Murati I e koalicionit antiosman të kryesuar nga princi serb Lazar. Pas fitores
në betejën e Maricës më 1371, osmanët kishin vazhduar pushtimet e tyre në Ballkanin
Qendror, duke arritur deri në trevat shqiptare dhe serbe. Në Betejën e Kosovës osmanët
patën epërsinë numerike me forca që arrinin në 100 mijë vetë, kundrejt 40 mijë të
ballkanasve. Beteja përfundoi me fitoren e osmanëve. Një luftëtar i ri me origjinë
shqiptare Milosh Kopiliq (Obiliq) depërtoi deri te çadra e Sulltanit dhe vrau Muratin
I, ndërsa osmanët për hakmarrje i prenë kokën princit Lazar , të zënë rob. Fitorja
ne Fushë Kosovë u hapi rrugën osmanëve për pushtime të reja në Ballkanin Qendror e
Verior dhe për depërtimin e mëtejshëm në trojet shqiptare. Beteja e Fushë-Kosovës, 15 qershor 1389
Në betejën e Fushë-Kosovës,
ose siç është quajtur “Beteja e Kombeve”, në bazë të dokumentave historikë të argumentuara,
thuhet se kjo betejë ishte vendimtare që ia ndryshoi kahun historisë së njerëzimit.
Në bazë të këtyre të dhënave të disponuara rezulton se nga dymbëdhjetë princa të koalicionit
të krishterë, gjashtë prej tyre ishin arbër (shqiptarë). Këta princa janë: Gjon Kastrioti,
Theodhori II Muzaka, Mëhill Nikollë Kopiliqi, Dhimitër Jonima, Lekë Dukagjini dhe
Gjergji II - Strazimir Balsha. Nuk është aspak e rastësishme pjesëmarrja e gjerë
e princave arbër në betejën e Fushë-Kosovës, përkrah koalicionit ballkanik, sepse
ka të bëjë me shtrirjen e gjerë në gjysmën e Ballkanit të sotëm, ku jetonin pasardhësit
e fiseve ilire. Është e rëndësishme të theksohet se në atë kohë pjesa më e madhe e
këtyre arbërve ishin të besimit katolik, ndërsa pjesa më e vogël e besimit ortodoks.
Arbërit e kishin një veçori të veçantë, që nuk e kishin popujt e tjerë; si shqiptarët
katolikë dhe ata ortodoksë (në Mesjetë), ishin në vartësi të Vatikanit, kishës së
Romës dhe e njihnin Papën e Romës për epror të tyre. Beteja e Fushë-Kosovës e 15 qershorit
1389 ka provokuar dhe vazhdon të provokojë historiografinë dhe publicistikën e Europës
Juglindore dhe të asaj europiane përgjithësisht, dhe veçanërisht historiografinë shqiptare,
sepse pjesa më e madhe ishin shqiptarë të krishterë në këtë koalicion. Dhe pikërisht
në këtë betejë zë fill dhe përpjekja e pseudohistorianëve serb mbi gjoja “të drejtën
historike” mbi Kosovën. “Vlen të theksojmë se janë dhe një pjesë pseudohistorianësh
shqiptarë që me injorancën dhe antishqiptarizmin e tyre u japin “predha” topçinjve
serbë për të qëlluar mbi nacionalizmin tonë, dhe janë pikërisht këta “shqipfolës”
të cilët kërkojnë të valëvisin flamurin e “nacionalizmit”... (M.B.). Por dokumenta
autentikë dëshmojnë se beteja e Fushë-Kosovës është zhvilluar në mes të koalicionit
krishtero-ballkanik dhe atij osmano-aziatik, d.m.th. luftë në mes dy kulturave diametralisht
të kundërta. Beteja e Fushë-Kosovës e vitit 1389 është kryesisht e lidhur me fillimin
e depërtimeve të osmanllinjve në trojet iliro-albane dhe ky depërtim fillon pas fitores
së Moricës më 1371, ku për osmanllinjtë u hapën jo vetëm dyert e Europës Juglindore
(Ballkanit), por edhe të tërë Europës. Priftërinjtë e Romës, duke parë rrezikun që
u kërcënohej, bënë çmos për t’i pajtuar sundimtarët e krishterë dhe për t’i bashkuar
në luftë në një rezistencë të përbashkët. Vetëm në këtë mënyrë mund të zmbrapsej rreziku
i madh që i kërcënohej krishtërimit dhe perëndimit. nga Mark Bregu