Papa shpall “Vitin e Fesë”: misioni i Kishës është të flasë për Zotin.
Në Meshën për ungjillëzuesit e rinj, kremtuar sot paradite në Bazilikën e
Vatikanit, Papa Benedikti XVI shpalli “Vitin e Fesë”, që do të fillojë më 11 tetorin
e vitit të ardhshëm. Ky vit – kujtoi Ati i Shenjtë – shpallet për ta ndihmuar botën
ta njohë bukurinë e Ungjillit, që jep jetë. E më pas shpjegoi: “Për t’i
dhënë një hov të ri misionit të mbarë Kishës, që t’i udhëheqë njerëzit jashtë shkretëtirës,
ku gjenden shpesh, drejt vendit të jetës, të miqësisë me Krishtin, i cili na jep jetë
me begati, dëshiroj të njoftoj, në këtë kremtim eukaristik, se vendosa të shpall “Vitin
e Fesë”. Këto, fjalët e Papës në përfundim të homelisë: Viti i Fesë do
të hapet më 11 tetor 2012, me rastin e 50-vjetorit të fillimit të Koncilit II të Vatikanit,
do të mbyllet më 25 nëntor 2013, në Solemnitetin e Krishtit, Mbret i Gjithësisë dhe
do të shpjegohet me një Letër apostolike: “Do të jetë një çast hiri dhe impenjimi
për t’u kthyer gjithnjë më shumë kah Zoti, për të forcuar besimin tonë në Të e për
t’ ia kumtuar me gëzim njeriut të kohëve tona”. Benedikti XVI, gjatë procesionit
të hyrjes nga sakrestia, drejt elterit të madh, ashtu si dhe në përfundim të Meshës
- i shoqëruar nga të pranishmit me duartrokitje të përzemërta - përdori pedanën lëvizëse,
si pati bërë më parë edhe Gjon Pali II, thjesht për të lehtësuar impenjimin e sotëm
- siç njoftoi edhe drejtori i Sallës vatikanase të Shtypit, atë Federiko Lombardi. Në
homeli, duke komentuar leximet e Liturgjisë të së dielës, Papa kujtoi se misioni i
Kishës duhet kuptuar sipas “domethënies teologjike të historisë”, me vetëdijen se
ndryshimet epokale, fuqitë e mëdha që i zënë vendin njëra-tjetrës, janë nën sundimin
më të lartë të vetë Zotit, të cilit nuk mund t’ia zërë vendin asnjë pushtet tokësor:
“Teologjia e historisë është aspekt i rëndësishëm, themelor, i ungjillëzimit
të ri, sepse njerëzit e kohëve tona, pas stinës të kobshme të perandorive totalitare
të shekullit XX, kanë nevojë për një shikim të përgjithshëm mbi botën e mbi kohën,
për një shikim vërtet të lirë e paqësor”. Çdo misionar i sotëm i Ungjillit
- nënvizoi Papa - duhet ta ketë mirë parasysh se zemrat i prek vetë Zoti me Fjalën
e tij e me Shpirtin e tij, se nuk jemi ne, që i zgjedhim anëtarët e bashkësisë. Është
vetë Zoti ai, që i thërret njerëzit në rrugën e fesë. Përveç kësaj, ungjillëzimi,
që të jetë i frytshëm, ka nevojë për forcën e Shpirtit Shenjt. Shpirti i Zotit i jep
jetë kumtimit, e përforcon njeriun, që ka sigurinë e plotë, për të cilën flet Shën
Pali Apostull, “ungjillëzuesi më i madh i të gjitha kohëve”. Më pas Benedikti XVI
i ftoi të gjithë t’ia kumtojnë botës Krishtin, që është rruga për arritjen e jetës
së vërtetë: “Ungjillëzuesit e rinj janë të thirrur të ecin të parët
në këtë Udhë, që është Krishti , për t’i ndihmuar, kështu, edhe të tjerët, ta njohin
bukurinë e Ungjillit jetëdhënës. E në këtë rrugë nuk ecet kurrë vetëm, por në shoqëri;
është përvojë bashkimi e vëllazërie, e cila u ofrohet atyre që takojmë, për të marrë
pjesë në përvojën tonë të Krishtit e të Kishës së Tij. Kështu dëshmia, e bashkuar
me kumtimin, mund t’ia hapë zemrat njerëzve, që janë në kërkim të së vërtetës e t’i
ndihmojë për të gjetur kuptimin e jetës”. Duke komentuar thënien e Jezusit
në Ungjillin e sotëm “Jepini, pra, Cezarit çka i përket Cezarit e Hyjit çka i përket
Hyjit” (Mt 22,21), Papa pohoi se kjo shprehje nuk mund të kufizohet vetëm në
fushën politike. Me që haraçi i Cezarit do paguar, sepse fytyra e vulosur mbi monedhë
është tija, duhet thënë edhe se çdo njeri mbart mbi vete shembëlltyrën e Zotit. Për
më tepër, duhet kujtuar se çdo njeri është borxhli ndaj atij, që i dhuroi gjënë më
të çmuar: jetën. Në këtë kuptim Kisha nuk kufizohet t’i mësojë njerëzit për ta dalluar
si duhet sferën e autoritetit të Cesarit nga ajo e Zotit, atë të fushës politike nga
ajo fetare: “Misioni i Kishës, si ai i Krishtit, është kryesisht
të flasë për Zotin, të kujtojë sovranitetit e tij, t’u bëjë thirrje të gjithëve, posaçërisht
të krishterëve, të cilët e kanë humbur identitetin e tyre, të drejtën që ka Zoti mbi
gjithçka i përket, domethënë, mbi vetë jetën”. Së fundi Papa u paraqiti
të gjithë ungjillëzuesve, si model e si prijëse, Virgjërën Mari, që nuk pati frikë
t’i përgjigjej ‘po’ Fjalës së Zotit: “Mësoni nga Nëna e Zotit e Nëna jonë të
jeni të përvuajtur e, njëkohësisht, edhe të guximshëm, të thjeshtë, të urtë, të butë
e të fortë, jo me forcën e botës, por me atë të së vërtetës”.