Në Pagëzimin e Krishtit Zot, çdo i pagëzuar është i thirrur në rrugën e shenjtërisë.
Në festën e Pagëzimit të Jezu Krishtit Zot, Kisha na nxit si të krishterë të jetojmë
me thjeshtësi e harmoni, duke pasur si model jete Familjen e Nazaretit. Çdo foshnjë
që lind sjell mes nesh buzëqeshjen e Zotit dhe na fton të pranojmë se jeta është dhuratë
që vjen prej Tij, dhuratë që duhet pritur me dashuri e duhet mbrojtur gjithnjë me
kujdes, në çdo çast të saj. Çdo fëmijë që lind, Zoti ua beson prindërve të tij
e prej këndej kuptojmë edhe rëndësinë e familjes së themeluar mbi martesën, djep jete
e dashurie, ndërtuar sipas modelit të familjes së Nazaretit, në të cilën mbretëronin
thjeshtësia, durimi e harmonia, prandaj Kisha u bënë thirrje gjithë prindërve të fëmijëve
të pagëzuar e përmes tyre, mbarë familjeve, të mos harrojnë se dëshmia e tyre dhe
shembulli tyre ndikojnë më shumë se çdo gjë tjetër mbi pjekurinë njerëzore e shpirtërore
të lirisë së fëmijëve të tyre. Pavarësisht nga veprimtaritë e përditshme, shpesh herë
marramendëse, të mos harrojnë t’i luten Zotit në punë e në familje, sepse lutja është
sekreti i duresës së krishterë. Fjalët e shën Lukës ungjilltar, na tregojnë se
Jezusi foli me Atin qiellor pasi pati marrë Pagëzimin në lumin Jordan. E nuk u lut
vetëm për vete, por për të gjithë ne. E atëherë qielli u hap! Nga kjo ngjarje kuptojmë
se sa më shumë të jetojmë në bashkim me Jezusin në realitetin e pagëzimit tonë, aq
më shumë do të hapet mbi ne qielli, sepse me Pagëzim bëhemi bij të familjes së Zotit. Të
krishterët janë të thirrur të ecin në rrugën e shenjtërisë, e cila u përket gjithë
të pagëzuarve. Duke kujtuar solemnitetin e Pagëzimit të Krishtit, duhet të kujtojmë
se bashkësia apostolike e vlerësonte këtë si ngjarje tepër të rëndësishme jo vetëm
sepse qe dëftim i qartë dhe i plotë i misterit Trinitar Htjnor, por edhe pse me të
nisi misioni publik i Jezusit nëpër udhët e Palestinës. Pagëzimi i Jezusit në Jordan
paralajmëron pagëzimin e Tij me gjak mbi Kryq, simbol i mbarë veprimtarisë sakramentore
përmes së cilës Shëlbuesi realizoi shpëtimin e mbarë njerëzimit. Kështu u shpreh Papa,
duke vënë në dukje lidhjen e ngushtë ndërmjet pagëzimit të Krishtit e pagëzimit tonë. Përmes
Tij ne bëhemi pjesë e Korpit mistik të Krishtit, që është Kisha, vdesim e ringjallemi
me Të, vishemi me Të, siç përsërit disa herë Shën Pali Apostull. Nga pagëzimi buron
impenjimi për ta dëgjuar Jezusin, do të thotë për të besuar në Të e për ta ndjekur
pas pa fjalë, duke bërë vullnetin e Tij. Në këtë mënyrë secili mund të synojë shenjtërinë,
cak drejt të cilit – siç porosit Koncili II i Vatikanit, janë të thirrur të ecin gjithë
të krishterët. Kisha pra, kremton festën e Pagëzimit të Zotit. Kanë kaluar më
se 2000 vjet që kur edhe Krishti vetë, ndonëse i pamëkat, deshi t’u afrohej brigjeve
të Jordanit për të marrë pagëzimin e për t’u solidarizuar kështu me pendestarët në
kërkim të shpëtimit të shpirtit. Me praninë e tij, Jezusi e shenjtëroi këtë rit. Kështu
pagëzimi nuk do të ishte më thjeshtë pastrim, sepse përmes tij shpirti i Zotit vendos
e ngul banesën e vet në atë person që e merr sakramentin. Ky gjest i Jezusit është
pajtim hyjnor me gjininë njerëzore, pas mëkatit të rrjedhshëm.