Filloi dje në Milano të Italisë, Takimi Botëror i Familjeve me temë “Familja: puna
dhe festa”. Prindërit, të rinjtë e madje edhe fëmijët e shumtë, që kanë mbushur Panairin
e qytetit me zhurmën e gjallërinë e tyre, do të reflektojnë, secili sipas mënyrës
së vet, për marrëdhëniet ndërmjet kohës së punës e kohës së festës e do të diskutojnë
për cilësinë e të dyjave, në epokën bashkohore. Nesër, në qytetin lombard pritet të
shkojë edhe Papa Benedikti XVI. Ne sot, do të përpiqemi të shpjegojmë pikërisht kuptimin
e fjalës “punë” për të krishterët, duke u nisur, si gjithnjë, nga Shkrimi i
Shenjtë. Krijimi i botës, në Librin e Zanafillës, nuk paraqitet si luftë ndërmjet
zotave, apo si luftë ndërmjet së mirës e së keqes, por si rezultat i punës. Krijuesi
“punon” për gjashtë ditë me radhë, përshkruhet si një lloj poçari, që me duart e veta,
i jep formë krijesës më të lartë, njeriut (2,7); e së fundi, pushon të shtatën ditë,
pasi e ka realizuar projektin e Tij të Gjithësisë. Madje, njeriu vendoset në kopshtin
e Edenit “për ta punuar e për ta ruajtur” (2,15). Binomi punë/pushim bëhet kështu
edhe ritmi i jetës njerëzore, në ngjashmëri me atë hyjnore. Zoti i jep krijesës
njerëzore detyra konkrete, si për shembull, “t’u japë emra kafshëve dhe shpendëve”
(2,19-20), pra, ta njohë, të thellohet e ta shndërrojë realitetin. Jo më larg
se në kapitullin e katërt të Librit të Zanafillës, hyjnë në skenë Abeli, bari, e Kaini,
bujk. Gjithashtu, përmenden ndërtuesi i qytetit, artisti, metalpunuesi, së bashku
me tensionet, që ekzistonin ndërmjet klasave të ndryshme shoqërore. Më tej, Bibla
vazhdon t’i japë rëndësi punës: ngrihen në qiell profesionet, përshkruhen gjallërisht
ditët dhe veprat e punëtorit, luftohet përtacia (shih Librin e Fjalëve të Urta), mbrohet
e drejta për pushim, liria fetare dhe personale (urdhërimi i së shtunës). Gjithashtu,
vihet në dukje se ekziston jo vetëm puna e krahut, por edhe puna intelektuale, si
ajo e skribit, ose puna për t’i shërbyer bashkësisë, si ajo e mjekut (shih Sir 38-39).
I jepet vlerë e veçantë dijes e urtisë, që s’është tjetër, veçse reflektimi e meditimi
shpirtëror për të mos e lejuar punëtorin ta mbushë ditën vetëm me gjërat e jashtme
(Gb 28). Pra, Shkrimi i Shenjtë paraqet lumturinë e punës në Tokën e Premtuar
dhe mundësinë, që i jep ajo secilit për të shprehur krijimtarinë e vet. Por, shpreh
edhe sigurinë se puna mund të kthehet në të kundërtën e vet, nëse njeriu shtypet e
shfrytëzohet, si në rastin e skllavërisë egjiptiane. Nga ana tjetër, Libri i Kishtarit
vë në dukje shpesh sa absurd është ai, që punon e lodhet vetëm për të grumbulluar
pasuri e për t’ia lënë një trashëgimtari, që nuk ia di vlerën dhe e harxhon krejtësisht
pa dhimbje (1,3; 2,11.18-19; 3,9; 4,4-6). Puna serioze e jo ajo fanatike, që ka
si qëllim vetëm shtimin e kapitaleve, kremtohet e lavdërohet edhe nga Jezusi, “biri
i zdrukthëtarit” (Mt 13,55) e “zdrukthëtar”, Ai vetë (Mk 6,3). Shembëlltyrat me të
cilat flet, kanë si protagonistë fshatarë, peshkatarë, tregtarë, gra shtëpiake, barinj,
punëtorë gjithëfarësh e të tjera. Krishti na fton t’ia kërkojmë Zotit “bukën e
përditshme”, duke u thënë dishepujve të vet të mos shqetësohen për ushqimin deri në
atë pikë, sa të harrojnë vlerat më të larta, siç ndodh me Martën, e cila kishte
hall më tepër të bënte punët e shtëpisë, se të rrinte me Të (shih Mt 6,31-32 e Lk
10,38-42). Bashkësitë e para të krishtera ishin të vetëdijshme për vlerën e punës,
pasi, siç u shkruan Shën Pali Apostull selanikasve, “shikoni punët tuaja
dhe punoni me duart tuaja”, ashtu siç bënte edhe vetë “duke punuar natë e ditë
që të mos i bëhej ndokujt barrë” (1 Sel 2,9; 4,10-12), sepse “kush nuk do të
punojë, as mos të hajë!” (2 Sel 3,10). Por edhe në këtë rast e përgjithmonë, puna
duhet kuptuar sipas parimit të Jezusit, që thoshte: “çka i vlen njeriut të fitojë
mbarë botën, nëse e humb jetën e vet?” (Mk 8,36).