Me Papën, në Udhën e Kryqit, në Koloseum.

Sot është e Premtja e Madhe e Shenjtë e Pashkëve, dita kur besimtarët e mbarë botës, në bazilika, katedrale, kisha, kapelëza, shtigje malesh e rrugë qytetesh, të mëdha e të vogla, e ndjekin Krishtin e ngarkuar me Kryq, në ngjitjen e mundimshme drejt Kalvarit. Ta ndjekim edhe ne, me Papën Benedikti XVI, në Koloseum, ku vijoi në shekuj kryqëzimi, në emër të Krishtit.
Njeriu, me zemrën e tij të ngushtë, i pushtuar i tëri nga dëshira për të jetuar sa më mirë e sa më gjatë, është në qendër të vëmendjes në meditimet e shkruara nga rregulltarja agostiniane, Nënë Rita Piçione, për Udhën e Kryqit, që po fillon njëherësh me emisionin tonë.
Ta ndjekim, pra, Krishtin me meditimet e Nënë Ritës, të cilat u flasin njerëzve që besojnë e që nuk besojnë, që ia hapin zemrën së vërtetës e që ia mbyllin; atyre, që i duan e i ndihmojnë të varfërit e edhe atyre që, pa turp e pa frikë, e shfrytëzojnë çiltërsinë e të vegjëlve e të ligështve, për të kënaqur kotësitë e tyre, për të ngopur zemrën e tyre, që nuk ngopet kurrë! Me vetëdijen se Udha e Kryqit nuk merr fund me kryqëzimin e Zotit. Zoti vijon të kryqëzohet në bijtë e vet, që persekutohen në të katër anët e botës, në njëmijë forma e mënyra. Zoti vijon të kryqëzohet, sa herë forcat e errëta sulen me tërbim kundër Kishës së tij. Reflektimet e Nënë Ritës na kujtojnë se udha drejt Kalvarit është udhë prove për jetën e çdo njeriu
Nuk ka njeri që të shpëtojë nga ora e kryqit! Ajo vjen për të gjithë. E atëherë pushtohemi nga ankthi, nga tundimi për të ikur sa më larg Golgotës, për të shpëtuar nga frika, që na e pushton zemrën, në çastet kur gjymtyrët ndjejnë peshën e metalit, që depërton në mish, në eshtra, në nerva.
Papa e nis Udhën e Kryqit, duke iu drejtuar Zoti Jezus me fjalët:

“O Zot,
ti na fton të të ndjekim
edhe në orën tënde të fundit.
Në të është secili nga ne,
e ne, të gjithë, jemi sonte në Ty.
Në orën tënde, është ora e provës
e jetës sonë.
nNë çastet më mizore, më të tmerrshme
është ora e mundimeve të Kishës sate
e të mbarë njerëzimit.
Është ora kur dyndet errësira,
kur lëkunden themelet e Tokës
kur njeriu, grimcë e krijesës sate
gjëmon e vuan njëherësh me të.
Kur maskat pa pikë turpi,
tallen me të vërtetën,
e joshjet për të ndjekur suksesin
i mbysin thirrjet për ndershmëri;
kur shpirti, që s’i njeh më vlerat
veprën edukative e rrënon;
e çrregullimet e zemrës,
e cënojnë pafajsinë e të vegjëlve e të ligështve.
Ora e njeriut, që e humbet udhën,
e cila e drejton kah Ati,
e më nuk e njeh në fytyrën tënde,
fytyrën e vet të bukur njerëzore.
Në këtë orë njeriu tundohet për të ikur,
ndjehet i humbur, i pushtuar nga ankthi,
ndërsa tenja e dyshimit ia bren mendjen
e perdja e errësirës i bie përmbi shpirt.
E ti, o Zot,
që lexon në librin e hapur të zemrës sonë të brishtë
na pyet rishtas në këtë natë
si i pate pyetur të Dymbëdhjetët një ditë:
“Doni të ikni edhe ju?”.
Jo, o Zot,
nuk mund as nuk duam të ikim,
se “vetëm ti ke fjalët e jetës së pasosur”.
Ti vetëm je “Fjala e së vërtetës,
e Kryqi yt
është i vetmi “kyç që i hap të gjitha sekretet
e së vërtetës e të jetës”.
Do të jemi pas teje, kudo që të shkosh!

Në këtë bashkim, është adhurimi ynë,
e në sa s’ka ardhur ende ora Jote,
një rreze gëzimi, në horizont
puthet me orën e amshimit tonë”.

E shikojmë cakun, ku duhet të arrijmë, por ndërmjet nesh e cakut është deti i trazuar i këtij shekulli... prandaj erdhi ndër ne Ai, drejt të cilit ishim nisur…e na solli me vete edhe drurin, ku mund të kapemi fort, për të kapërcyer detin në stuhi. Sepse askush nuk mund ta kalojë detin e këtij shekulli, pa u kapur më parë mbi kryqin e rëndë të Krishtit. Janë këto fjalë të Shën Agostinit, kyçi që hap portën e të 14 stacioneve të Udhës së Kryqit.

Në Stacionin I, Jezusi dënohet me vdekje.
Prekës, meditimi, në të cilin Pilati dyshon fort mbi identitetin e Jezusit e nuk është në gjendje të përcaktojë kush është ai, që ka përpara: njeri a Zot? Ua vë veshin fjalëve të Tij, po nuk arrin të kuptojë se njeriu i gjakosur, i pështyrë, i rrahur në kamxhik nga të vetët, është dëshmitari më i madh i së Vërtetës. Prandaj Pilati del disa herë jashtë, ku judenjtë presin vendimin e tij. Nuk del për judenjtë, del sepse kërkon të ikë nga një gjykim i tillë, kaq i jashtëzakonshëm. Kërkon të ikë. Po ku mund të fshihet? Në shpirtin e tij luftojnë dy forca: zëri i ndërgjegjes, që e fton ta njohë të Vërtetën e zëri, që vjen nga jashtë, që e fton ta kryqëzojë këtë të Vërtetë. E ai dëgjon zërin, që vjen nga jashtë.
Pilati nuk gjen asnjë arsye për ta dënuar Jezusin, por nuk gjen as forcë, për t’iu kundërvënë dënimit.
Shpirti i tij është i shurdhër, nuk është në gjendje t’i dëgjojë fjalët e Zotit, nuk mund ta kuptojë se ai po bën dëshmi për të vërtetën. “T’ia vësh veshin së vërtetës, do të thotë t’i bindesh, t’i besosh! Do të thotë të jetosh i lirë, të ecësh pas saj e t’ia dhurosh krejt zemrën”.
Pilati nuk është i lirë: është i kushtëzuar nga jashtë, por e vërteta, që ka dëgjuar, ia turbullon shpirtin si jehonë, i troket në ndërgjegje, e bren, e shqetëson.
Prandaj del jashtë, ku presin judenjtë. Del një herë. Dy… Një forcë e panjohur duket sikur e shtyn të dalë nga vetvetja. Por zëri i ardhur nga jashtë, fiton mbi Fjalën, që është në shpirt.
Këtu vendoset dënimi i Jezusit, dënimi i së vërtetës. Zëri, që vjen nga jashtë, e mbyt thirrjen e ndërgjegjes, pa menduar se brerjet e saj nuk e lënë njeriun të qetë deri në fund të fundit. E Nënë Rita nuk gjen fjalë më të përshtatshme, se ato të Shën Agostinit, për t’i folur njeriut të ditëve tona:

O Krisht zemërbutë e i përvujtë,
edhe ne kushtëzohemi nga ajo, që është ‘jashtë’.
Nuk dimë më ta dëgjojmë zërin e hollë,
kërkues e çlirues, të ndërgjegjes sonë
që na thërret ëmëlsisht e na fton:
“Mos dil jashtë!
Ktheju në shpirtin tënd,
sepse pikërisht në shpirtin tënd banon e vërteta!”.
“Eja, o Shpirt i së Vërtetës,
ndihmona ta takojmë në “njeriun e fshehur
në fund të zemrës sonë
Fytyrën Shenjte të Birit
që na përtërin, në Ngjashmërinë Hyjnore”.
Kjo thirrje drejtuar Shpirtit Shenjt do të na shoqërojë në fund të çdo stacioni!

Udha e Kryqit vijon. Në Stacionin II, kur Jezusi ngarkohet me kryq, ndër meditimet bëhet gjithnjë më shumë protagoniste zemra njerëzore, shpesh herë tejet e ngushtë, që përkundet në ëndrra të kota e kalimtare, që ka sy për të parë vetëm vetveten, që lufton vetëm për mirëqenien e vet, që nuk e ka për gjë të shkelë me këmbë mbi zemrat e të tjerëve.

E pikërisht një zemre të tillë, të verbër, që nuk e shikon, as nuk do ta shikojë dorën e të varfërit, shtrirë në shekuj në gjestin e lypjes së një kafshate, në udhëkryqet e Planetit, i jep mësim Jezusi në Stacionin III, kur rrëzohet për herë të parë nën peshën e rëndë, të padurueshme të kryqit, që mbart të gjitha mëkatet e botës. E në këtë rrëzim, mund të shohim ligështinë njerëzore, të ngërthyer mbi pushtetin hyjnor.

Në Stacionin IV, Jezusi takohet me Nënën.
Vetëm Shën Gjoni na flet për Nënën tek këmbët e Kryqit të Birit. Asnjëri nga Ungjilltarët e tjerë nuk e cek drejtpërdrejtë këtë takim.
E pra është takimi më tronditës i një Nëne me një Bir, në prag të vdekjes, që pa e përshkroi penda njerëzore. Një Nëne, që s’ka forcë tjetër, veç asaj të lutjes. Lutja, në këtë takim misterioz, bëhet burim jete e dashurie, që i forcon edhe më shumë lidhjet ndërmjet Birit, Nënës e Dishepullit të dashur, i vetmi që e ndjek hap pas hapi Mësuesin, në sa të tjerët e mohojnë e ia mbathin, nga tmerri i kryqit e i kryqëzimit:
Jezus i butë e i përvujtë
ti na fton të rrimë, si Nëna jote,
tek këmbët e Kryqit.
Kur pritjet tona e nismat tona
pa të ardhme, të dështuara
na shtyjnë të ikim të dëshpëruar,
ti na thërret me forcën e pritjes.
E kemi harruar çdo të thotë të rrish me ty,
të lutesh me ty…
të besosh në praninë tënde!

Në Stacionin V Simoni i Cirenës e ndihmon Jezusin të mbartë kryqin, duke na kujtuar sa e fuqishme është dashuria vetëflijuese, që na mëson të ecim pas Zotit në udhën e mundimeve, me bindjen se, të bashkuar me Të, ndonëse njerëz të ligësht, mund ta mbartim edhe ne, si Cireneu, barrën e rëndë, të padurueshme.

Në Stacionin VI, Veronika ia fshin fytyrën Jezusit: gjest gruaje, plot delikatesë e nderim, që gati-gati të kujton aromën e parfumit të Betanisë. Veronika fshin fytyrën e përgjakur, të kurorëzëuar me kurorë gjembash. Në këtë fytyrë, të shpërfytyruar nga dhimbja, ajo shikon fytyrën e shndërruar nga Lavdia; pas dukjes së shërbëtorit të vuajtur, ajo shikon më të Bukurin ndërmjet bijve të njeriut. Kjo fytyrë mbetet në pëlhurën e bardhë, dëshmi e vulosur me gjak, për të na kujtuar se pas mundimeve të mbartura për hir të Zotit, vjen gjithnjë ora e lavdisë!

Jezusi rrëzohet për herë të dytë. Kemi arritur në Stacionin VII. Barra e kryqit rëndon gjithnjë më shumë, sa më tepër Krishti i afrohet Kalvarit. Bëhet simbol i persekutimit kundër Kishës, dje e sot. Krishti e mbart këtë persekutim, që i mbyt të krishterët, në emër të një Zoti, i cili nuk e di ç’është dashuria; që i vret, sepse zërit të mëshirës, di t’i përgjigjet vetëm me klithmën e çjerrë të urrejtjes; që i kryqëzon, sepse në vend të butësisë e të ëmbëlsisë, di të përdorë vetëm dhunën. Gjithçka e mbart vullnetarisht, e vuan me durim, për t’i dhënë mësimin më të çmuar, durimit tonë.

Në Stacionin VIII Krishti takohet me gratë e Jeruzalemit. E ndjekin pas, mes turmës, e memëzi i fshehin lotët. E ai i fton të kuptojnë se fati i tij, është fati i njeriu të dënuar padrejtësisht, të djegur, si digjet druri i njomë, të dënuar me dënimin, që shpëton. Ai flet e gratë i lajnë me lot mëkatet e tyre, në sa zemra mend u pëlcet në kraharor nga dhimbja, nga pafuqia për të bërë diçka, për ta shpëtuar nga gjithë ky mundim. Janë lot të bekuar, si ato të Pjetrit, shenjë pendimi e pengu për të bërë kthesë. Të ringjallin në shpirt hirin e Pagëzimit. Në takimin e Jezusit me gratë e Jeruzalemit ndjehet fort thirrja për të qarë, për t’i larë me lot mëkatet tona, ambicjet tona, tradhtitë tona, rebelimet tona e për të provuar, mbi plagët tona, balsamin e kthimit në rrugën e Zotit.

Rrëzimi i tretë nën barrën e kryqit, në Stacionin IX, është ftesë për të mos hequr dorë nga kjo udhë, për të mos u lëkundur, në çastin e provës, për të ndenjur gjithnjë me Krishtin e në Krishtin.

Vijnë pastaj dy Stacione dramatike, që na çojnë me shpjetësi drejt fundit: Stacioni X, kur Krishtin e zhveshin e Stacioni XI, kur e kryqëzojnë.

Në Stacionin XII, Jezusi vdes mbi kryq
“Kam etje!” e “Gjithçka u krye” - janë dy fjalët e mbrame të Zotit, që i mbyll sytë, pasi ia ngul vështrimin e fundmë Zotit në qiell e njerëzimit në tokë. Na lë, kështu, trashëgim vetveten e misionin e tij: dashurinë ndaj njeriut e bindjen ndaj Atit. Dashuri, që të çon drejt qiellit, e të zbret drejt tokës: ky është misioni i Kryqit. Në Kryq, në sa koka e Krishtit këputet mbi kraharor, në grahmën e fundit, takohen dy dashuritë e gulfon Shpirti Shenjt, fryti i parë i kthimit të Tij tek Ati.
Në këtë gulfim jetëdhënëse, që buron nga çasti kur gjithçka është kryer, ndjehet frymëmarrja e gjithësisë, tashmë e rilindur. Por edhe thirrja e fuqishme drejtuar atyre, që besojnë në Krishtin, për t’i pësuar mundimet në korpin e vet, në plagët e veta, në kryqin e vet. Derisa gjithçka të jetë kryer!
O Zot, Jezus, që vdiqe për ne!
Ti kërkon, për të dhuruar,
vdes, për të ngjallur,
na lë trashëgim dhurimin e vetvetes,
gjestin, që hap horizonte të reja,
që na bashkon, larg mospranimit tonë,
pabesive tona.
Nga kryqi, ti na i ndjen
zemrat tona shurdhane
me britmën tënde, me etjen tënde
që vijon t’i njomë
buzët e rreshkura të njerëzimit.
në mundime.
Eja, o Shpirti Shenjt,
trashëgim nga biri që vdes për ne!
Na prij, na merr për dore e na ço,
tek e Vërteta.
Atje ku zë fill
bashkimi me Zotin.
Zoti ul kokën e këputur nga mundimet. Vdes për ne. Pas orës së kryqit, troket ora tragjike e varrit. Pas zhurmës shurdhuese të turmave, heshtja mbytëse e gropës së zezë. E ulin nga kryqi e ia dorëzojnë Nënës së Dhimbshme, që e mba në prehër një çast, para se t’ia marrin përgjithmonë.

Kemi arritur në Stacionin XIII. Në prehër të Nënës, plaga e përgjakur e kraharorit të Krishtit bëhet mazgallë, portë e hapur në zemrën e Zotit. Pafundësia e tij, bëhet ujë i gjallë, që shuan etjen shekullore e rikthen botën në jetë. E Nëna bëhet ikonë e Kishës.
Arritëm, tashmë, pranë varrit të hapur, ku vendoset korpi i shuguruar i Krishtit, para se gryka të mbyllet me shkëmbin e rëndë. Përgjithmonë - besojnë kryqëzuesit.

Jemi në Stacionin XIV, i fundmi i Udhës së Kryqit 2011 në Koloseum. Na çon pranë Krishtit në çastin kur zbret në varr. Duhet t’i afrohemi në majë të gishtave, jo duke ecur, po duke besuar, shkruan Nënë Rita, jo me hapat e trupit, por me hapat e zemrës së çliruar nga mëkati.
Ky stacion na çon në një kopsht, simbol i shpërthimit të jetës, me ngjyrat e ndezura të prillit, që pret misterin e njeriut të krijuar e të shpërblyer. Pikërisht në një kopsht e vendosi Zoti krijesën e vet, e prej një kopshti e dëboi, pas rënies në mëkat. Në një kopsht nisën mundimet e Jezusit e në një kopsht një varr i ri pret Adamin e ri.
Adami i ri kthen në gji të dheut, prehër amtar, ku ruhet fara pjellore, që vdes, për të dhënë fryte të begata!
Është koha e fesë, që pret, në heshtje të thellë. Na shtyn të shpresojmë e të shikojmë sesi mbi degën e thatë nis të mungullojë sythi i ri, që premton shëlbim e gëzim, mes zisë.
Tani zëri i Zotit flet në heshtjen e madhe të zemrës.
E besimtarët presin ditën e Ringjalljes.
Udha e Kryqit 2011 mbaron me këto fjalë të ngarkuara me shpresë, ndërsa qindra besimtarët, ardhur nga të katër anët e botës për ta kretmuar Solemnitetin e Pashkëve të Krishtit në Qytetin e Amshuar, rreth Papës, ndjekin mesazhin e Benediktit XVI.
Çdo stacion vulos në kujtesën e besimtarit një gjurmë të posaçme, që la Krishti në Udhën e Kryqit, për ta ndjekur, pastaj, në udhën e vet të mundimeve. Ecëm pas Zotit mbi gjurmën e vërtetësisë, të ndershmërisë, të përvujtërisë, të lutjes, të bindjes, të lirisë, të durimit, të kthesës, të ngulmimit, të madhështisë, të vetëflijimit, të amësisë, të pritjes së heshtur. Tashmë në zemra, pas heshtjes së madhe të Universit, galdon himni i Lavdisë së Zotit, Gloria e së Dielës së Ringjalljes.