Kur shkelim në breg të vjeshtës, në shtjellë stuhie rrihen,
përplasen në skaje të rrëmbyeshme: sosja frymëshkurtë, e vrulli i valëve
të gjakut. Dëshira kundërshtare ndeshen në shtjellë stuhie, mbi breg të
vjeshtës. Sosja ka etje, do të kthehet prap në jetë. Te ajo që ishte, që
është e nuk është jetë. Fija e fundit këputet, në sa dashuria digjet nga dëshira për
të rrahur flatrat lart, për të fluturuar ku lind agimi ku shndrit një ditë
e re në breg të pranverës pa mort. Dëshira kundështare, në shpirtin endacak ende
në brigje të vjeshtës. Tërbohet lufta e ndarjes. Korpi lufton me shpirtin për
udhë drejt qiellit. Lufton, pse dridhet droje në skajin e së sotmes, drejt
bregut të panjohur ku shkelin vetëm shpirtrat. Drejt ditës së re. Por s’ia
del dot ta lidhë këtë ditë me korp të vet që është e nuk është më. Në fill
të mortjes, kur jeta këputet, sytë ndalen e pushojnë në pikë të Dritës.
Fjala
Fjala, vegim i amshuar është, e kumt. Ai që krijonte e
pa “çka ish e mirë”. E pa me sytë e tij, jo me sytë tanë. Vëzhguesi i parë, vështroi:
e mbi gjithçka dalloi vulën e vet, gjurmët e përkryerjes së vet.
Në
Kapelën Sikstina
Libri priste figurën, e muri, Mikelangjelon. Ai,
që po krijonte e pa se “ish’ gjë e mirë”. Ai vëzhgonte e Libri priste vegimin. O
ti, njeri, që shikon! O ju të gjithë, që me sy në ball kundroni kohët. E ti,
o Mikeangjelo! Në Vatikan do të ngrihej një kapelë. Në kapelë do të zdrypte
vegimi. Njeriu, dalë nga peneli në shtroje të murit, do të njihte hijen
e vet. Do të priste e do të shikonte, si bëhen vegimet figura. Që nga ajo
ditë kur Fjala u bë Njeri. Vegimi priti qysh prej asaj dite. Vegimi pret
e pret figura të reja: që njeriu të shohë vetveten e të njohi Zotin.
Kyçet e mbretërisë
“Con-clav” do të thotë të lëshosh në duar
njerëzore në duar të ligështa, kyçet e rënda t’Mbretërisë hyjnore. Mbretëri
e zanafillës e e zanafundit. E ditës së krijimit e e ditës së zemrimit, Ditës
së gjyqit Ditës së mbrame: tejdukje drite, tejdukje ngjarjesh tejdukje
zemrash: gjithçka, si në pasqyrë, si prej penelit të Piktorit të madh, krejt
lakuriq do të dalë përpara syve të Atit që vrân e kthiell. E asnjë portë të
mbyllur më s’ do të ketë. Asnjë mendim të fshehtë. Çdo rrahje zemre do të
shihet, si në pasqyrë. Con-clav. T’ i lëshosh në duar njeriu çelësat që
i hapin të gjitha portat. E të mund të shikosh kur Ai ty të shënon me gisht e
të thërret. Në se dëshiron mund të shijosh amshimin: Ai t’i hapi Portat, që
ditën kur të krijoi. Mjaft që të dëshirosh.
Fund i padukshëm
Mbi
murin e Sikstinës, fundi i padukshëm u bë i dukshëm. E sytë tanë u ndeshën me
sytë e Atij “që është”. Nga muri i ylbertë, jehoi pyetja e parë: “Adam, ku
je?”. Edhe përgjigjja e parë: “U fsheha se kam turp të dal në sytë e tu, kështu
krejtësisht lakuriq”. Nga muri i ylbertë Njeriu pa, në figurë, turpin e parë, e
fundin e mbramë. U bë i dukshëm fundi i padukshëm. Njeriu pa përmbi mur shkëndijat
e flakëve hyjnore. Pa dritën e u lut: “O Zot i shpresës , ma ruaj besimin e
më shero prej së ligash, atje, në majë, te Drita!”.
E Vërteta
Vijon
e vijon të kërkosh... Po çka kërkon, o njeri? Ndoshta kërkove tepër. Kërkove
të vërtetën ndërmjet së vërtetash. N’ filozofi kërkove, kërkove në art. Der’sa
u binde se ajo s’ vonon e del në dritë si vaji përmbi ujë. Vetë jeta,
që e fshehu, edhe e zbulon pak e nga pak, por pa pushuar për asnjë çast. E
mos harro: Ajo është në zemër tënde, në mendje tënde në çdo skutinë të jetës. Njeri!
Të Vërtetën ti e ke në thelb të shpirtit. E fortë është e Vërteta: e qartë,
e tejdukshme, e ndritshme.