цёмнай плямай лягло на Каталіцкі Касцёл, стала праблема,
звязаная з дзейнасцю Інстытута рэлігійных спраў, больш вядомага як Ватыканскі банк.
У выніку некампетэнтнасці і неўважлівасці яго тагачаснага кіраўніцтва, Ватыкан быў
уцягнуты ў шэраг фінансавых авантур, выбрацца з якіх каштавала вялікіх намаганняў.
Менавіта гэтыя праблемы сталі нагодай для шматлікіх абвінавачванняў у адрас Касцёла,
але таксама і стымулам для глыбокіх перабудоў фінансавай структуры Святога Пасаду
і далучэння да міжнароднай сістэмы кантролю за празрыстасцю і адкрытасцю ў эканоміцы.
У 1970-я гг. вакол Апостальскай Сталіцы сталі з’яўляцца чуткі аб удзеле ў
адмыванні грошай і фінансаванні крымінальных арганізацый. У цэнтр увагі паліцыі трапіў
арцыбіскуп Пол Казімір Марцынкус – амерыканскі каталіцкі іерарх літоўскага паходжання,
які з 1971 г. з’яўляўся дырэктарам Ватыканскага банка. Гэта структура з’яўляецца незалежнай
з юрыдычнага пункту гледжання. У сваёй дзейнасці яна падпарадкоўваецца Пантыфіку,
а грашыма падтрымлівае дзейнасць Касцёла ў розных кутках свету. Заснаваны банк быў
у 1942 г. папам Піем ХІІ з мэтай захавання грошай, якія выплаціў Святому Пасаду Мусаліні,
у якасці кампенсацыі за канфіскаваную у Касцёла маёмасць на тэрыторыі усёй Італіі.
У гады ІІ Сусветнай вайны існавала небяспека, што грошы могуць патрапіць у рукі нацыстаў.
Каб не дапусціць гэтага, палова сродкаў была перавезена ў ЗША і ўкладзена ў золата,
валюту і акцыі. На пачатку грошы інвеставаліся пераважна ў буйныя амерыканскія кампаніі,
а пасля вайны таксама і ў італьянскія.
Інвеставанне у буйныя кампаніі патрабавала
вялікай пільнасці, бо напрыклад у 1968 г. адбыўся першы непрыемны інцыдэнт. Стала
вядома, што Ватыканскі банк з’яўляўся галоўным акцыянерам фармацэўтычнай кампаніі
“Serono”, якая менавіта ў год выдання энцыклікі “Humanae vitae” пачала выпускаць кантрацэптыўныя
сродкі. Калі ў Апостальскай Сталіцы даведаліся пра гэта – адразу адмовілася трымаць
свае грошы ў акцыях гэтай кампаніі.
У 1971 г., праз некалькі месяцаў пасля
свайго прызначэння, арцыбіскуп Марцынкус набыў у Нью Ёрку акцыі на агульную суму ў
14,5 млн. долараў. Але праз месяц, калі не прыйшлі абяцаныя дывідэнды, арцыбіскуп
зразумеў, што яго падманулі. На яго просьбу ФБР правяло расследванне і раскрыла, што
іерарху былі ўручаны фальшывыя “каштоўныя паперы”. Першапачаткова паліцыя пачала правяраць
нават самаго арцыбіскупа – ці сапраўды ён з’яўляўся толькі ахвярай? Але хутка стала
зразумела, што падазрэнні былі неабаснаваныя.
Другая непрыемная сітуацыя, у
якую патрапіў арцыбіскуп Марцынкус адбылася, калі ён, карыстаючыся парадамі вядомага
сіцылійскага банкіра, аўтарытэтнага эканаміста і фінансіста Мішэля Сіндоны, набыў
акцыі пяці італьянскіх банкаў, не ведаючы аб тым, што яны былі замешаны ў адмыванні
грошай мафіі. Як было адкрыта пазней, Мішэль Сіндона сам з’яўляўся кіраўніком вялікай
крымінальнай структуры, а супрацоўніцтва з Ватыканам яму было неабходна для пазітыўнага
іміджу.
Сіндона пазнаёміў арцыбіскупа Марцынкуса са сваім калегай, генеральным
дырэктарам міланскага “Амбразіянскага банка” Рабэрта Кальві. Апошні таксама заахвоціў
іерарха ўкласці ватыканскія грошы ў сваю фінансавую імперыю. Праз два гады гэты банк
абанкроціўся, а Ватыкан, як галоўны акцыянер структуры, быў вымушаны выплаціць 240
млн. долараў крэдыторам. Акрамя таго стала вядома, што “Амбразіянскі банк” фінансаваў
крымінальныя структуры і спрыяў гандлю зброяй і валютай. Сам Кальві скончыў жыццё
самагубствам.
Калі паліцыя пачала расследваць гэту справу, то выйшла на яшчэ
аднаго ўдзельнікамі крымінальнага італьянскага падполья – дырэктара прадпрыемства
па вытворчасці матрацаў Ліцыа Джэлі. Падчас вобшуку ў яго доме быў знойдзены спіс
удзельнікаў сакрэтнай масонскай ложы “Прапаганда 2” (“Р2”), у якой Джэлі быў галоўным
магістрам. У спісе значыліся 932 члены – самыя багатыя і ўплывовыя людзі Італіі, уся
эканамічная і палітычная эліта, у тым ліку так званыя “партнёры” арцыбіскупа Марцынкуса
– Сіндона і Кальві. Гэтыя фінансавыя акулы выкарысталі даверлівасць і непрафісійнасць
каталіцкага іерарха, каб дабрацца да грошай Інстытута рэлігійных спраў і карыстацца
аўтарытэтам і гарантыямі Ватыкана пры заключэнні сваіх пагадненняў. Ян Павел ІІ вельмі
добра гэта разумеў, і таму не дазволіў арыштаваць іерарха. Арцыбіскуп Марцынкус на
працягу доўгіх гадоў жыў за Ватыканскімі мурамі, а ў 1990 г., калі з яго былі зняты
абвінавачванні, вярнуўся ў Амерыку, дзе працаваў пробашчам адной з парафій у штаце
Арызона, да самай смерці у 2006 г.
Паводле рашэння Святога Айца, адразу пасля
ад’езду арцыбіскупа Марцынкуса, у Ватыканскім банку адбыліся вялікія перамены. Ён
быў рэструктурызаваны паводле міжнародных стандартаў, далучыўся да шэрагу канвенцый
па барацьбе з фінансавымі злачынствамі, і з кожным годам усё больш набліжаецца да
максімальнай празрыстасці і адкрытасці. Таксама было прынята важнае рашэнне – цяпер
пасаду дырэктара Ватыканскага банка могуць займаць толькі спецыялісты і эксперты ў
галіне эканомікі. Як адзначыў нямецкі гісторык Міхаэль Хэзэман, “святары па свайму
пакліканню павінны верыць у дабрыню людзей, а дырэктары банкаў, ведаць што рабіць
з найгоршымі з іх”.
Паводле кнігі Міхаэля Хэзэмана "Contro la Chiesa"
падрыхтаваў Аляксандр Панчанка