Fragment glinianej pieczęci z nazwą Betlejem znaleźli izraelscy archeolodzy podczas
wykopalisk na terenie starożytnej części Jerozolimy, znajdującej się poza murami Starego
Miasta, zwanej Wzgórzem Ofel. Jest to najstarszy odkryty historyczny dowód istnienia
biblijnego miasta, z którego pochodził król Dawid oraz gdzie narodził się Pan Jezus.
Gliniany
odcisk pieczęci podatkowej, datowany na VIII lub VII wiek przed n. Ch., mierzy półtora
centymetra. Widnieje na nim fragment hebrajskiej inskrypcji z pełną nazwą „Bet Lechem”,
czyli Betlejem. Była to prawdopodobnie urzędnicza pieczęć skarbowa, jaką oznaczano
transport danin podatkowych dla władcy Jerozolimy.
Kierujący pracami wykopaliskowymi
w Jerozolimie archeolog Eli Shukron z Izraelskiego Departamentu Starożytności uważa,
że pieczęć pochodzi z czasów pierwszej świątyni, czyli sprzed 2700 lat. Z zachowanego
fragmentu tekstu zapisanego w trzech linijkach eksperci proponują następującą interpretację:
„w siódmym roku panowania króla (nie jest jasne, czy chodzi o Ezechiasza, Manassesa
czy też Jozjasza) został wysłany ładunek z Betlejem do króla w Jerozolimie”.
Archeologiczne
odkrycie jest potwierdzeniem znaczenia Betlejem w czasach Starego Testamentu. Betlejem,
którego hebrajska nazwa (Bet Lechem) jest tłumaczona jako „Dom chleba”, leży osiem
kilometrów na południe od Jerozolimy. W Biblii Betlejem, określane również jako Efrata,
po raz pierwszy pojawia się w opisie śmierci i pochówku Racheli, żony patriarchy Jakuba
(Rz 35,19; 48,7). W Betlejem został namaszczony na króla Dawid, najmłodszy syn Jessego,
potomek Booza i Rut (1 Sm 16,1-13).
Prorok Micheasz, żyjący w okresie, z którego
pochodzi odnaleziony fragment pieczęci, zapowiedział, że z Betlejem w Judzie pochodzić
będzie oczekiwany Mesjasz (Mi 5, 2). Archeologiczne znalezisko dowodzi historyczności
wzmianek o Betlejem w Starym Testamencie oraz potwierdza jego istnienie na wiele wieków,
zanim zaczęto czcić je jak miejsce narodzin Pan Jezusa.