Okruchy Ewangelii: Druga niedziela Wielkanocna czyli Miłosierdzia Bożego

Pokój wam!

Słuchaj:

1. Uczniowie byli zalęknieni po tym, co stało się w ostatnich dniach. Myśleli o męce Jezusa, Jego cierpieniach, ukrzyżowaniu i śmierci, a teraz jakby na coś czekali, bo dowiedzieli się, że nie ma Jego ciała w grobie. Oto minęły trzy lata pięknej przygody z Jezusem, zakończonej w tak niespodziewany, tragiczny sposób. Co robić? – pytali samych siebie. Czy wracać do domów i żyć tak, jakby nic się nie wydarzyło? Ale przecież wiele się zmieniło w ich życiu.

To właśnie teraz, w chwili lęku i niepewności, gdy drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, „Jezus wszedł, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!»: A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana” (J 20,19-20). Jednak Tomasz, jeden z Dwunastu, nie był obecny, gdy Pan się objawił uczniom. A gdy oni mu powiedzieli: „Widzieliśmy Pana!” (J 20,25), odparł stanowczo: „Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę” (J 20,25).

Tomasz nas zaskakuje i pociesza zarazem. Zaskakuje, bo przecież przez trzy lata wsłuchiwał się w słowa Pana o potrzebie wiary, która nie opiera się na zewnętrznym widzeniu, przyglądał się Jego cudownym znakom i całemu życiu, dobrze wiedział, że jest to Ktoś posłany przez Boga, a jednak wątpił. Dopiero, gdy zobaczył przebite ręce i bok Jezusa, powiedział: „Pan mój i Bóg mój!” (J 20,28). Tomasz nas pociesza, gdy przeżywamy trudności w wierze; bo przecież my nie mieliśmy takiej łaski bezpośredniego obcowania z Panem.

2. Różne są drogi do wiary i do świętości, jak to pokazują, obok Tomasza, dwie inne postaci, które wspominamy w tę Niedzielę Miłosierdzia Bożego: św. siostra Faustyna i ogłaszany dzisiaj błogosławionym Ojciec Święty Jan Paweł II. Żyli w różnych kontekstach historycznych, inaczej dochodzili do Boga, w różny sposób Go głosili. Można jednak dostrzec sporo cech wspólnych, spośród których na jedną chciałbym zwrócić uwagę; podsuwa ją dzisiejsza Ewangelia, mówiąca o pokoju, którym Jezus obdarza swoich uczniów.

Św. Tomasz, św. Faustyna i błogosławiony Jan Paweł II stali się narzędziami, głoszącymi pokój światu. Apostoł Tomasz czynił to w kraju Partów i w Indiach, gdzie poniósł męczeńską śmierć. Siostra Faustyna ukazywała potrzebę zawierzenia wyrażaną w słowach: „Jezu, ufam Tobie” oraz miłosierdzia wobec drugiego człowieka. Kontemplowała tajemnicę Miłosierdzia Bożego w codzienności, prowadziła głębokie życie sakramentalne i gorliwie modliła się za pośrednictwem Matki Bożej o nawrócenie i zbawienie grzeszników. W swoim Dzienniczku pisze: „Kiedy wyszłam z adoracji, ze spokojem spojrzałam w oczy temu wszystkiemu, czego się przedtem tak bardzo lękałam” (n. 137).

3. Jan Paweł II łączył życie kontemplatywne z aktywnym. Iluż ludzi, których spotkał na swojej drodze, obdarzył uśmiechem, z którego promieniował właśnie pokój, radość, ufność i głęboka wiara. Wielu z nas doświadczyło tego osobiście. Nie, nie mieliśmy wątpliwości, że spotykaliśmy świętego, który odznacza się niezwykle żywym kontaktem z Bogiem. Kiedy zapytano Ksawerego Petrillo, dyrektora Ogrodów w Watykanie i w Castelgandolfo, co najbardziej zapamiętał z pobytów Jana Pawła II w letniej rezydencji, ten świecki człowiek odpowiedział: „Jego sposób modlitwy. Przechodziły mnie ciarki, gdy obserwowałem Go modlącego się; byłem uderzony intensywnością Jego sposobu modlenia się. Odnosiłem wrażenie, że jego oczy zamykają się całkowicie na świat zewnętrzny, a twarz ulega przemianie” (L’Osservatore Romano, 10.04.2011, s. 8.).

Kiedy przyglądamy się życiu św. Tomasza, św. Faustyny i błogosławionego Jana Pawła II, dostrzegamy, że było ono pełne zmagań, duchowych walk, wewnętrznych i zewnętrznych trudności. Jednak przez modlitwę, wyrzeczenia i cierpliwość osiągali oni stan coraz większej ufności i pokoju, którymi obdarowywali cały świat. Niech i nam wypraszają te dary u Jezusa Chrystusa, który dzisiaj do nas wszystkich kieruje słowa: „Pokój wam!”.

ks. Waldemar Turek