Papa laikëve të krishterë: për të ndikuar mbi jetën publike, duhet të kesh fe të fortë
personale.
Duhet ta çojmë përsëri çështjen e Zotit edhe në gjirin e Kishës, në mënyrë që dëshmia
e shekullarëve në jetën publike të jetë energjike, të lërë gjurmë e të mos harrohet
lehtë. Këtë ftesë u drejtoi Benedikti XVI pjesëmarrësve në mbledhjen e 25-të plenare
të laikëve, e cila vijon në Vatikan. Duke i pritur sot paradite në audiencë, Papa
u kujtoi edhe guximin e pakicave të persekutuara fetare në Azi e në Afrikë. Prej këndej,
e vlerësoi lart impenjimin e dikasterit për Laikët, që ka planifikuar, për vitin e
ardhshëm, një Kongres kushtuar rolit të shekullarëve në Afrikë.
Për ta takuar
Zotin duhet, më parë, të takojmë dikë, që e ka takuar Atë. E fshehta e fesë qëndron
pikërisht në këtë takim të dyfishtë. Nuk është gjithaq çështje, që lidhet me faktorët
e jashtëm, gjeografikë a kulturor. Me që kujtuam fjalën gjeografi, mund të themi simbolikisht
se ka të bëjë me gjeografinë e shpirtit, vendin ku njeriu takohet me Krishtin. E laikëve
të krishterë u takon një përgjegjësi tepër të madhe: të krijojnë kushtet e nevojshme
për këtë takim, që mund të shkaktojë kthesa vendimtare në jetën shoqërore. Benedikti
XVI ia kujtoi këtë specialistëve të mbledhur nga Këshilli Papnor për Laikët në takimin
e tyre vjetor, për të diskutuar mbi temën: “Çështja e Zotit sot”. Sigurisht, shpjegoi
Ati i Shenjtë, në radhë të parë është çështja e Zotit në jetën publike. E kjo, sepse
pikërisht tek largimi i vazhdueshëm nga Zoti, tejet i përhapur në shoqërinë e sotme,
duhet të kërkojmë një nga shkaqet e krizës së vlerave, që i paraprin krizës ekonomike
e shoqërore: “Njeriut, që kërkon të jetojë vetëm pozitivistikisht, duke llogaritur
e duke matur, në fund të fundit i merret fryma. Në këtë kuadër, çështja e Zotit, në
një farë mënyre, është “çështja e çështjeve”. Ajo na shtyn përsëri tek pyetjet për
fundin e njeriut, tek dëshira për të vërtetën, tek kërkimi i lumturisë dhe i lirisë.
Të skalitura në zemrën njerëzore, këto dëshira kërkojnë të realizohen”. Njeriu,
që rizgjon në shpirt pyetje për Zotin, vijoi Papa, i hap rrugën shpresës, një shprese
të pagabueshme, për të cilën ia vlen të lodhesh e të përballosh ecjen e mundimshme,
të përditshme, me djersë e gjak, deri tek caku. Por, si është e mundur, nënvizoi Papa,
të rizgjohet pyetja për Zotin, duke e pasur mirë parasysh se është pyetje themelore? “Pyetja
për Zotin rizgjohet nga takimi me atë, që ka dhuratën e fesë; me atë, që ka lidhje
jetike me Zotin. Hyji njihet përmes burrave e grave, që e njohin: rruga kah Ai kalon,
në mënyrë konkrete, përmes atij që e ka takuar. Në këtë drejtim, roli juaj si besimtarë
laikë, është shumë i rëndësishëm”. E në se mjediset e ndryshme publike
kanë nevojë të popullohen nga laikë të krishterë transparentë në bindjet e tyre,
ekziston, shtoi Papa, edhe “Çështja e Zotit” brenda indit kishtar. Nganjëherë, vijoi,
përpiqemi ta bëjmë më të fuqishëm ndikimin e të krishterëve në jetën shoqërore, në
politikë e në ekonomi, pa u shqetësuar edhe për forcën e fesë së tyre, si të ishim
të sigurtë se ata e kanë tashmë një fe të patundur. Në realitet, nënvizoi Benedikti
XVI…: “… të krishterët nuk banojnë në ndonjë Planet të largët, nuk
janë të paprekshëm nga sëmundjet e botës. Përkundrazi: i jetojnë me fund trazirat,
çorientimin, vështirësitë e kohës së tyre. Prandaj nuk është më pak urgjente ta ripropozojmë
‘Çështjen e Zotit’ edhe brenda indit kishtar. Shumë herë, njerëz që e quajnë veten
të krishterë, nuk e venë Zotin në qendër të mendimit, të veprimit e të problemeve
themelore të jetës së tyre. Prandaj përgjigjja e parë për sfidën e kohëve tona, mbetet
rikthimi i vazhdueshëm i zemrave në rrugën e Zotit”. E një shembull, që
tregon ç’do të thotë të mbash qëndrim të patundur ungjillor, Benedikti XVI e dha në
fillim të fjalimit, duke kujtuar guximin e atyre besimtarëve, që jetojnë, posaçërisht
në Azi, në kushte shpesh herë dramatike. Në këtë Kontinent të pafundmë e të lashtë,
tha Papa…:“… kumtimi i krishterë deri më sot ka arritur vetëm tek një pakicë
e cila, gjithnjë më shpesh, e jeton fenë në kushte tejet të vështira, nganjëherë edhe
në mes të një persekutimi të vërtetë. Këta vëllezër tanë e dëshmojnë në mënyrë të
admirueshme bashkimin e tyre me Krishtin e, falë fesë së tyre, Kishës së mijëvjeçarit
të tretë në Azi, po i hapen skena të pafundme ungjillëzimi”.