Festa e Zemrës së Shenjtë të Krishtit, që me shumë devotshmëri adhurohet edhe në popullin
shqiptar, është relativisht e kohës së vonshme, edhe pse devocioni ndaj Zemrës së
Krishtit është i njohur edhe para se të aprovohej zyrtarisht kjo festë nga Kisha e
para se Jezu Krishti t'i dëftohej shën Margaritës Alacoque. Me këtë rast duam të
sjellim shkurtimisht disa fakte që lidhen me këtë festë të madhe për mbarë Kishën.
Devocioni ndaj Zemrës së Krishtit kryesisht shfaqet në shekullin e XII, edhe atë me
shën Bernardin. Por, mund të thuhet se shenjat e para të kësaj përshpirtërie ndaj
Zemrës së Krishtit i hasim në traditën e etërve të Kishës, kur lexojmë faqet e para
të shën Gjon Gojarti apo te shën Agostinit. Ata shkruajnë mbi gjoksin e shporuar të
Shëlbuesit prej të cilit rrodhi gjak e ujë e që njëherit janë burimi i lindjes së
Kishës dhe lulëzimit të sakramenteve. Ky devocion do të vazhdojë të përhapet gjatë
mesjetës edhe përmes dëftimeve shenjtës Lutgardë (1246). Kjo shenjtëreshë mistike
e bashkësisë së Helftës, një ditë ftohet nga shën Gjoni që bashkë me të të pushojnë
mbi parzmën e Krishtit, dhe kjo e pyet shën Gjonin: Përse nuk i'a ke zbuluar botës
kënaqësinë që ke përjetuar i mbështetur në parzmën e Jezu Krishtit në Darkën e mbrame,
dhe ai i përgjigjet: Misioni im i vetëm ishte që t'ua zbuloj njerëzve natyrën hyjnore
të Fjalës së Mishëruar. Shën Gertruda dhe shën Matilda me shkrimet e tyre do të bëhen
instrumente në përhapjen e këtij dëftimi që do të pranohet mirë sidomos në Gjermani.
Kur flasim për festën e Zemrës së Krishtit, nuk mund e të mos e përmendim edhe
shën Margeriten Maria Alacoque, e cila ditën e festës së shën Gjonit Ungjilltar, më
1673 përjeton një vizion. Derisa ishte duke adhuruar para të Shenjtërueshmit Sakrament
të Eukaristisë asaj i duket Jezu Krishti i Gjallë. Ajo vëren se zemrën i'a rrethonte
një flakë, gjembat e kurorëzonin atë ndërsa mbi zemër kishte një kryq. Kjo dukje do
të ndodh për dy vjet rresht, çdo të parën të premte të muajit, ndërsa më 1675, ditën
e festës së Korpit të Krishtit, Krishti i dëftohet me gjoksin e hapur, dhe duke i'a
treguar zemrën i thotë: Qe kjo zemër që aq shumë i ka dashur njerëzit... Kam një etje
të madhe të jem i dashur prej njerëzve sidomos në Sakramentin e Tejetshenjt, por nuk
po e gjej askënd, që sipas dëshirës sime do ta shuaj këtë etje. Krishti kërkon prej
saj që të themeloj devotshmërinë e nëntë të premteve të muajit, dhe i premton se ata
që do ta nderojnë Zemrën e tij dhe kungohen gjatë këtyre të premteve, do të shpërblehen
me dashurinë dhe bekimet e tija. Më 1856, Papa Piu IX e shpall të obliguar këtë
festë për mbarë Kishën, ndërsa më 1899, Luani XIII publikon një enciklikë përmes së
cilës gjithë botën i'a kushton Zemrës së Krishtit. Zemra fizike është simbol i dashurisë.
Edhe sipas ligjeve të natyrës njerëzore, të cilët feja dhe liturgjia jo vetëm se nuk
i kanë kundërshtuar, por i kanë përdorur në simbolikën e tyre duke shprehur në mënyrë
më të kuptueshme dashurinë e Krishtit ndaj njerëzve. Shën Toma i Akvinit thotë: Të
imagjinosh se objektet nuk janë të nevojshme për të na ofruar te Zoti, është e barabartë
me faktin: të harrojmë se jemi njerëz. Teolog të ndryshëm thonë se Papa Piu XII,
në Haurietisaquas e shpjegon mirë motivin e devocionit ndaj Zemrës së Krishtit duke
e identifikuar me dashurinë e Tij Hyjnore ndaj njerëzve. Prandaj, kur e adhurojmë
Zemrën e Krishtit, ne e çmojmë pa masë dashurinë e Tij Hyjore ndaj nesh. Mirëpo, nuk
duhet harruar se ajo Zemër edhe në aspektin fizik ka vuajtur për ne, me qëllim që
të na shfajësoj prej mëkateve e të na shpëtojë nga vdekja e përjetshme. Tani Ai kërkon
prej nesh që ti kushtohemi me gjithë vetveten sepse Zemra e Tij pret përgjigjen tonë
- dashurinë, zemrën tonë.