Benedikti XVI, në takim me Komisionin Papnor për Amerikën Latine flet për përshpirtërinë
e ungjillëzimin e ri
Përshpirtëria popullore është pasuri e madhe e Kishës, sepse u krijon njerëzve kushtet
për ta shprehur me gjithë shpirt fenë e tyre. Benedikti XVI preku një temë tejet të
dashur për të, në audiencën me pjesëmarrësit në mbledhjen plenare të Komisionit Papnor
për Amerikën Latine, të cilët i priti sot në Vatikan. Papa tërhoqi vëmendjen mbi shtrembërimet
e mundshme, që krijojnë rrezikun t’i dëmtojnë shprehjet e ndryshme të përshpirtërisë
popullore.
“Sjellje të lashta, simbole të përsëritura, të trashëguara nga babai
tek biri, nga gjyshi tek nipi, që ngrohin shpirtin me zjarrin e traditave, që flasin
nga thellësitë e zemrave për Zotin, për Zojën e Bekuar e për Shenjtorët. Pasuri kjo,
që duhet mbrojtur, duhet vijuar e duhet pastruar, në se është e nevojshme”: kështu
u shpreh Benedikti XVI, duke reflektuar mbi argumentin, të cilin e ka theksuar shumë
herë gjatë papnisë së Tij. Përballë specialistëve të Komisionit Papnor të Amerikës
Latine, të cilët po diskutojnë këto ditë për ndikimin që ushtron përshpirtëria popullore
mbi ungjillëzimin e Kontinentit, Papa rikujtoi pohimin e tij, në dokumentin përfundimtar
të Konferencës së Aparesidës, mbajtur në vitin 2007. Asokohe, tha Ati i Shenjtë, ipeshkvijtë
e patën paraqitur përshpirtërinë popullore si “një nga mënyrat për t’u takuar me
Jezu Krishtin e për ta shprehur besimin e Kishës”. Prej këndej, nuk mund e nuk duhet
parë si veprimtari e dorës së dytë në jetën e krishterë: “Todas ellas, bien
encauzadas y debitamente… Shprehjet e përshpirtërisë popullore, të
drejtuara mirë e të organizuara si duhet, ndihmojnë fuqimisht për t’u takuar me Zotin,
për ta adhuruar thellësisht të Shenjtnueshmin Sakrament, për ta nderuar Zojën e Bekuar,
për ta dashur Pasardhësin e Shën Pjetrit dhe për t’i edukuar besimtarët me vetëdijen
se i përkasin Kishës. E, uroj, që kjo përshpirtëri të shërbejë për ungjillëzimin,
për komunikimin e fesë, për t’i udhëhequr besimtarët tek sakramentet, për të forcuar
lidhjet e miqësisë e të bashkimit familjar e komunitar si dhe për të fuqizuar solidaritetin
dhe ushtrimin e bamirësisë”. Në përshpirtërinë popullore, vërejti Benedikti
XVI, ekzistojnë shumë shprehje të fesë, të lidhura me kremtimet e vitit liturgjik,
në të cilat njerëzit e thjeshtë të Amerikës Latine ripohojnë me gjithë shpirt dashurinë
e tyre për Krishtin. Gjithsesi, shtoi Shenjtëria e Tij, duhet të jemi të vëmendshëm
për dy gjëra: së pari, për fenë që, e ushqyer nga Bibla e nga lutja, duhet të mbetet
burimi kryesor i përshpirtërisë popullore, në mënyrë që kjo përshpirtëri të mos shikohet
si shprehje thjeshtësisht kulturore e një zone të caktuar e, së dyti, për liturgjinë
e cila, ripohoi me forcë… “… deberá constituir el punto de referenzia… duhet
të jetë pikëmbështetje kryesore në drejtimin me qartësi e urti të prirjeve të ndryshme
për lutje e jetë karizmatike, që i takojmë shpesh në përshpirtërinë popullore; nga
ana e saj, përshpirtëria popullore, me vlerat e veta simbolike e shprehëse, mund t’i
japë liturgjisë disa koordinata për inkulturimin e sukseshëm e për nxitjen e energjive
të reja krijuese”. Megjithatë duhet pranuar, theksoi Papa, se në këtë
drejtim nuk mungojnë edhe problemet, se ekzistojnë disa forma të përshpirtërisë popullore,
të cilat krijojnë pështjellim e mund të favorizojnë praktika fetare me efekte të jashtme,
të shkëputura nga feja e vërtetë, që jetohet në thellësitë e shpirtit. Natyrisht,
Kisha nuk mund të marrë pjesë në shfaqje të tilla e, aq më pak, t’i favorizojë, tha
Benedikti XVI, dhe në vijim, citoi një fragment nga Letra e tij drejtuar, vitin e
kaluar, seminaristëve: “La pietad popular puede derivar hacia…Sigurisht
përshpirtëria popullore priret nga irracionaliteti, e nganjëherë, edhe nga efektet
e jashtme. E megjithatë është gabim ta përjashtosh. Përmes saj, feja ka hyrë në zemrat
e njerëzve, është bërë pjesë e emocioneve, e zakoneve të tyre, e mënyrës si ndjejnë
e si jetojnë. Prandaj përshpirtëria popullore është pasuri e Kishës. Natyrisht, duhet
pastruar vazhdimisht, por gjithsesi, meriton dashurinë tonë, sepse na bën të gjithëve,
Popull i Zotit”.