Të dashur dëgjues, nuk mund të mos ia kushtojmë sot emisionin tonë “Eukaristisë”,
pikërisht në ditën e së Enjtes së Madhe të Pashkëve, gjatë së cilës përkujtojmë si
na mësoi Jezu Krishti ta kujtojmë në Darkën e Mbrame me apostujt: duke ngritur Kelkun
me verë, që bëhet Gjaku i Tij e Hosten Shenjte, Korpi i Tij, që është bukë shpirtërore
për ne. Kemi folur shpesh për Eukaristinë, por kësaj radhe duam ta shpjegojmë
duke u nisur nga shkrimet e Etërve të Kishës, nganjëherë alegorike, simbolike e metaforike,
por shi për këtë, të kuptueshme për të gjithë. Duke iu drejtuar të sapopagëzuarve,
shën Ambrozi, ipeshkëv i Milanos në shekullin IV, bën një krahasim ndërmjet manës,
që Zoti u dërgoi hebrenjve në shkretëtirë, dhe Eukaristisë, e cila është bukë për
amshim. “Është diçka vërtet e mrekullueshme - shkruan shën Ambrozi – që Zoti
bëri të binte mana nga qielli për etërit tanë, që të ushqeheshin përditë me të. Prandaj
është thënë: Njeriu hëngri bukën e engjëjve. Por, ata që u ushqyen
me atë bukë, gjithsesi, vdiqën të gjithë në shkretëtirë; ndërsa kjo bukë që ti merr
sot – i drejtohet shën Ambrozi të pagëzuarit në Krishtin – kjo bukë e gjallë, që zbret
nga qielli, të jep thelbin e jetës së amshuar e kushdo që e ha, nuk do të vdesë në
amshim. Vërtet, ky është Korpi i Krishtit. Mendo tani, a është më superiore buka e
engjëjve, apo mishi e gjaku i Krishtit, që japin jetën? Mana vinte nga
qielli, ndërsa kjo bukë e ka vendin mbi qiell; mana i përkiste qiellit, kjo tjetra
Zotit të qiejve; mana mund të prishej nëse ruhej për të nesërmen, buka e jetës nuk
mund të prishet, madje kushdo e merr me përkushtim nuk mund të korruptohet. Etërve
tanë në shkretëtirë u doli ujë nga shkëmbi; ty, që po merr Pagëzimin, të jepet Gjaku
i Krishtit. Uji ta shuan etjen për pak kohë, gjaku të lan për amshim. Judenjtë pinë
e kanë akoma etje, ndërsa ti – vazhdon t’i drejtohet të pagëzuarit, shën Ambrozi –
kur ta kesh pirë këtë kelk, nuk do të kesh më etje kurrë. Mana ishte imazhi, korpi
i Krishtit është realiteti. Nëse ti arrin të shohësh Krishtin në figurën e manës,
mendo sa është i madh Sakramenti që po merr, në të cilin shihet vetë Jezusi. E
thotë edhe shën Pali Apostull në Letrën e parë drejtuar Korintasve: “të
gjithë pinë të njëjtën pije shpirtërore: pinin nga qeta shpirtërore që i përcillte:
qeta ishte Krishti. Por shumica nuk i pëlqeu Hyjit, pasi qenë vrarë në shkretëtirë.
Të gjitha këto ndodhën si shembull për ne”. E duke admiruar Krishtin në
manën, që bie nga qielli – përfundon shën Ambrozi – ke mësuar të njohësh atë, që vlen
më shumë; vërtet, drita është më e bukur se errësira, e vërteta më e mirë se imazhi
i saj, Korpi i Krijuesit më jetëdhënës se mana, që zbret nga qielli”. Mana,
nënvizon shën Ambrozi, është aty që të na përgatisë për ardhjen e Dikujt tjetër. Engjëjt
i përgatisin udhën, në mënyrë që, ashtu si shën Pali shihte edhe tek mana fytyrën
e Krishtit, edhe ne të njohim Korpin e Krishtin në bukën që hamë. E uji i shkëmbit
që shoqëronte hebrenjtë – për të cilin shën Pali na thotë se ishte Jezusi – është
pararendës i verës, Gjakut të Krishtit. Ndoshta, ç’thamë deri tani nuk është e
mjaftueshme për t’u thelluar në misterin e papërshkueshëm të një Zoti, që u bë pak
bukë e pak verë, për t’ua dhënë të hanë korpin e gjakun e Tij të gjithë njerëzve,
për t’u bërë kështu pjesë e jona e brendshme. Në të, në Eukaristinë e marrë si korp
e si gjak i Krishtit, qëndron misteri i bashkimit tonë me Zotin e me të gjithë të
krishterët, pavarësisht ku ndodhen, pasi ndajmë të njëjtën bukë e të njëjtën verë.
Kjo e vetëm kjo na jep mundësinë të vazhdojmë të duam, edhe për ata që s’janë më;
të vazhdojmë të marrim Krishtin në zemër, edhe për ata që s’mund ta marrin Eukaristinë,
sepse janë të sëmurë e të pamundur; të vazhdojmë të lutemi për ata që nuk ia dalin
dot, ose nuk dinë, për të gjithë ata, që nuk e njohin Krishtin. Kjo është forca e
Eukaristisë, forcë, që secili prej nesh e ka për amshim.