Okruchy Ewangelii: dwudziesta czwarta niedziela zwykła

Pan ulitował się nad tym sługą

Słuchaj:
1. Słowo „przebaczenie” pojawia się w naszym życiu niemal od dzieciństwa. Pamiętamy jak przygotowywaliśmy się do Pierwszej Komunii świętej i księża zachęcali nas do wybaczenia naszym bliskim, koleżankom i kolegom, gdy coś złego nam uczynili. W miarę jak mijały lata naszego życia, słowo „przebaczenie” nabierało dla nas coraz głębszego znaczenia. Gdy źle postąpiliśmy wobec innych, nie wystarczało przeprosić, ale odczuwaliśmy potrzebę wyraźnego znaku, że nam rzeczywiście przebaczono.

Niekiedy, z takich czy innych powodów, dostrzegaliśmy w nas samych niechęć wobec innych; zaczęliśmy ich omijać, unikać. W naszym wnętrzu odczuwaliśmy coś, co było trudne do zrozumienia i opisania: coś, co nam ciążyło, ale nie chcieliśmy albo nie byliśmy w stanie tego się pozbyć. Może ktoś nas ukazał innym w złym świetle albo skrzywdził, a my nie byliśmy duchowo na tyle mocni, aby mu przebaczyć.

2. Pewien król „chciał się rozliczyć ze swymi sługami. Gdy zaczął się rozliczać, przyprowadzono mu jednego, którym mu był winien dziesięć tysięcy talentów. Ponieważ nie miał z czego ich oddać, pan kazał sprzedać go razem z żoną, dziećmi i całym jego mieniem, aby tak dług odzyskać. Wtedy sługa upadł przed nim i prosił go: «Panie, miej cierpliwość nade mną, a wszystko ci oddam». Pan ulitował się nad tym sługą, uwolnił go i dług mu darował” (Mt 18,23-27).

Gdyby przypowieść zakończyła się w tym miejscu, mielibyśmy tekst o wspaniałomyślnym królu, który przebacza wielki dług swojemu słudze. Pewnie zdarzają się takie przypadki, ale przypowieść obrazująca nasze życie ma dalszy ciąg. Sługa, któremu darowano ogromną sumę, nie jest w stanie poczekać na zwrot relatywnie małego długu i każe swego dłużnika wtrącić do więzienia. Gdy doniesiono o tym królowi, ten kazał zawołać niemiłosiernego sługę, zganił jego postępowanie i uniesiony gniewem kazał wydać go katom. Zaskakuje nas krótkowzroczność tego sługi. Darowano mu dług, którego nigdy nie byłby w stanie zwrócić, on sam natomiast nie okazał miłosierdzia względem bliźniego, który prosił go o cierpliwość i zapewniał, że odda dług.

Znaczenie duchowe przypowieści narzuca się spontanicznie. Król reprezentuje Boga, który przebacza wspaniałomyślnie niewypłacalnemu dłużnikowi, czyli każdemu z nas. Ale jednocześnie pragnie, abyśmy my przebaczyli naszym bliźnim, zgodnie z tym, o co prosimy codziennie w modlitwie Pańskiej: „Odpuść nam nasze winy jako i my odpuszczamy naszym winowajcom”.

3. Jezus kończy przypowieść o potrzebie przebaczenia „z serca”, bo to właśnie w naszym wnętrzu rozstrzyga się wszystko, także przebaczenie – znak zwycięstwa miłości nad grzechem. Innymi słowy, jeśli latami całymi nie rozmawiamy z naszym bliźnim; jeśli ciągle pamiętamy o jego występku wobec nas; jeśli ciągle krwawi zadana nam kiedyś rana, to miłość przegrywa ze złem. Przez pokorną modlitwę i pojednanie się z drugim człowiekiem, który zawinił albo wobec którego myśmy zawinili, ta rana się zagoi; co więcej, stanie się źródłem naszego duchowego oczyszczenia i uzdrowienia. Już starożytny pisarz pogański Publiliusz Syrus mawiał: „Zwyciężać to rzecz zaszczytna, gnębić okrutna, piękna wybaczać”.

Wobec Boga wszyscy jesteśmy winni przynajmniej dziesięć tysięcy talentów i chociaż byśmy przez całe życie pracowali dzień i noc, nie będziemy w stanie tej sumy zwrócić. Dlaczego zatem zachowujemy się wobec naszych braci jak niewdzięczny dłużnik? Jakże aktualne jest to pytanie, choćby w odniesieniu do podziałów i antagonizmów, jakie istnieją w naszym polskim społeczeństwie, zarówno wśród duchownych jak i świeckich. Czyż nie są one wynikiem zatwardziałości serca i przekonania, że tylko ja mam rację, a wszyscy inni pobłądzili?

Św. Cyprian pisał do chrześcijan: „Bóg nie przyjmuje ofiary podzielonych braci. Poleca im odejść od ołtarza i pojednać się najpierw ze swoimi braćmi… Najwspanialszą ofiarą dla Boga jest nasz pokój, zgoda, jedność całego wiernego ludu w Ojcu, Synu i Duchu Świętym”.

ks. Waldemar Turek