Refugjatët dhe apolidët. Imzot Tomazi: “Në të ardhmen, të punohet për kulturën e mbrojtjes”.

Selia Apostolike është ndërmjet 26 shteteve, të cilat në vitin 1951, morën pjesë në punimet, që çuan në shpalljen e Konventës për statusin e refugjatëve. E kujtoi dje, vëzhguesi i Selisë së Shenjtë pranë OKB-së së Gjenevës, imzot Silvano Tomazi, në fjalimin e mbajtur me rastin e kremtimit të 60-vjetorit të kësaj ngjarjeje si dhe të Konventës për kufizimin e rasteve të apolidisë, domethënë, për kufizimin e numrit të njerëzve pa kombësi.

Përçapje etike për çështjen e refugjatëve, e njëkohësisht, përpjekje e re për t’i shkulur nga rrënjët shkaqet e shpërnguljeve të detyruara si dhe për t’i mbrojtur njerëzit në lëvizje. Shikonte kah e ardhmja, imzot Tomazi, në fjalimin e tij në Gjenevë. Për të treguar udhën, në të cilën duhet ecur, kujtoi fjalët e Benediktit XVI në enciklikën ‘Caritas in Veritate”, duke shprehur edhe besimin se koncepti i ‘familjes së kombeve’ do të fitojë, më në fund, forcën e duhur. Në enciklikë, Ati i Shenjtë vë theksin mbi nevojën urgjente të përfshirjes së kombeve më të varfëra në proceset vendimarrëse, sepse vetëm kështu mund të arrihet në bashkëpunimin e vërtetë ndërkombëtar, që ka për qëllim zhvillimin e mbarë popujve të Tokës nën shenjën e solidaritetit. Refugjatët nuk kanë munguar kurrë në histori: përkundrazi, janë pjesë e saj, ngulmoi prelati, duke kujtuar, më pas, se numri i tyre i sotëm, 33 milionë vetë, me të cilët merret Komisariati i Kombeve të Bashkuara, si dhe vuajtjet e tyre, vijojnë të sfidojnë ditë për ditë ndërgjegjen e të gjithëve. Vëzhguesi i Selisë së Shenjtë u ndalua edhe tek e drejta e njerëzve për të ikur, kur u rrezikohet jeta: argument, ky, ende i hapur, që kërkon zhvillimin e një kulture, e cila bazohet më shumë mbi mbrojtjen në vendlindje, por pa harruar edhe të drejtën për të hyrë në vende të huaja, duke pasur parasysh si të mirën e shoqërisë strehuese, ashtu edhe nevojat e kërkuesve të strehimit. Imzot Tomazi, në vijim, vuri theksin mbi të drejtën universale të lirisë së besimit dhe mbi të drejtën e lëvizjes e të punës, për të ndihmuar familjen. Lidhur me këtë, kujtoi se kampet e strehimit të refugjatëve duhet të jenë të përkohshme, sepse e bëjnë të pamundur punësimin ligjor. Së fundi, kujtoi edhe të drejtën për të ndjekur shkollën, si dhe një formë për t’i mbrojtur vajzat nga dhuna.