Mirënjohja e shqiptarëve ndaj Papës Gjon Pali II për atë që bëri për ta.
Me rastin e 6 vjetorit të vdekjes së Papës Vojtila, duam të kujtojmë me nderim të
veçantë veprimtarinë e Papës Gjon Pali II në favor të Shqipërisë, të Kosovës e të
shqiptarëve kudo që ndodhen. Po e bëjmë këtë me fjalët që vetë Ati i Shenjtë pat thënë
në shumë raste e rrethana. Së pari nga Otranto kur më 1980 Papa Gjon Pali II
dënoi persekutimin e besimtarëve e të qytetarëve në Shqipërinë komuniste. Ati
i Shenjtë Gjon Pali II më 1980 nga Otranto e Italisë kujtoi persekutimin e egër të
komunizmit në Shqipëri. Pra më 5 tetor 1980, gjatë vizitës në Otranto të Italisë,
Papa Gjon Pali II nga brigjet e përtejme të Adriatikut, i drejtoi popullit shqiptar
mesazhin e tij të parë të dashurisë atërore dhe të kujdesit për grigjën e vogël të
martirizuar të katolikëve, nën thundrën e diktaturës ateiste komuniste. Në homelinë
e Meshës Shenjte të atij 5 tetori, kushtuar martirizimit të të krishterëve në shekuj,
Papa Gjon Pali II sensibilizoi mbarë botën me këto fjalë: “E kështu sot nuk
mund të mos e hedh vështrimin përtej detit, ku Kisha heroike në Shqipëri tronditet
thellë nga persekutimi i gjatë, por edhe pasurohet nga dëshmia e martirëve të saj:
ipeshkvij, meshtarë, rregulltarë, rregulltare, besimtarë e qytetarë të thjeshtë”. “Përveç
tyre, mendimi im shkon edhe tek vëllezërit tjerë të krishterë e tek të gjithë besimtarët
në Zotin të cilët pësojnë të njëjtin fat të heqjes në atë komb”. Pastaj
gjatë vizitës së tij historike në Shqipëri 25 prillit 1993. Me atë rast në sheshin
Skënderbej të Tiranës, Gjon Pali II iu drejtuar me këto fjalë shqiptarëve që lanë
pas diktaturën komuniste: “Popull shqiptar, ec përpara me guxim drejt shtigjeve
të solidaritetit. Është një rrugë e vështirë kjo, por në të janë mbjellur farat e
shpresës. Të shoqëroftë forca e martirëve të tu, dëshmitarë gjithmonë në roje të lirisë
në vitet e pafund të shtypjes së regjimit totalitar. T’i ndriçoftë hapat e tu dashuria
për familjen, shpirti i vëllazërimit, mikpritja ndaj të huajit dhe vetitë që e dallojnë
popullin tuaj, veti këto që përbëjnë pasurinë më të çmuar shekullore shqiptare”!. Gjatë
vizitës së tij në Shkodër më 25 prill 1003, Papa Gjon Pali II në mbarim të lutjes
së mesditës “Mbretëresha e Qiellit”, nga ballkoni i kryeipeshkvisë së Shkodrës i drejtoi
një përshëndetje Nënë Terezës. Këto fjalë kuptimplote të Atit të Shenjtë Wojtilla
ripohuan përfundimisht para mbarë botës orgjininën shqiptare të Gonxhe Bojaxhiut,
Nënë Terezës. Ja fjalët e Papës: “Të dashur, nuk mund mos të përshëndes një
person fort të përvuajtur që ndodhet mes nesh. Është Nënë Tereza e Kalkutës.
Të gjithë e dinë nga vjen, cili është Atdheu i saj. Atdheu i saj është këtu. Edhe
në kohët e izolimit të plotë të Shqipërisë ishte pikërisht kjo rregulltare e përvuajtur,
kjo shërbëtore e përvuajtur e më të varfërve ndër të varfër që përçonte në tërë botën
emrin e Atdheut tuaj. Në të, në personin e Nënë Terezës Shqipëria është
nderuar gjithmonë. Ky është misioni i saj e i të gjithë atyre, që porsi ajo, janë
ndjekës së vërtetë të Krishtit, apostuj të Krishtit, apostuj të dashurisë e të përdëllimit. Ju
falënderoj sot në emër të Kishës Universale, ju falënderoj, të dashur shqiptarë, për
këtë bijë të tokës suaj, të popullit tuaj”!
Papa Gjon Pali II në Tiranë
i drejton përshëndetjen kombit shqiptar në përfundim të vizitës së tij të 25 prillit
1993. “Vëllezër e Motra shqiptare! Ju përshëndes përzemërsisht! Pas
një dite me një program të ngjeshur me kremtime e takime të cilat më dhanë mundësinë
të shikoja dhe të përjetoja nga afër jo vetëm fenë e gjallë të Bashkësisë katolike,
por edhe ngrohtësinë e mikpritjes së popullit shqiptar, ja erdhi i ndarjes e përshëndetjes
dhe thellësisht i prekur nga përzemërsia, po përgatitem të ndahem prej jush. Në miqësinë
që më keni shfaqur, kam kuptuar se pata të bëj me miq që kishin një zemër të madhe.
Në çiltërsinë tuaj pash guximin e një demokracie të re, një demokracie që po ecën
me hapa të sigurta drejt lirisë, pas sa vitesh të pafund e të errët të një diktature
e të një ateizmi mbytës. Ju faleminderit për mikpritjen tuaj! Vëllezër
e motra shqiptarë fort të dashur! Zoti e ruajt Atdheun tuaj. Zoti e mbrojt popullin
shqiptar në mbarë botën. Në emër të Zotit ju përqafoj dhe ju bekoj të gjithëve. Mirupafshim.
Ju uroj me gjithë zemër: gjithë të mirat”!
Shenjtërisë së Tij Gjon Palit
II e pat për zemrën fatin e kosovarëve. Më 7 qershor 1998 Papa Wojtilla i
bëri thirrje bashkësisë ndërkombëtare për paqe në Kosovë, prej nga vinin lajme që
tregonin për acarimin e situatës: “Jo larg nesh – thekson Papa – në Kosovë, opsionet
e dhunshme, shtypja, ikja e popullsive nuk mund të mos e shqetësojnë bashkësinë ndërkombëtare,
me bindjen se kërkimi i rrugëzgjidhjeve paqësore, të vendosura në tryezën e bisedimeve,
kërkojnë durim e guxim”. Ja edhe fjalët e tij për paqen në Kosovë gjatë mesazhit
Urbi et Orbi – drejtuar Romës e Botës të dielën e Pashkëve të 4 prillit 1999 nga Vatikani.
Ishte koha kur në trojet kosovare zhvilohej lufta shqiptaro-serbe, që shkaktoi kaq
shumë viktima e sakrifica për popullin shqiptar të atyre trojeve. “Nga Zoti
i Ngjallur kërkoi dhuratën e çmuar të paqes, posaçërisht për tokën e martirizuar të
Kosovës, ku lot e gjak përzjehen në një skenë dramatike, plot urrejtje e dhunë. Mendoj
për atë që u vra, për atë që mbetet pa strehë, për atë që e ndajnë nga familjarët,
për atë që detyrohet të ikë larg. E uroj të mobilizohet solidariteti i të gjithëve
që, më në fund, të nisin e të flasin vëllazërimi e paqja. E si mund të mos prekemi
thellë përballë vërshimit të dhimbshëm të burrave e të grave të Kosovës, që na trokasin
tek porta, duke na kërkuar ndihmë? Në këtë ditë shenjte, e ndjej për detyrë
t’u drejtoj një thirrje të ngushtme Autoriteteve të Republikës Federale të Jugosllavisë,
të lejojnë hapjen e një korridori humanitar, për të krijuar mundësinë që ndihmat të
arrijnë tek popullsia, e grumbulluar në kufirin e Kosovës. Për veprat humanitare nuk
duhet të ekzistojnë kufijtë; hapja e korridoreve të shpresës mbetet detyrë e përhershme”.