Papa në audiencën e përgjithshme: në lutje, më shumë sesa dhuratat, të lypim fytyrën
e Atij, që dhuron.
Nuk e lusim Zotin për të na e plotësuar menjëherë kërkesën tonë, por për të fituar
miqësinë e tij, sepse “Dhuruesi ka shumë më tepër vlerë, sesa dhurata”. Këtë mësim
u propozoi sot Benedikti XVI shtegtarëve, mbledhur në Sallën e Palit VI për audiencën
e përgjithshme të së mërkurës. Ati i Shenjtë foli për lutjen e Jezu Krishtit dhe për
shërimin e të sëmurëve në korp e në shpirt, veprimtari me të cilën ndeshemi vazhdimisht
në faqet e Ungjijve. Në përfundim, Papa falënderoi, ndërmjet tjerëve, financuesit
dhe realizuesit e restaurimit të skulpturës së famshme “Ringjallja”, që sundon mbi
Sallën e Palit VI në Vatikan, prej më se 30 vjetësh.
Një shurdhmemec,
që turma e shpërfill, e një mik i dashur, që sapo ka dhënë shpirt. Dy situata, të
cilat nuk do të kishin asgjë të përbashkët, në se nuk do të lidheshin me Jezusin e
nuk do t’i krijonin mundësitë për ta shprehur publikisht mënyrën krejtësisht të veçantë,
sa njerëzore, aq edhe hyjnore, me të cilën i drejtohet Atit në lutje. E kjo, theksoi
Papa, duhet të jetë edhe mënyra e lutjes së çdo të krishteri. Shërimi i shurdhmemecit,
rrëfyer në Ungjillin e Shën Markut, është një shembull i gjallë, që flet vetë. Jezusi
e ndan të gjymtuarin veçmas, ia prek veshët e shurdhër e gojën e mbyllur për fjalën
njerëzore, i drejton sytë kah qielli, psherëtin e shqipton në aramajke fjalën: “Effatha!”,
që do të thotë “Hapu!”. E hapen veshët e zgjidhet gjuha e i gjymti nisë të dëgjojë
e të flasë rrjedhshëm: “I gjithë rrëfimi tregon se është mëshira njerëzore
ndaj të sëmurit ajo, që e shtyn Jezusin të lutet. E, në lutjen e tij, shikojmë edhe
një herë se ka lidhje të pashoqe me Atin, se është Biri i Tij i vetëm. Në forcën shëruese
të Krishtit, që larton sytë kah qielli, vërejmë se lutja zë një vend tepër të rëndësishëm.
Forca, që shëroi shurdhmemecin, është natyrisht, pasojë e mëshirës që pati Zoti për
të, por duket qartë edhe se vjen nga lutja e Birit, drejtuar Atit". Episodi
i dytë, paraqitur nga Papa, është ai i ringjalljes së Lazrit, shembulli më i famshëm,
që flet për natyrën njerëzore, e njëkohësisht, hyjnore të Krishtit, i cili nuk mund
t’i mbajë lotët, kur merr vesh se ka humbur një mik aq të dashur. Qan, pra, siç do
të bënte çdo njeri. Por dhimbja e thellë nuk e bën të harrojë për asnjë çast lidhjen
e tij të pazgjidhshme me Atin, shpjegoi Benedikti XVI, e as misionin, që i është besuar.
Atëherë i drejton Atit një lutje të fuqishme, të dyfishtë: i lutet ta kthejë në jetë
Lazrin, që sëmundja dhe vdekja e tij të bëhen shkas për t’u shfaqur me gjithë shkëlqimin
e vet, lumnia e Hyjit: “Secili nga ne duhet të kuptojë se kur e lusim
Zotin për të na plotësuar një dëshirë, nuk duhet të presim plotësimin e menjëhershëm
të saj por t’ia besojmë gjithë vetveten vullnetit të Atit, duke i shikuar të gjitha
ngjarjet në perspektivën e lumnisë së Tij, të planit të tij e të dashurisë, që shpesh
është misterioze për sytë tanë”. E ky është thelbi i lutjes, që Benedikti
XVI ua shpjegoi të pranishmëve në audiencë, duke cituar edhe fjalët e Katekizmit
të Kishës Katolike: “Para se të marrë dhuratën, Jezusi bëhet një me atë, që dhuron
e që, në dhuratat e veta, dhuron vetveten”: “Kjo më duket tepër e rëndësishme:
para se të na jepet dhurata, duhet të bëhemi një, me atë që dhuron; dhuruesi është
më i çmuar se dhurata. Edhe për ne, prandaj, pavarësisht nga ajo, që na dhuron Zoti,
kur i lutemi, dhurata më e madhe që mund të na japë, është miqësia e tij, prania e
tij, dashuria e tij. Ai është thesari, që duhet ta kërkojmë e ta ruajmë fort e përgjithmonë”. Me
lutjen e tij, përsëriti Papa, Jezusi na merr përdore e na çon te Zoti, duke na e mbushur
shpirtin me besim të plotë në vullnetin e tij. Na tregon se Zoti ngjall shpresat e
shuara e kthen për së mbari edhe situata, në dukje të pëmbysura. Lutja jonë, tha në
përfundim Papa…. “… hap portën që çon kah Zoti, i cili na mëson të
dalim vazhdimisht nga vetvetja, për t’u bërë të afërm me të tjerët, posaçërisht kur
kalojnë orë të vështira e kanë nevojë që dikush t’u çojë ngushëllim, shpresë, dritë”. Në
çastin e përshëndetjeve përfundimtare, Papa kujtoi posaçërisht bashkësinë e ‘Legjionarëve
të Krishtit’ si dhe përfaqësuesit e Shoqatës ‘Regnum Christi’, të dyja palët në Romë,
për shugurimin e 50 meshtarëve të rinj. Zoti, u tha atyre Papa, ju ndihmoftë ta vini
në jetë me gëzim misionin tuaj në shërbim të Ungjillit. Më pas, falënderoi të gjithë
ata, që financuan dhe realizuan restaurimin e skulpturës së njohur me emrin “Ringjallja”
e cila, që prej 34 vjetësh, tërheq menjëherë vëmendjen e të gjithë vizitorëve të
Sallës së Palit VI. Qe Papa Montini ai, që ftoi skulptorin Pericle Fazzini për ta
realizuar këtë kryevepër të skulpturës moderne: “Pas një periudhe punimesh
të kujdesshme, sot kemi gëzimin ta admirojmë në të gjithë shkëlqimin fillestar, këtë
vepër arti e feje”.