Przesłanie Papieskiej Rady ds. Służby Zdrowia i Duszpasterstwa Chorych z
okazji Światowego Dnia walki z AIDS 2011 [dokumentacja]
Światowy Dzień walki z HIV/AIDS 2011 powinien stanowić nową okazję do promocji powszechnego
dostępu do terapii osób zakażonych, położenia kresu przekazywaniu wirusa z matki na
dziecko, a także do nauczania stylów życia, które do seksualności podchodzą w sposób
prawidłowy i odpowiedzialny. Jest to też moment właściwy do ponownego podjęcia walki
z przesądami społecznymi oraz do potwierdzenia bliskości moralnej, duchowej i, na
ile to możliwe, bliskości materialnej względem zarażonych i ich rodzin.
Taką
bliskość okazuje od dłuższego czasu nasza Papieska Rada, czego szczególnym wyrazem
było Sympozjum zorganizowane w maju b.r. na temat: Troska o osobę w centrum prewencji
i leczenia choroby HIV-AIDS. W ciągu dwudniowych obrad ukazano jak wiele
można i powinno się zrobić na polu walki z pandemią oraz na rzecz pomocy narodom najbardziej
nią dotkniętym, należącym w większości do Afryki Subsaharyjskiej.
Chociaż wspólnota
międzynarodowa już ponad dwadzieścia lat temu rozpoczęła aktywne działania, aby zapobiec
rozprzestrzenianiu się zakażenia, szacuje się, że wciąż niestety każdego roku umiera
na AIDS milion osiemset tysięcy osób. Są to ludzie, którzy mogliby prowadzić normalne
życie, gdyby tylko mieli dostęp do odpowiedniej terapii farmakologicznej, znanej jako
antyretrowirusowa.
Nie można dłużej usprawiedliwiać przypadków
śmierci, podobnie jak bólu najbliższych, ubożenia rodzin, wzrostu ich marginalizacji
społecznej i cierpienia osieroconych dzieci, często w bardzo młodym wieku. Tak samo
nie można usprawiedliwiać sytuacji przenoszenia wirusa z matki na dziecko, które często
staje się ofiarą, zanim jeszcze zacznie dostrzegać kontury otaczającego je świata.
Jeśli nieodwołalne jest rozszerzenie dostępu do terapii dla wszystkich
narodów i grup społecznych, to z drugiej strony wciąż konieczna jest formacja i edukacja
wszystkich, a w szczególności nowych pokoleń, do przeżywania seksualności, które bazuje
na „antropologii zakorzenionej w prawie naturalnym i oświeconej przez Słowo Boże”.
Kościół przez swoje nauczanie wzywa do stylu życia opartego na abstynencji i wierności
małżeńskiej oraz do odrzucenia rozwiązłości seksualnej, gdyż, jak podkreśla się w
Posynodalnej Adhortacji Apostolskiej Africae Munus, wszystko to wiąże się z
kwestią „integralnego rozwoju”, do jakiego mają prawo osoby i wspólnoty.
Wzywając
ponownie do zaangażowania i solidarności na rzecz wszystkich ofiar HIV-AIDS, dotkniętych
chorobą w sposób bezpośredni lub pośrednio, w jedności duchowej z Ojcem Świętym, pragniemy
podziękować wszystkim, którzy od wielu lat otaczają je opieką. Mam tu na myśli instytucje
i wszystkie podmioty sektora służby zdrowia, szczególnie związane z AIDS oraz wolontariuszy,
którzy wykonują „ważną i wspaniałą pracę”. Bez wątpienia zasługują oni na wsparcie
w ich działaniach, które powinny być wolne od jakichkolwiek nacisków i uzależnień
ideologicznych ze strony organizacji i sponsorów międzynarodowych.
Pragniemy
w końcu wyrazić naszą solidarność wobec osób zarażonych wirusem HIV i ich bliskich,
jak też wobec wszystkich pracowników służby zdrowia, którzy, narażając się na ryzyko
zakażenia, nie wahają się podejmować wszelkich możliwych działań medycznych z poszanowaniem
osobowości i godności chorych na AIDS.