Çka kremtojmë e përkujtojmë të Enjten e Madhe të Pashkëve?
E Enjtja e Madhe e Pashkëve është ditë posaçërisht e dashur për besimtarët e për të
krishterët. Përkujton Darkën e Mbrame të Zotit tonë Jezu Krisht me Apostujt e vet,
të cilëve u lan këmbët, gjest që e prekë aq fort popullin e përshpirtshëm. Po, cila
është domethënia e së Enjtes së Madhe? E Enjtja e Madhe është ditë e posaçme,
tepër e dashur për Kishën, sepse kujton disa nga dhuratat më të mëdha që Jezusi i
bëri Kishës së tij, mbi të gjitha, Korpin e vet, Gjakun e vet, për të mbetur kështu
i gjallë, i pranishëm në botë deri në fund të fundit; pastaj meshtarinë, e akoma,
porosinë e mbrame, testamentin e dashurisë vëllazërore. Është ditë vërtetë e ngarkuar
me domethënie të thellë fetare e mistike. Ungjilli i Gjonit është i vetmi që nuk
e tregon Darkën e Mbrame, shugurimin e bukës e të verës: por ndërkaq është edhe i
vetmi që përshkruan larjen e këmbëve: pse? Kuptimi ndoshta është ky: nuk mund
të themi se Gjoni s’e njeh Eukaristinë, sepse dihet që në Kishat që themeloi Apostulli,
Eukaristia kremtohej rregullisht, por ai foli për bukën e jetës - së cilës i kushtohet
një kapitull i tërë në Ungjillin e tij – e me këtë episod deshi të vinte në dukje
kuptimin e thellë të Eukaristisë, jo aq të ritit, sa të domethënies, që është shërbim
e shëlbim. Eukaristia, sipas Gjonit, është sakramenti që na shuguron për t’i shërbyer
njëri-tjetrit, siç shkruan në Letrën e tij të parë: “Ai(Jezusi) dha jetën për né;
edhe ne duhet të japin jetën për njëri tjetrin”. Pra, nuk është vetëm larja e këmbëve.
Gjoni ka edhe fjalët mahnitëse të lamtumirës së fundit të Jezusit, që përbëjnë kulmin
e Ungjillit. Dikur theksohej koncepti i Meshës si flijim. Ndërsa sot vihet më tepër
në dukje koncepti i darkës. Si ta jetojmë Meshën? Pikërisht këtë e përmend edhe
Gjon Pali II në Ecclesia de Eucharistia ku me tjerash nënvizon se Eukaristia duhet
të konsiderohet një e vetme e të mos ndahen aspektet e ndryshme të saj. Është e vërtetë
se në rrjedhë të historisë janë theksuar herë pas here disa aspekte. Në të kaluarën
vihej më shumë në dukje prania reale e Krishtit, flijimi; sot – Kungimi, shujta e
jetës, gostia. Janë të gjitha realitete të vërteta, aspekte të vërteta të Meshës.
Është e rëndësishme të mos ndahen. T’i heqësh, për shembull, përmasën e flijimit,
do të thotë ta privosh Eukaristinë apo Meshën nga një përmasë dramatike që, ndërmjet
tjerash, shpjegon e hedh dritë të jashtëzakonshme mbi jetën, edhe njerëzore. Duhet
kujtuar edhe se Kungimi, shujta e jetës, flet për gëzim, tregon se Eukaristia është
sakramenti i shpresës, që na përgatit për gostinë e amshuar.