Sot Kisha katolike kremtoi festën e Katedrës së Shën Pjetrit.
Kjo festë tërheq vëmendjen e mbarë botës katolike mbi figurën e Shën Pjetrit dhe misionin
e tij të veçantë, që ia besoi Krishti. Në të vërtetë historia na flet për dy katedra
të Shën Pjetrit: para udhëtimit dhe martirizimit të tij në Romë, selia e magjisterit
të Shën Pjetrit ishte në Antioki. E liturgjia i kremtonte këto dy seli të ndryshme
në dy data të ndryshme: më 18 janar (në Romë) e më 22 shkurt (në Antioki). Pas rishikimit
të Kalendarit u vendos që të dyja përkujtimet të kremtohen në një datë të vetme, më
22 shkurt. Festa – shkruhet në Mesharin Romak – me simbolin e Katedrës, vë në dukje
misionin e Pjetrit si mësues e bari, besuar nga vetë Krishti, mision që vijojnë ta
kryejnë pasardhësit e tij, si fillesë e themel i dukshëm i bashkimit të Kishës. Katedra,
në kuptimin e ngushtë të fjalës, është selia e përhershme e papës dhe e ipeshkvijve.
Vendoset në Kishën-nënë të dioqezës (prej këndej edhe emri i saj katedrale). Është
simbol i autoritetit të ipeshkvit dhe i misionit të tij ipeshkvnor në Kishën vendase.
Ndërsa katedra e Shën Pjetrit tregon pozitën e prijësit në kolegjin apostolik, sipas
vullnetit të vetë Krishtit, i cili i besoi Pjetrit detyrën të kulloste grigjën, dmth
t’i printe popullit të Zotit, Kishës. Pjetri e kryen detyrën që Krishti ia caktoi
para se të kryqëzohej, por edhe pasi u ngjall. Kryeson zgjedhjen e Matisë dhe i flet
në emër të të gjithëve turmës, që rend për ta dëgjuar para çenakullit, ditën e Rrëshajëve,
ashtu edhe para sinedrit. Vetë Erodi Agripa e di mirë se zhdukja e prijësit do t’i
jepte një goditje për vdekje Kishës së sapolindur. Në se prania e Shën Pjetrit
në Antioki provohet në mënyrë të pakundërshtueshme, për ardhjen e Apostullit në Romë
në vitet e para të Perandorisë së Klaudit, nuk kemi prova po aq të sigurta. Megjithatë
mund të themi se lulëzimi i krishterimit në kryeqytetin e perandorisë, që vërtetohet
nga Letra e Shën Pali drejtuar Romakëve rreth vitit 57, nuk do të mund të kuptohej
pa praninë e një misionari të klasit të parë. Pavarësisht nga data kur shkeli në Romë,
ardhja dhe martirizimi i Shën Pjetrit në Qytetin e Amshuar vërtetohet nga tradita
shumë të lashta, të pranuara edhe nga studiuesit jo katolikë. E këtë e vërtetojnë
në mënyrë të pakundërshtueshme edhe gërmimet që u bënë më 1939 me urdhër të papës
Piu XII në Kripten e Vatikanit, nën Bazilikën e Shën Pjetrit, rezultatet pozitive
të të cilave u pranuan në mënyrë të njëzëshme.