Benedykt XVI na 50-lecie Papieskiego Instytutu Liturgicznego: soborowa reforma
liturgii nie polega na zmianie tekstów, ale ma służyć duchowej odnowie
Jako owoc ruchu liturgicznego pół wieku temu, przed samym Soborem Watykańskim II,
powstał w Rzymie Papieski Instytut Liturgiczny. Utworzył go w 1961 r. przy Papieskim
Ateneum Anselmianum bł. Jan XXIII. Właściwe znaczenie odnowy liturgicznej wskazał
Papież uczestnikom międzynarodowego kongresu liturgistów, zorganizowanego przez tę
uczelnię w 50-lecie wspomnianego instytutu. Przypomniał przy tym nauczanie Soboru
i swoich poprzedników na Stolicy Piotrowej.
„Liturgia Kościoła wychodzi poza
samą tylko «reformę soborową», której celem w istocie nie była głównie zmiana rytów
i tekstów, ale odnowa mentalności oraz postawienie w centrum życia chrześcijańskiego
i duszpasterstwa sprawowania Tajemnicy Paschalnej Chrystusa – wyjaśnił Papież. – Niestety
jednak może również przez nas, pasterzy Kościoła i ekspertów, liturgia pojmowana była
raczej jako przedmiot do zreformowania, niż jako podmiot zdolny odnawiać życie chrześcijańskie.
«Zachodzi bowiem niesłychanie ścisły, organiczny związek pomiędzy odnową liturgii
a odnową całego życia Kościoła. Kościół z liturgii czerpie siły do życia». Przypomina
nam o tym bł. Jan Paweł II w liście apostolskim Vicesimus quintus annus (z
1988 r.), gdzie liturgia widziana jest jako tętniące serce każdej działalności kościelnej.
Liturgia, jak wyjaśnia Sobór Watykański II w konstytucji Sacrosanctum Concilium
23, jest w stałej relacji między «zdrową tradycją» a «uprawnionym postępem». Tymi
dwoma terminami ojcowie soborowi pragnęli wyrazić swój program reformy, w równowadze
między wielką tradycją liturgiczną przeszłości a przyszłością”.
Papież zwrócił
uwagę, że nieraz w niewłaściwy sposób przeciwstawia się tradycję i postęp. W rzeczywistości
oba te pojęcia wzajemnie się uzupełniają, zmierzając ku temu samemu celowi.