Papa: Zoti nuk na braktis kurrë; si Krishti mbi kryq, t’ia besojmë Atij dhimbjen tonë.
Lutja e Jezusit para vdekjes, ishte në qendër të katekizmit të Benediktit XVI gjatë
audiencës së përgjithshme të 8 shkurtit 2012, mbajtur në Sallën e Palit VI në Vatikan. Sipas
shembullit të Krishtit, “para situatave më të vështira e të dhimbshme, atëherë
kur duket se Zoti nuk dëgjon, nuk duhet të kemi frikë t’ia besojmë Atij peshën që
bartim në zemrën tonë”. Këto janë fjalët e Papës shqiptuar në katekizmin e audiencës
së përgjithshme, mbajtur sot paradite në Vatikan. Çdo njeri, që ecën në udhët e vështira
të jetës, e njeh mirë dhimbjen. Në shpirt e në trup të vet, apo të njerëzve, që i
do. I njeh mirë edhe situatat e dhimbshme, në të cilat i duket se Zoti nuk ia kupton
vuajtjen e nuk ia dëgjon britmën. I duket, por nuk është ashtu! Zoti është pranë përherë,
Zoti na dëgjon gjithnjë. Nuk duhet të kemi frikë, e as të ndjehemi të vetmuar, të
braktisur nga toka e nga qielli. Në situata të tilla, duhet t’ia besojmë Atij gjithë
barrën e dhimbjes e të ankthit të zemrës sonë të brishtë. T’ia besojmë zemrës së
tij, zemrën tonë. Kështu u shpreh mes tjerash Papa Ratcinger gjatë audiencës
së përgjithshme, mbajtur më 8 shkurt 2012 në Sallën e Palit VI në Vatikan, kushtuar
lutjes së Jezusit para vdekjes. Benedikti XVI foli për çastet e fundme të jetës
tokësore të Krishtit, për gjashtë orët e tmerrshme të Zotit mbi kryq. Duke u nisur
nga këto orë, propozoi një reflektim mbi errësirën e këtyre çasteve e mbi britmën
e Krishtit: “Zoti im, Zoti im, pse më braktise?”, që çdo besimtar e përsërit në orët
e ankthit: ashtu si Krishti, ose me një ndryshim të vogël, shenjë shprese e ngushëllimi:
“Zoti im, Zoti, im, mos më lësho dore!”. Papa u ndalua tek lutja e Jezusit në prag
të vdekjes, përshkruar nga dy ungjilltarë, Marku e Mateu, si në greqisht, gjuhë në
të cilën u shkrua rrëfimi i tyre, ashtu edhe në një përzierje të hebraishtes me aramajkishten,
për të bërë që të kumbojë në shekuj jo vetëm përmbajtja, por edhe tingëllimi rrënëqethës
i kësaj lutjeje të fundme, që doli nga buzët e shkrumbuara prej uthullës, të Jezusit:
“Eloì, Eloì, lemà sabactàni?”. Krishti ishte i rrethuar me njerëz që e tallnin, që
ndiqnin me cinizëm shfaqjen makabre, që nuk mundeshin e as nuk donin ta kuptonin lutjen
e Tij, shpjegoi Papa. I duket, prandaj, sikur zhytet në një errësirë të thellë, që
dyndet jo vetëm mbi të, por edhe mbi gjithë botën. Atëherë britma e tij gris tisin
e territ. Lutja e të Kryqëzuarit tregon se njëherësh me peshën e vuajtjes e të
vdekjes, të braktisjes e të mungesës së Zotit, Ai e ndjen praninë e Atit. Ati është
aty, është pranë, e miraton aktin më të lartë të dashurisë, të dhurimit të plotë të
vetvetes, ndonëse nuk dëgjohet, si në çaste të tjera, zëri i Tij, që vjen nga lart.
Në orët e ankthit, lutja kthehet në britmë. E kështu na ndodh edhe ne. Në orët e vuajtjes
e të dhimbjes, lutja jonë drejtuar Zotit bëhet britmë, në përpjekjen e dëshpëruar
për t’u kapur deri në kupë të qiellit: “Para situatave më të vështira e më të
dhimbshme, kur duket se Zoti hesht, nuk duhet të trembemi, por ta lëshojmë në dorë
të tij gjithë peshën ndrydhëse të zemrës sonë; nuk duhet të kemi frikë, por ta bërtasim
në kupë të qiellit dhimbjen, që Zoti të na e dëgjojë lutjen”. Kur të gjithë
e braktisin, kur e rrahin dhe e poshtërojnë, Jezusi lutet, me bindjen e plotë se Ati
është pranë, edhe në këtë orë, mbi të cilën peshon gjithë tragjedia njerëzore e vdekjes,
e vdekjeve: “Eshtë me rëndësi të kuptohet se britma e Jezusit nuk është britma
e njeriut, që shkon i dëshpëruar e shpresëhumbur drejt vdekjes, e as britma e atij,
që beson se është krejtësisht i braktisur. Jezusi, në këtë çast, bën të vetin Psalmin
22, Psalm i popullit të Izraelit, që vuan, e kështu merr mbi vete jo vetëm vuajtjen
e popullit të vet, por edhe atë të të gjithë njerëzve, që shkelen nën thundrën e së
keqes e, njëkohësisht, e çon gjithë këtë dhimbje, të pakufishme, në zemrën e vetë
Zotit, i sigurt se britma e tij do të dëgjohet në ringjallje: “Britma e dhimbjes së
fundme shkëputet nga kraharori me bindjen e plotë se përgjigjja e Zotit nuk do të
mungojë, se shpëtimi është afër, e jo vetëm për Jezusin, por për shumëkënd”. Në
lutjen e Krishtit ndjehet fuqimisht besimi e lëshimi i plotë në dorë të Zotit, edhe
kur duket se Ai mungon, hesht, duke ndjekur një plan krejt të pakuptueshëm për ne,
të vdekshmit. Jezusi nuk vuan vetëm. Vuan me ne e për ne. Vuajtja e Tij buron nga
dashuria e mbart në vetvete shëlbimin, fitoren e dashurisë mbi vdekjen. Në çastin
e fundit, zemra e shporuar e Jezusit nuk mund të mos e ndjejë dhimbjen, por ndjen
njëkohësisht, edhe sigurinë, që buron nga prania e Atit e edhe nga miratimi i planit
të Tij, shpëtimtar për mbarë njerëzimin: “Edhe ne e dimë mirë ç’do të thotë
‘e sotme’ e vuajtjes, e heshtjes së Zotit, dhe e shprehim shumë herë në lutje; por
e dimë mirë edhe ç’do të thotë ‘e sotme’ e ringjalljes, e përgjigjes së Zotit, që
merr mbi vete gjithë barrën e padurueshme të vuajtjeve tona, për t’i mbartur së bashku
me ne e për të na ngjallur shpresën se do t’i mundim”. Kjo ndodh, kujtoi Benedikti
XVI, sepse në lutje i çojmë para Zotit kryqet tona të përditshme, me bindjen se Ati
Qiellor është pranë nesh e na dëgjon. Këtë koncept Papa e përsëriti edhe në lutjet
përfundimtare, shqiptuar, si zakonisht, në gjuhët kryesore të botës e të shtegtarëve
të pranishëm në audiencën e përgjithshme të së mërkurës në Sallën e Palit VI, në Vatikan: “Britma
e Jezusit na kujton se nuk duhet të lutemi vetëm për vete, për problemet tona, por
edhe për nevojat e vuajtjet e të tjerëve. Urata e Jezusit në grahma mbi kryq na
mëson të lutemi me dashuri për shumë vëllezër e motra, që mbartin mbi supe barrën
e rëndë të jetës së përditshme, kalojnë çaste të vështira, durojnë dhimbje të padurueshme,
nuk i ngushëllon askush. Ta çojmë, përmes lutjes, këtë rektim të zemrës njerëzore,
para zemrës së Zotit, që të gjithë ta ndjenë dashurinë e Atij, që nuk të braktis
kurrë”.