Tetëditshja e Pashkëve: periudhë shpirtërore drejt Rrëshajëve.
Ditët ndërmjet të Dielës së Ngjalljes dhe të Dielës që vjen pas, quhen “Tetëditshja
e Pashkëve”, sepse konsiderohen si një ditë e vetme takimi me Krishtin e Gjallë dhe
të krijojnë idenë e një ngjarje të vetme feje e jete. Po cila është domethënia
e Tetëditshes së Pashkëve?Na e shpjegon teologu, kryeipeshkvi i Chieti-Vastos,
imzot Bruno Forte:
Pyetje: - Pse dita që vjen menjëherë pas Pashkëve,
quhet e Hëna e Engjëllit? Përgjigje: - Pashkët janë kulmi i Liturgjisë
së krishterë e i jetës së krishterë, sepse pikërisht për Pashkë Krishti vdiq e u ngjall
për ne e na dhuron vetveten në Shpirtin Shenjt. Ja pse ky mister kryesor i mbush plot
zemrat, fenë e vetë liturgjinë. E ja pse në histori u ndje nevoja për ta zgjeruar,
në një farë mënyre, begatinë e emocioneve të kësaj dite që është dita e ditëve e që
kujtohet çdo të diel në mister të fesë , përmes kremtimit të një Tetëditsheje, që
quhet Tetëditshja e Pashkëve. Janë tetë ditë që konsiderohen si një ditë e vetme,
dita e të Ngjallurit, drita e të cilit duhet përvetësuar gjithnjë më thellë, pikërisht
duke e kundruar e duke vijuar ta kundrojmë misterin e këtij takimi me të Ngjallurin,
që e ndryshon rrënjësisht jetën tonë. Pra mund të themi se kjo është javë hiri, në
të cilën duhet t’i hapim zemrat për të vërshuar ndër to, bukuria e Krishtit të ngjallur.
Pyetje:
- Pse dita e parë pas Pashkëve quhet ‘e Hëna e Engjëllit’? Përgjigje:
- Kjo e hënë quhet tradicionalisht e Hëna e Engjëllit, për të nënvizuar një element
të ngjarjes së madhe të Pashkëve e pikërisht çastin kur Maria Magdalenë shkon në kopsht,
dëgjon dikë që e thërret e kujton se është kopshtari. Në të vërtetë në këtë figurë
gjejmë diçka shumë të bukur, idenë e kopshtit të parë në botë, kopshtit të Parajsës
Tokësore, që rikrijohet e përtëritet nga Ai që u ngjall. Engjëjt kanë një rol të rëndësishëm
në ngjarjen e madhe të Pashkëve. Ata u kumtojnë grave që shkojnë te varri, se Krishti
nuk është më aty. Janë, pra, dëshmitarë që përhapin gëzimin e lajmit të bukur e përvojën
e zemrës së re që Krishti ka ardhur të na dhurojë me vdekjen e ngjalljen e Tij.
Pyetje:
-Ç’do të thotë të jetosh si i ringjallur në jetën e përditshme? Përgjigje:
- Jeta e krishterë është jetë që buron nga Pashkët, dmth që bashkon në mënyrë
të pandashme vdekjen e ringjalljen, dhimbjen e gëzimin, errësirën e dritën. Ky është
reflektimi që duhet të bëjë gjithnjë i krishteri, duke kujtuar pagëzimin e vet, që
do të thotë zhytje në misterin e Pashkëve. Kjo konkretisht do të thotë se në këtë
botë s’ka të krishterë që të mos mund të shkëputet nga përvoja e errësirës dhe e dhimbjes.
Krishti erdhi të na shpëtojë nga mëkati, Krishti erdhi t’i japë kuptim vuajtjes sonë
e errësirës sonë, por ne do të jemi plotësisht të lirë vetëm atëherë kur ta kundrojmë
fytyrë për fytyrë, në lumninë e Ditës së tetë, në lumninë e Pashkëve të mbrame e përfundimtare
të Jerusalemit qiellor. Në një farë mënyre stili i Pashkëve të jetës është të jetosh
çdo ditë me zemrën e festës.
Pyetje: - Menjëherë pas kremtimit të Pashkëve
nis koha që na përgatit për Rrëshajë. Si duhet jetuar? Përgjigje: -
Koha e Pashkëve është kohë e Kishës. Libri i Veprave të Apostujve është Ungjilli i
Kishës. Na përshkruan pikë për pikë përhapjen dhe rrezatimin e dëshmisë së Pashkëve
në Kishën që po lindte, nga Jerusalemi në mbarë botën. Është, pra çasti në të cilin
duhet të rizbulojmë hirin e madh se bëjmë pjesë në Kishë, se jemi mbledhur nga i Ngjalluri
me forcën e Shpirtit të Tij të Shenjtë, i cili na bashkon përmes Fjalës së Zotit e
sakramenteve, por edhe çasti për të rizbuluar urgjencën e transmetimit të kësaj dhurate
të mrekullueshme, përmes dëshmisë të dashurisë, të fesë e të shpresës, si në marrëdhëniet
e përditshme, ashtu edhe në vrullin e ri të veprimtarisë sonë misionare, për t’ua
kumtuar edhe atyre që nuk e njohim akoma, bukurinë e Krishtit!