Imzot Fizikela: pas krizës ekonomike botërore, qëndron kriza e vlerave dhe e fesë
Evropa po përjeton orë dramatike, për shkak të krizës ekonomike. Themelet e Bashkimit
Evropian lëkunden nga mundësia e daljes së Greqisë nga euro, ndërsa bursat vazhdojnë
ta mbyllin ditën me humbje e papunësia rritet, sidomos ndër të rinjtë. Nëntë ditë
konsultimesh intensive ndërmjet partive të Athinës nuk arritën t’i japin popullit
një qeveri të bashkimit kombëtar. E kancelaritë evropiane e shohin me dyshim atdheun
e demokracisë e të filozofisë perëndimore, duke i quajtur grekët “të papërgjegjshëm”,
sepse të vetëdijshëm për pasojat, do të kthehen në kutitë e votimit nga mesi i qershorit.
Kisha Katolike ka venë gjithnjë në dukje se kriza ekonomike është shkaktuar dhe
i ka rrënjët në krizën më të gjerë antropologjike, në krizën e vlerave e të fesë.
Intervistuam për këtë kryetarin e Këshillit Papnor për Nxitjen e Ungjillëzimit të
Ri, imzot Rino Fizikela: Kriza e fesë na shqetëson më shumë. Është krizë dramatike,
siç thotë Papa Benedikti XVI. Fatkeqësisht, ajo ka sjellë si pasojë pasigurinë e thellë
në vetë njeriun. Prandaj, ajo shndërrohet në format e indiferencës e të individualizmit,
që vërehen në shoqërinë bashkohore, prej të cilave nuk mund të përjashtohen as format
e cinizmit, që, duke mos ndjekur asnjë kriter etik apo moral, kanë sjellë në këtë
krizë të madhe financiare dhe ekonomike, e cila po e shtyp botën. Në këtë
situatë, cila është sfida, që duhet të përballojë Kisha, sidomos duke filluar nga
tetori, kur të nisë Viti i Fesë dhe Sinodi i Ipeshkvijve për ungjillëzimin e ri? Sipas
meje, sfida do të jetë të kuptojmë se ekzistojnë rrathë koncentrikë të vëmendjes për
ungjillëzimin e ri, nëse mund të shprehemi kështu. Së pari, ne të krishterët duhet
të bëhemi të vetëdijshëm e të ndërgjegjshëm për përgjegjësinë, që kemi si besimtarë.
Pra, duhet ta përtërijmë fenë, por edhe të kuptojmë se jemi ne ungjillëzuesit, deri
në thellësitë e shpirtit. Pastaj, rrethi më i madh – gjithnjë duke iu referuar figurës
së rrathëve koncentrikë – është ai i indiferentëve, që janë bërë të tillë me kohë,
janë bërë agnostikë, janë ata, që lehtësisht thonë “jam i krishterë, por jo praktikant”,
pa e kuptuar kontradiktën e rëndë, paradoksin e kësaj shprehjeje. I krishteri, për
natyrën e vet, është njeri që merr pjesë në jetën e bashkësisë e të Kishës. Rrethi
i tretë u takon atyre, që janë edhe më larg Kishës, por ndoshta, dëshirojnë të gjejnë
akoma njerëz të aftë për t’u kumtuar dashurinë e Zotit. Ç’do të thotë, sipas
jush, se jemi të krishterë? A është kjo e rastit, vetëm sepse prindërit na kanë pagëzuar,
kur ishim të vegjël? Para së gjithash, është Hiri Hyjnor që vepron në ne. Të
mos harrojmë se jemi të krishterë, sepse Kisha na e ka përçuar fenë, na e kanë përçuar
prindërit. “Nuk është e rastit” do të thotë që ne duhet t’i jemi mirënjohës Zotit,
që na zgjodhi për këtë mision të madh dhe, duhet t’u jemi mirënjohës prindërve, që
na transmetuan fenë. Pastaj ajo jetohet në veprimtarinë e përditshme e ne marrim vendime,
që ndikojnë jo pak në një sfidë, të cilën mund ta shpreh kështu: a do të arrijë brezi
ynë t’ua përçojë fenë fëmijëve, atyre, që do të jetojnë pas nesh?