T’falem, o Mërí ! Virgjin e dlirë, O Nanë e bukur e Kshillit t’Mirë! Ty ndihmë
t’ kena n’kët shkretí T’falem, o Mërí ! T’falem, o Mërí ! Të falem, se ti gjithherë
na pshton, Prej anmikut t’shpirtit që na kercnon. Se n’dorën tande pushtet t’madh
ké; Lutu për né, lutu për né ! Lutu se t’vshtirat kaq e kanë mblu’, Shkodrën
e vorfën e t’ mjert birt tú; Lutu, se t’ thrrasin, Zojojë me dashtëní: T’falem,
o Mërí, t’falem o Mërí ! T’falem, o Virgjin, nan’ e Tynzot, Ndihma e kshtênimit
me hire plot; T’bijë n’mend se Zoj’ e Shkodrës jé Lutu për né! lutu për né! Lutu,
po, e derdhi hiret e mdhaja, Si n’kohët e moçme n’Kishë, te Kalaja, Ku lutej
Shkodra plot me dobí, T’ falem, o Mërí ! T’falem, o Mërí! T’falemi! T’falemi,
o Zoja e jonë, O Nan’ e bukur e t’parëve tonë; Ndera e lumnia e Shkodrës jé. Lutu
për né! Lutu për né! Lutu, se, o Zojë, Shqiptarët t’tanë Te ti e çojnë zanin
në Gjenacanë: Mëshirë për né thona, mëshirë për Shqipní T’falem, o Mërì! T’falem,
o Mërí!