Me 3 nëntor kalendari kujton shën Martinin de Porres
Ahën Martini de Porres, rregulltar domenikan i Perusë, kishte dëshirë të madhe t’i
përkushtohej krejtësisht Zotit e të afërmit, e kështu veshi zhgunin e Etërve Domenikanëve
pranë Kuvendit të Rruzares Shenjte në Lima. Duke e konsideruar veten të padenjë për
një dhuratë kaq të madhe, jetoi me përvujtëri e thjeshtësi jetën rregulltare duke
iu kushtuar lutjes e duke u vënë në shërbim të nevojtarëve, posaçërisht të të sëmurëve,
të gjitha aftësitë e tija që kishte si njeri e si infermier. Martini edhe pse i varfër,
i nëpërkëmbur, punoi në mjekimin e plagëve trupore të të varfërve dhe në shërbimin
e atyre morale e kështu dhe një ndihmës të madhe në luftimin e mjerimit moral e material
që kishte qyteti i Limës. Ai u kujdes edhe për edukimin e fëmijëve duke ndërtuar për
ta shkolla e kolegje. Bir natyror i një kalorësi spanjoll dhe i një skllaveje
zezake, Martini i Porres do të bëhej këshilltar i zëvendës-mbretit të Spanjës, të
cilin e linte të priste mbrapa portës, në se ishte duke mjekuar ndonjë të varfër.
Ky është, i pikturuar me dy penelata, portreti i shenjtit-simbol të Amerikës Jugore,
i cili diti të kapërcejë kufizimet e epokës e të jepte mësimin e çmuar se të gjithë
njerëzit janë vëllezër e se ngjyrat e ndryshme të lëkurës ose ndryshimet e etnisë,
janë pasuri e madhe e jo shprehje papërsosurie. I lindur nga Anna Velasquez më
1579 në Shën Sebastian të Limës, në Perù, Martini, hyri në Urdhrin e Domenikanëve,
të cilët kishin themeluar në Limë kuvendin e parë peruvian. Në fillim pranohet si
terciar e kryen detyra shumë të përvuajtura, por më pas dominikanët ia njohin vlerat.
Ai ishte mistik, i pajisur me karizma të jashtëzakonshme si dijen, mistiken, profecitë,
aftësinë për të komunikuar me të varfër e të gjitha shtresat shoqërore e madje edhe
me kafshët (të cilat instinktivisht i drejtoheshin atij për t'u mjekuar plagët e sëmundjet).
Ndonëse nuk u largua kurrë nga Lima, u pa në Afrikë, në Japoni e në Kinë, ku ngushëlloi
misionarët që kalonin kohë të vështira. Vdiq nga tifoja më 3 nëntor 1639 në moshën
gjashtëdhjetë vjeçare. I shpallur shenjt nga Gjoni XXIII, sot njihet si pajtor
i berberëve e i parrukierëve.