Festa e ‘Të ngjiturit të Zojës në Qiell’ pohon se dashuria, në dukje ligështi e Hyjit,
fiton mbi pushtetin e egoizmit e të dhunës.
"E gjithë historia është luftë ndërmjet dy dashurive: dashurisë së Zotit deri në dhurimin
e plotë të vetvetes e dashurisë për vetveten, deri në përbuzjen e Zotit, deri në urrejtjen
për të tjerët": këtë thekson mes tjerash Shën Agostini, lidhur me Solemnitetin e ‘Të
ngjiturit të Zojës në Qiell’. Festa e sotme na fton të kemi besim, sepse dashuria,
që duket si ligështi e Zotit, në fund të fundit ngadhënjen mbi atë që duket si pushtet
absolut i urrejtjes e i dhunës. Duke u ndalur te leximi i sotëm nga Zbulesa, shohim
se në të cilin spikasin dy figura: ajo e gruas së veshur me diell, simbol i dashurisë
së Hyjit e ajo e dragoit të kuq vigan, simbol i dashurisë për vetveten. Me figurën
e dragoit Shën Gjoni simbolizoi pushtetin e perandorëve romakë antikristianë, që nga
Neroni te Domiciani: pushtet që dukej i pakufizuar, pushtet ushtarak, ekonomik, politik,
propagandistik: Përballë këtij pushteti feja, Kisha, dukej si një grua e pambrojtur,
pa kurrfarë mundësie për të shpëtuar e aq më pak, për të fituar: e kush mund t’i kundërvihej
një pushteti të tillë të gjithpranishëm, që dukej se mund të bënte gjithçka? E megjithatë
e dimë se fitoi gruaja e pambrojtur, nuk fitoi egoizmi, as urrejtja; fitoi dashuria
e Hyjit e Perandoria romake ia hapi dyert fesë së krishterë. Dragoi pra simbolizon
pushtetin e egoizmit absolut, të terrorit, të dhunës. Përfaqëson diktaturat antikristiane
të të gjitha kohërave, si nazizmi e stalinizmi, në shekullin e kaluar. Dukej e pamundur
që feja të mbijetonte: por edhe këtu, në fund të fundit, dashuria ngadhënjeu mbi urrejtjen.
Por dragoi nuk është mposhtur ende plotësisht: vijon të ekzistojë në forma të reja,
ekziston në format e ideologjive materialiste, që na thonë se është absurde të mendosh
për Hyjin, është absurditet t’u bindesh dhjetë urdhërimeve të Zotit; na thonë se është
diçka e vjetruar, që i përket një kohe të shkuar e se ajo që vlen, është ta jetosh
jetën për vete, se vlen vetëm konsumi, egoizmi, dëfrimi… E përsëri të duket absurde,
e pamundur t’i kundërvihesh një mendësie të tillë, që sundon me gjithë forcën e saj
mediatike, propagandistike. Duket e pamundur sot të mendosh për një Zot që krijoi
njeriun e që u bë fëmijë e se ky fëmijë do të ishte sundimtari i vërtetë. Edhe sot
dragoi duket e pathyeshme, por edhe sot Hyji është më i fortë se dragoi e dashuria
është ajo që fiton, jo egozimi. Po të ndalemi edhe te figura e gruas: është e veshur
me diell, sepse jeton në dritën e Hyjit, e ka hënën nën këmbë, sepse e ka lënë pas
vetes vdekjen. E na thotë “Guxim! Në fund fiton dashuria! Guxoni të jetoni kështu,
pa u frikësuar nga kërcënimet e dragoit. Gruaja nxjerr në dritë foshnjën me dhimbje:
simbol i Kishës shtegtare në të gjitha kohërat: në të gjitha breznitë duhet ta lindë
përsëri Krishtin, ta sjellë në botë Krishtin me dhimbje të madhe në gjirin e këtij
njerëzimi që vuan. Është Kishë e përndjekur nga dragoi në të gjitha kohërat, por në
të gjitha kohërat jeton në dritën e Hyjit. E kështu në të gjitha mundimet Kisha, duke
vuajtur, fiton e është garanci e pranisë së dashurisë së Hyjit kundër të gjitha ideologjive
të urrejtjes e të egoizmit. E dragoi edhe sot dëshiron ta përpijë Hyjin e bërë foshnje:
‘mos mendoni për këtë Hyj, i ka kaluar koha!’ – na thonë – por edhe sot ky Hyj i ligsht,
është i fortë, është forca e vërtetë. E kështu festa e ‘Të ngjiturit të Zojës në Qiell’
na fton të kemi besim e shpresë: Është ftesë për të pasur besim në Hyjin, ftesë për
t’i përngjarë Marisë, ashtu siç ka thënë Ajo vetë: jam shërbëtorja e TënZot, jam në
dorë të Zotit. Të ecim në rrugën e saj. Të japim jetë e jo të marrim jetë. E pikërisht
kështu jemi në rrugën e dashurisë, që do të thotë ta humbasësh vetveten e që, megjithatë,
është e vetmja rrugë në të cilën duhet të ecim, për ta gjetur vërtetë vetveten, për
të gjetur jetën e vërtetë”. Atëherë mund të themi me plot gojën se festa e ‘Të
ngjiturit të Zojës në Qiell’ është festa e gëzimit. Hyji fiton! Feja, në dukje e ligësht,
është forca e vërtetë e botës. Dashuria është më e fortë se urrejtja. Në këtë solemnitet
nuk mund të mos kujtojmë se festa e ‘Të ngjiturit të Zojës në Qiell’ bazohet në Shkrimin
Shenjt, që na e paraqet Virgjërën të bashkuar fort me Jezusin në luftën kundër armikut
djallëzor, deri në fitoren e plotë mbi të. Është fitore që gjen shprehjen e vet kryesisht
në kapërcimin e mëkatit e të vdekjes. E prandaj Maria, solidare me Jezusin edhe në
ngjallje, u ruajt nga kalbja në varr, për t’u ngjitur me shpirt e korp në lumturinë
e Qiellit - siç pohoi Piu XII, duke shpallur, më 1 nëntor 1950, Dogmën e të ngjiturit
të Zojës në Qiell, në Kushtetutën apostolike “Munificentissimus Deus”. Duke u
ngjitur në Qiell Maria nuk u largua nga ne, e kemi edhe më pranë e drita e saj ndriçon
jetën tonë e historinë e mbarë njerëzimit. Të tërhequr nga shkëlqimi qiellor i Nënës
së Shëlbuesit, t’i drejtohemi me besim asaj, që nga lart na sheh e na mbron. Të gjithë
kemi nevojë për ndihmën e saj e për ngushëllimin e saj, për të përballuar provat e
sfidat e përditshme: kemi nevojë ta ndjejmë pranë si nënë e si motër në çdo çast të
jetës sonë. E që të mund të kemi një ditë edhe ne përgjithmonë të njëjtin fat, t’i
ngjasim tani, duke ecur në rrugën e Krishtit e të shërbimit bujar ndaj vëllezërve.
Kjo është e vetmja mënyrë për ta parashijuar, në sa jemi akoma në shtegtimin tonë
tokësor, gëzimin e paqen që e jeton plotësisht kush arrin në cakun e pamort të Parajsës.
Shembulli i Marisë tregon se Hyji kërkon njerëz në të cilët mund të ndërtojë banesën
e vet. Krishti dëshiron të jetojë edhe në zemrën tonë. Kisha – shtëpi e Hyjit - rritet
në se ne, njerëzit, e pranojmë Zotin me fenë tonë, me adhurimin tonë, me shpresën
tonë e me dashurinë tonë, duke u bërë kështu, gurë të gjallë të kësaj shtëpie shpirtërore”.