Nga një rini e çkujdesur e plot dëfrime, si pati ndjerë mëshirë për të gërbulurit,
u kthye në rrugën e Ungjillit dhe e jetoi pa asnjë lëkundje, në varfëri e në gëzim,
duke e ndjekur Krishtin e përvuajtur, të varfër e të pastër, sipas shpirtit të lumnive.
Së bashku me vëllezërit e parë, që e ndiqnin, të tërhequr nga forca e shembullit të
tij, predikoi kudo dashurinë e Zotit, duke dhënë një ndihmesë të jashtëzakonshme në
përtëritjen e Kishës. I dashuruar me Krishtin, e përqëndroi përvojën e tij shpirtërore
në kundrimin e Shpellës së Betlehemit e të Kalvarit. Mbarti në korpin e vet shenjat
e Mundimeve të Krishtit: pesë plagët. Në të, ashtu si në mistikët më të mëdhenj, u
shkrinë harmonia me gjithësinë, së cilës i këndoi mrekullisht në Këngën e Krijesave.
Qe frymëzues e Atë i familjeve rregulltare mashkullore e femërore që morën prej tij
emrin “françeskane”. Piu XII e shpalli Pajtor të Italisë më 18 qershor 1939. Urdhëri
françeskan nisi së pari në Asizi të Italisë, por shumë shpejt u përhap në vise të
tjera të botës, e edhe në Shqipëri. Prandaj, me shembullin e vet, vijon të tërheqë
mijëra njerëz të feve e kombësive të ndryshme, përfaqësuesit e të cilëve do të ecin
nesër në gjurmët e Shenjtit, për t’i sjellë botës “Pax et Bonum”- “Paqe e të Mira”.