„Wskazania duszpasterskie w sprawie budzenia powołań kapłańskich” wydała Kongregacja
Edukacji Katolickiej. Na potrzebę ich opracowania watykańska dykasteria ds. seminariów
i innych kościelnych instytucji naukowych zwróciła już uwagę przed sześciu lat temu.
Przygotowano je potem w oparciu o szeroką konsultację, zbierając materiały nadesłane
przez wszystkie krajowe konferencje episkopatu. Nowy dokument, zatwierdzony już przez
sesję plenarną dykasterii, ale jeszcze nie opublikowany, przedstawiono 5 listopada
na zakończenie międzynarodowej konferencji o powołaniach, zorganizowanej w Rzymie
na 70-lecie Papieskiego Dzieła Powołań Kapłańskich. Prezentacji dokonał bp Diego Coletti.
Ordynariusz Como w północnych Włoszech jest równocześnie członkiem Kongregacja Edukacji
Katolickiej.
Wskazania watykańskiej dykasterii ds. seminariów i innych kościelnych
uczelni wychodzą od analizy sytuacji powołań na świecie. Przedstawiono czynniki, które
wpływają na nie pozytywnie lub negatywnie. Przy prezentacji dokumentu podkreślono,
że zależą one od tego, czy chrześcijanie żyją konsekwentnie wiarą. Brak powołań należy
zatem przypisywać bardziej słabości chrześcijańskiego świadectwa, aniżeli obojętności
czy agresywności środowiska na zewnątrz kościelnej wspólnoty. Problem małej ich liczby
odczuwa zwłaszcza mający wprawdzie starą tradycję, ale często osłabiony w swej wierze
Kościół Europy. Słusznie zatem przypomina się chrześcijańskie korzenie kultury europejskiej,
ale trzeba też wzywać tu chrześcijan do odpowiedzialności za ich owoce. Przeszkodą
dla powołań są też takie zjawiska, jak niż demograficzny, kryzys rodziny, sekularyzacja
mentalności, trudne warunki życia i posługi księży, traktowanie kapłaństwa jako jeden
w wielu zawodów czy skandale związane z niemoralnym postępowaniem niektórych duchownych.
Druga
część dokumentu ukazuje syntetycznie posługę i tożsamość kapłańską, które są celem
powołania, a w trzeciej mowa o warunkach koniecznych do ożywienia akcji powołaniowej.
Wskazano na potrzebę życia chrześcijańskiego kościelnej wspólnoty jako odpowiedniej
gleby dla powołań, stałej modlitwy w ich intencji, gorliwości ewangelizacyjnej i misyjnej,
przywrócenia rodzinie roli „pierwszego seminarium”, osobistego świadectwa księży i
samych seminarzystów. Podkreślono też wychowawczą rolę chrześcijańskiego wolontariatu
i szkolnictwa.