Okruchy Ewangelii: Szesnasta niedziela zwykła

Królestwo niebieskie podobne jest do człowieka, który posiał dobre nasienie

Posłuchaj:

1. W połowie lipca w wielu regionach Polski trwają żniwa. Rolnicy pracują w pocie czoła, by zebrać plony i zapewnić żywność całemu narodowi. Do obrazów wziętych z rolnictwa nawiązuje też w dzisiejszej Ewangelii Pan Jezus, który mówi: „Królestwo niebieskie podobne jest do człowieka, który posiał dobre nasienie na swojej roli. Lecz gdy ludzie spali, przyszedł jego nieprzyjaciel, nasiał chwastu między pszenicę i odszedł” (Mt 13,24-25).

Tym razem sam Chrystus wyjaśnia uczniom znaczenie przypowieści: „Tym, który sieje dobre nasienie, jest Syn Człowieczy. Rolą jest świat, dobrym nasieniem są synowie królestwa, chwastem zaś synowie Złego” (Mt 13,37-38).

Obserwując to, co się dzieje w świecie, odnosi się wrażenie jakby chwastu było więcej niż pszenicy. Wystarczy przejrzeć gazety, posłuchać wiadomości radiowych, obejrzeć dzienniki telewizyjne. Pisze się i mówi przede wszystkim o różnego rodzaju konfliktach społecznych, politycznych i militarnych, o nadużyciach w różnych sferach życia społecznego, o skandalach natury moralnej, o rozmaitych formach wykorzystywania człowieka przez człowieka.

Jak można – pytamy trochę przygnębieni – w takim świecie żyć i pracować? Jak można nie tracić entuzjazmu i z pogodnym duchem pogłębiać wiarę i być jej świadkiem? Narzekamy na naszą sytuację, a tymczasem wielu ludzi cierpi o wiele więcej niż my na skutek prześladowań, wojen i kataklizmów.

2. Walter Ciszek, amerykański jezuita polskiego pochodzenia, autor książki Z Bogiem w Rosji, został aresztowany przez odział NKWD w czasie II wojny światowej. Przeżył to, co zwykło określać się koszmarem: ponad dwudziestoletnią tułaczkę po Syberii, więzienie i obozy pracy. W swoich pamiętnikach pisze m. in.: „Życie każdego człowieka zawiera swoją porcję cierpienia; każdy z nas bywa czasem doprowadzony niemal do rozpaczy, do pytania, dlaczego Bóg zezwala na zło i cierpienia, przygniatające nas lub tych, których kochamy. Widziałem wiele cierpień w obozach i więzieniach wśród otaczających mnie, sam prawie popadałem w rozpacz i nauczyłem się w tych mrocznych godzinach zwracać się do Boga o pociechę i ufać tylko Jemu. «Jak zdołałeś to przeżyć?» - oto pytanie najczęściej zadawane mi przez dziennikarzy i innych od chwili mego powrotu do ojczyzny. Moja odpowiedź jest zawsze ta sama: «Opatrzność Boża» (…) Przez długie lata odosobnienia i cierpień Bóg doprowadził mnie do takiego rozumienia życia i Jego miłości, które mogą pojąć tylko ci, którzy doświadczyli tego sami” (Wydawnictwo WAM, Kraków 2009, s. 400-401).

3. Oto współczesna wersja przypowieści o chwaście i pszenicy. Z jednej strony zło: przemyślane, zorganizowane, powodujące okrutne cierpienia; z drugiej dobroć: kroczenie przez życie z zachowaniem reguł moralnych, niekiedy – wydawałoby się – aż w sposób naiwny, przesadny. Ale u Boga wszystko ma swoje znaczenie i nie ma najmniejszego cierpienia, które byłoby bez sensu.

Chwasty i zboże wyrastają z niewielkich ziaren, w których tkwi jednak niesamowita moc, potężna siła życiowa, potrafiąca budować i rujnować. Bóg cierpliwie przygląda się ich wzrostowi. Kiedy słudzy z przypowieści proponują gospodarzowi, by od razu kazał powyrywać chwast, on zdecydowanie się sprzeciwia: „Nie, byście zbierając chwast nie wyrwali razem z nim i pszenicy” (Mt 13,29). Radykalność poglądów i postaw nieraz doprowadzała w historii do wojen religijnych, niekiedy do pochopnego i niesprawiedliwego wykluczania ludzi wartościowych z Kościoła. A i dzisiaj dostrzegamy w nas i w innych pokusy lekceważenia lub wyłączania osób, tylko dlatego, że wyrażają inne niż my poglądy. Działając pod wpływem emocji, możemy „przy okazji” niszczyć to, co dobre i cenne.

Przekonani o tym, że Bóg nie chce śmierci grzesznika, ale daje wszystkim czas na nawrócenie, prośmy Go o to, abyśmy również w tych trudnych czasach wzmożonego wzrostu chwastów sami stawali się coraz piękniejszą pszenicą, która wyda wielokrotny owoc w czasie żniwa.

ks. Waldemar Turek