Më 15 gusht, Kisha Katolike kremton festën liturgjike më të njohur të verës, Zojën
e Madhe, ose të Ngjiturit e Zojës në Qiell. Në liturgjinë e festës, del në pah gjithë
shpresa, që sjell shën Maria në botë, duke mbajtur në kraharor Foshnjën Hyjnore, Shëlbuesin
e njerëzimit. Shën Elizabeta, e cila bekon frytin e barkut të saj, e dëgjon edhe t’i
lartojë Zotit këngën e madhërimit, “Magnificat”-in më të bukur të historisë së njerëzimit.
Të gjitha brezat do ta quajnë të lume, sepse në të merrte formë e mishërohej ai Bir
i njeriut, që do ta mundte vdekjen. Për atë Bir, që mbante në kraharor, për Fjalën
e Tij, që do t’i bënte të reja të gjitha gjërat, Maria e kupton se njerëzimi do të
shihte qiellin të hapej mbi tokë. Një shpresë e re do të ndriçonte aspiratat e njerëzve,
të cilët ishin të ndërthyer në hapësirë e në kohë, pa mundur t’i kapërcejnë për shkak
të mëkatit. Ai që, si Maria, ecën rrugëve të Zotit dhe dëgjon Fjalën e Tij, sheh para
vetes udhën e qiellit, po atë që priti në gjirin e vet shën Marinë, të veshur me dritë,
në fund të jetës së saj tokësore. Festa e nesërme e Ngjitjes së Zojës në Qiell është
plan dashurie, është propozim, sfidë, që na thërret të gjithëve për t’u mbledhur rreth
Fjalës së Mësuesit hyjnor për të ri-krijuar bashkë me Të e si bashkëpunëtorë të Tij,
një botë me drejtësi e paqe, sipas shembullit të shën Marisë, “bekuar mbi të gjitha
gratë”, e cila me “po”-në e saj për Zotin shënoi fillimin e historisë së shëlbimit
të botës. Ndoshta do të na bënte mirë edhe ne, që në kohë pushimesh, të reflektojmë
të paktën për një ditë, në ditën e Zojës së Madhe, mbi kuptimin e vërtetë të jetës,
nëse ndërmjet argëtimit e pushimit, i lëmë hapësirë edhe jetës shpirtërore, që na
çon drejt amshimit. Në këtë verë, shumë janë gjërat që na nxisin për këtë: DBR-ja
në Madrid, vuajtja e miliona të uriturve në Bririn e Afrikës, perskutimi i të krishterëve
që s’ka fund, dhuna pa kuptim në Britaninë e Madhe, kriza ekonomike… Të gjitha “pse”,
që kërkojnë përgjigje, ngjarje, para të cilave ndjehemi të pafuqishëm. Duke i kushtuar
pak kohë Gruas së veshur me diell, ndoshta, mund të ndjejmë ngrohtësinë e një dielli,
pak si ndryshe nga ai që shkëlqen në kupolën qiellore, i aftë të ndriçojë e të ngrohë
edhe çastet më të errta e më të ftohta të jetës.