Okruchy Ewangelii: trzydziesta druga niedziela zwykła

„Czuwajcie […], bo nie znacie dnia ani godziny”

Słuchaj:

1. Słowa „czuwanie” albo „czuwać” nie są często używane w naszych codziennych rozmowach. A szkoda, bo są ważne dla naszej chrześcijańskiej postawy. „Czuwać” to znaczy być przy kimś lub przy czymś i być w każdej chwili gotowym do udzielenia potrzebnej pomocy. Czasami mówimy o kimś, kto czuwa przy chorym, bądź o żołnierzu, który czuwa na straży. Czuwanie kojarzy się nam na ogół z sytuacją wyjątkową, gdzie trzeba należytej uwagi, cierpliwości, spokoju i rozsądku.

W dzisiejszej Ewangelii słowo „czuwać” pojawia się w kontekście opowiedzianej przez Jezusa przypowieści o pannach nierozsądnych i roztropnych. „Nierozsądne wzięły lampy, ale nie wzięły z sobą oliwy. Roztropne zaś razem z lampami zabrały również oliwę w naczyniach. Gdy się oblubieniec opóźniał, zmorzone snem wszystkie zasnęły. Lecz o północy rozległo się wołanie: «Oblubieniec idzie, wyjdźcie mu na spotkanie». Wtedy powstały wszystkie owe panny i opatrzyły swe lampy. A nierozsądne rzekły do roztropnych: «Użyczcie nam swej oliwy, bo nasze lampy gasną». Odpowiedziały roztropne: «Mogłoby i nam, i wam nie wystarczyć. Idźcie raczej do sprzedających i kupcie sobie». Gdy one szły kupić, nadszedł oblubieniec. Te, które były gotowe, weszły z nim na ucztę weselną i drzwi zamknięto” (Mt 25,3-10).

2. Żadna z dziesięciu panien nie miała wątpliwości co do samego przyjścia oblubieńca. Wszystkie przygotowały swoje lampy; wszystkie czekały na niego w oznaczonym miejscu; wszystkie pragnęły go powitać. A jednak jedynie pięć z nich weszło na gody, a pięć pozostałych usłyszało kategoryczne: „Zaprawdę powiadam wam, nie znam was” (Mt 25,12).

Reakcja oblubieńca trochę nas zaskakuje, bo spodziewalibyśmy się bardziej łagodnego potraktowania panien, którym zabrakło oliwy. Zrozumielibyśmy jakąś lżejszą karę, ale trudno jest nam zgodzić się z całkowitym odrzuceniem tych, które z nadzieją oczekiwały na jego przybycie.

Z drugiej jednak strony pytamy spontanicznie: jak można było zapomnieć o rzeczy tak podstawowej, jaką była oliwa do lampy przynoszącej światło? Jej brak świadczył o tym, że owe panny nie wykazały należytej czujności i roztropności.

Przypowieść przestrzega nas przed przyjęciem pewnej postawy, która grozi również nam. Można wierzyć w Chrystusa i Jego powtórne przyjście, ale w tym samym czasie żyć w sposób powierzchowny i odkładać uporządkowanie życia na później. Łudzimy się, że w przyszłości będziemy mieli więcej czasu na sprawy duchowe; że będzie nam łatwiej pozbyć się pewnych niewłaściwych przyzwyczajeń; że pewne problemy same się rozwiążą. O, jakże się łudzimy!

3. Pisał św. Hilary z Poitiers: „Roztropne panny są te, które za życia ziemskiego wykorzystały dany im czas na działanie i przygotowały się do tego, aby pierwsze wyjść na spotkanie przychodzącego Pana. Głupimi zaś są te, które jako beztroskie i leniwe dbały tylko o dobra ziemskie, zapominając o obietnicach Boskich, nie żywiły żadnej nadziei zmartwychwstania. A ponieważ nie mogą wyjść naprzeciw z nie zapalonymi lampami, proszą roztropne o pożyczenie oleju. Te im odpowiedziały, że nie mogą im dać, ponieważ mogłoby zabraknąć dla wszystkich, to znaczy, że uczynki i zasługi jednych nie mogą być pomocą dla drugich. Każdy bowiem musi sam kupić olej dla swojej lampy”.

Czuwać to znaczy troszczyć się i dbać o to, co jest rzeczywiście istotne dla życia. Są pewne wartości, z których nie możemy zrezygnować, choć otoczenie uważa, że są one niemodne i nie na dzisiejsze czasy. Błogosławiony Jan Paweł II zwykł mawiać, że trzeba od siebie wymagać, nawet gdyby inni od nas nie wymagali. Wydawało się, że była to zachęta pasująca jedynie do minionego systemu. Dzisiaj okazuje się, że słowa Papieża miały charakter proroczy i nic nie tracą na aktualności.

Obejrzyjmy zatem dokładnie poziom oliwy w naszych lampach i szczerze odpowiedzmy sobie na pytanie: jak czuwamy w naszym codziennym życiu i jak realizujemy powołanie, jakim Oblubieniec nas obdarzył?

ks. Waldemar Turek