Më 27 mars kalendari kujton shën Aleksandrin, martir
Sipas historisë së martirizimit të tij, me ngjyrime të theksuara legjendare e fantastike,
Aleksandri i Driziparës, legjionar romak, kryente shërbimin ushtarak nën urdhrat e
tribunit Tiberiani, në kohën e sundimit të perandorit Maksimiani (286-305). U ftua
të flijonte për nder të Jovit, në festën e përurimit të tempullit, kushtuar atit të
zotave paganë, që përkonte me Zeusin e mitologjisë greke. Nuk pranoi. Për më tepër,
deklaroi haptazi se nuk mund të adhuronte zotat e rremë, në sa i besonte dhe i shërbente
Zotit të vërtetë. E arrestuan menjëherë dhe e zvarritën para perandorit. Përsëriti
me guxim gjithë ç’kishte dëshmuar në çastin e arrestimit. Atëherë nisën ta torturonin,
por ai nuk u lëkund për asnjë çast. Ia dorëzuan Tiberianit, i cili e mori me vete
në Thrakë, ku pësoi tortura të reja, të cilat i përballoi me guxim të madh. E nisën
atëherë në Iliri, ku e lëvizën nga një vend në tjetrin, duke e pyetur për fenë e tij
të re e duke vijuar ta torturonin në njëmijë mënyra, derisa Tiberiani e dënoi me prerjen
e kokës në Drizipara, jo larg nga Karistirani i sotëm. Trupi i tij u flak në një lum,
ku e ëma, Pemenia, që e kishte ndjekur pas kudo, e shpëtoi me ndihmën e katër qenve. Kulti
i Shenjtit nis që në shekullin VI në Drizipara, ku banorët lartuan një kishë madhështore,
pikërisht në vendin ku e kishte varrosur e ëma. Kisha u plaçkit e u rrënua në fillim
të viteve 600 gjatë dyndjeve të fiseve barbare të avarëve të cilët, sipas dëshmisë
së kronistit bizantin Teofilat Simokati, dhunuan edhe reliket e shenjtit. Por – vijon
kronisti - pësuan aty për aty ndëshkimin hyjnor: u sëmurën e vdiqën nga murtaja. Martiriologu
romak e kremton shën Aleksandrin më 27 mars.