Festa e Shën Jozefit. Papa Benedikti XVI: hoqi dorë nga plani i vet, për t’i shërbyer
atij të Zotit.
Sot Kisha është në festë. Kremton njeriun, simbol i vërtetë i Shenjtit, Jozefin, atë,
që besohej si atë i Jezusit. E me të, edhe ditën emrit të Papës Jozef Ratcinger. Të
panumërta, urimet, nga figura të shquara, udhëheqës publikë, e edhe nga njerëz të
thjeshtë, fare të panjohur, vijojnë t’i arrijnë edhe në këto orë, Atit të Shenjtë.
Në sa nuk mund të mos meditojmë për vlerën e një Shenjti, përvujtëria dhe thjeshtësia
e të cilit tingëllojnë si provokim për epokën tonë, e cila kujdeset kryesisht për
t’u dukur sa më shumë, ku e si të mundet. Për një Njeri, që dëshiron të fshihet, të
bëhet sa më i padukshëm, ballë për ballë njeriut, i cili bën çmos të duket, të njihet,
të mbahet me të madh. E në këtë meditim, na prin vetë Papa, me fjalët kushtuar Shenjtit,
në raste të ndryshme: Shën Jozefi e donte familjen e vet, pa përdorur kurrë fjalë
të mëdha. I bënte mirë miqve, fare pa bujë. Ishte gjithnjë i pranishëm, pa u dukur
kurrë. Parë nga jashtë, qe pikërisht njeri i gabuar, antipersonazh, jasht rrjetit,
njeri i humbur, që është, si të mos ishte. Kështu mund të ketë menduar ndokush për
të, në kohën e largët kur jetoi, e kështu mund të mendojë edhe sot. Por në të vërtetë
ky njeri, që s’e deshi fare bujën, ka miliona miq, që prej dy mijë vjetësh; i kushtohen
mijëra institute, shkolla, vepra bamirësie, që ia besojnë ndërmjetësisë së tij suksesin
e veprimtarisë së përditshme. Jozefi qe shok besnik e i urtë i Asaj, që mendohej
të ishte nusja e tij, e babë i kujdesshëm i Jezusit, që bota besonte se qe i Biri,
por që kishte një Atë shumë më të madh, më të madhin. Një aspekt, ky, që e theksoi
dy vjet më parë Benedikti XVI: “Shën Ambrozi komenton se Zoti e zgjodhi
Shën Jozefin, sepse ëmbëlsia e drejtësia e tij e bënte tejet të denjë në cilësinë
e dëshmitarit. Ndonëse i trazuar thellë në shpirt, Jozefi vepron ashtu si e kishte
urdhëruar Engjëlli i Zotit, i sigurtë se po bënte një gjë të drejtë”(Lutja
e Engjëllit të Tënzot, 19 dhjetor 2010). Jozefi i Nazaretit është njeriu,
që edukoi e rriti vetë Zotin. Është shembulli, që Zoti i mishëruar pati çdo ditë parasysh
për të kuptuar ç’do të thotë të jesh njeri, që e përdor për mirë talentin e inteligjencën
e që përfocon ditë për ditë dhuratën e fesë: “Kështu, në ritmin e
ditëve të kaluara në Nazaret, ndërmjet shtëpisë e punishtes së Jozefit, Jezusi mësoi
të këmbente lutjen e punën e t’ia ofronte Hyjit edhe djersën e ballit, derdhur për
të fituar bukën e përditshme të familjes”. (Audienca e përgjithshme, 28
dhjetor 2010). Ja pra, pse, komentoi pak vjet më parë Papa, pikërisht në heshtjen
plotë të punës e të shpirtit të Shën Jozefit, shikojmë gjithnjë profilin e një modernizmi
të paarritshëm. Në të, pohoi: “...duket njeriu i ri që, duke e shikuar
me besim e guxim të ardhmen, nuk përpiqet të realizojë planet e veta, por lëshohet
plotësisht në dorë të mëshirës së pacak të Atij, që do të vërtetojë profecitë e do
të hapë kohën e shëlbimit”.Dje, në lutjen e Engjëllit të Tënzot, duke i parafalënderuar
besimtarët për urimet, Papa i ftoi t’i kushtojnë një lutje në këtë ditë emri. Të lutemi,
prandaj, për Papën Jozef e për shtegtimin e tij të afërt në Meksikën e Kubën e largët.