Tomas Mor, humanist, shkrimtar e politikan besimtar në përvjetorin e vrasjes
Tomas Mor (Thomas More)dhe përparësia e ndërgjegjes: 376 vjet më parë
vrasja e Lordit kancelar që iu kundërvu Henrikut VIII. Më 6 korrik të 1535, pas
gati tre muajsh burgim, Henriku VIII, mbret i Anglisë, ekzekutoi Tomas Mor. Akuza
ishte tradhti ndaj sovranit nga ana e atij që për vite të tëra kishte qenë këshilltari
më i çmuar i mbretit. Në të vërtetë ishte besnikëria e Morit ndaj vlerave të krishtera
që e çoi atë në podium ekzekutimi me vdekje, sepse Mor refuzoi të pranonte divorcin
e Henrikut VIII nga gruaja e tij Katerina e Aragonës dhe martesën e tij me Ana Bolenën,
veprim ky që do ta çonte mbretin anglez drejt shkëputjes nga Kisha e Romës. “Ah,
sikur ta dije Margaret sa net e net të pagjuma kam kaluar (...) duke përsëritur në
mend të gjitha rreziqet që mund të më kanoseshin(...) Dhe ndërsa mendoja, vogëlushja
e ime, e ndjeja shpirtin të më ndrydhej nga ankthi. E megjithatë falënderoj Zotin,
që pavarësisht nga të gjitha këto, asnjëherë nuk më ka shkuar nëpër mend të tërhiqem
nga synimi i im, edhe sikur të më ndodhte gjëja më e keqe”. Tomas Mor është i
kthjellët pavarësisht frikës që e mundon ndërsa është në burg dhe i shkruan së bijës
duke menduar për fatin e vet që nuk ndjell asgjë të mirë nga ana e mbretit, një herë
e një kohë mik, atëherë kur shpëtimi duket një utopi e pamundur. Një përmbysje e papritur
e fatit: nga Lord kancelar në një tradhtar të përbuzur, në Londrën që përjetonte divorcin
e dyfishtë të sovranit, nga gruaja që nuk po i jepte trashëgimtarin aq të kërkuar,
dhe nga Papa i Romës, që nuk ka ndërmend ta pranojë atë divorc të mbretit. Megjithatë,
edhe në zymtësinë fatkeqe të Kullës së Londrës, Tomas Mor mbetet ai i krishterë që
ka qenë gjithnjë. Nëse ishte ai që e bëri Henrikun VIII të fitonte titullin e “Mbrojtësit
të krishterimit” në luftën kundër Luterit dhe valës gjithnjë në rritje të protestantizmit,
ishte po ai që dha dorëheqjen më 16 maj 1532 nga detyra e Lordit kancelar, kur sovrani
anglez, pasi nuk mori anulimin e martesës nga Papa Klementi VII, vendosi ta marrë
vetë kryesinë e Kishës angleze duke u shkëputur atë nga Roma. Në realitet, “Toma
Mor ke qenë përherë besnik në dashurinë e tij ndaj mbretit”, siç pohoi kohëve të fundit
në një konferencë mbajtur në Romë, cituar nga gazeta Osservatore Romano, kryeipeshkvi
Jean-Louis Bruguès sekretar i Kongregatës së Vatikanit për Edukimin Katolik. Pastaj
“një ditë, këto besnikëri - vrejti prelati - u gjenden në kundërshtim me një besnikëri
që Mor e vlerësonte dhe konsideronte si më të lartë, besnikërinë ndaj ndërgjegjes
personale. Fjala ndërgjegje duket për 17 herë me radhë shkrimin e tij të fundit në
formë testamenti. Për një të krishterë, ndërgjegjja nuk është vetëm ai vend intim
e i thellë ku njeriu vendos me vetveten para se të marr ndonjë vendim moral; ajo është
lartësim i të qenurit njeri që i mundëson çdonjërit të gjykoi e vlerësoi me ndërgjegjen
e vet Hyjit”. 365 vjet pas vdekjes të atij 6 korriku, kur koherenca e Toma Mori
këputet e ndalet nga goditja e një shpate, sot “rreziku nuk është më i vogël” se ia
i asaj kohe, reflekton imzot Bruguès. “Në shoqëritë shekullarizuese - pohon - ku hipoteza
e çfarëdo trashendence përjashtohet në zgjedhjet e përcaktimet kolektive, ekziston
rreziku i madh të besohet përsëri se nuk ekziston asgjë përmbi ligjet e qytetit.
Ky ka qenë përherë pretendimi i Shtetit ti nënshkroi autoritetet morale, apo të bëjë
të heshtin, për t’i dhënë vetes autoritetin moral absolut”. Krishterimi beson të
kundërtën: dinjiteti i njeriut i këshillon të ndjek ndërgjegjen e tij deri në fund
të fundit. E sipas Toma Mor, në çdonjërin prej nesh ekziston një organ i mrekullueshëm
që na bën më të mëdhenj e të jemi mbi ligjet politike. Është pikërisht ky organ që
na bënë të jemi qenie të lira”.