Papa ia kushtoi audiencën e përgjithshme Kreshmëve, duke kujtuar se agjërim do të thotë të heqësh dorë nga e keqja; lëmoshë, të bësh mirë!

(09.03.2011 RV)Lutje e kthim i zemrës, me shenjat pendestare të agjërimit e të lëmoshës, për t’i dhënë kuptim rrugës, që fillon i krishteri të Mërkurën e Përhime, duke ecur në gjurmët e Krishtit, i cili niset kah Jeruzalemi, për të kryer misionin e tij tokësor. Mbi këto koncepte e përqendroi Benedikti XVI katekizmin e audiencës së sotme të përgjithshme, mbajtur në Sallën e Palit VI, në Vatikan, kushtuar Kreshmëve. Në këtë të Mërkure të Përhime, Benedikti XVI i nxiti të gjithë besimtarët të hyjnë në Kohën e Kreshmëve, duke marrë çdo ditë kryqin e vet mbi shpinë e duke ndjekur pas Jezusin, drejt Kalvarit!

Kreshmët janë rrugëtim në gjurmët e Jezusit, që ngjitet në Jeruzalem, vend ku do të përmbushë misterin e mundimeve, të vdekjes e të ringjalljes. Kjo rrugë feje – nënvizoi Benedikti XVI – na kujton se jeta e krishterë është udhë, që duhet përshkuar, e jo ligj që duhet zbatuar. E në këtë udhë ecim pas vetë Jezu Krishtit, që të mund ta takojmë, ta pranojmë, ta ndjekim. Jezusi vijon të na bëjë thirrje: “Në se ndokush dëshiron të vijë pas meje, të mohojë vetveten, të marrë kryqin e vet çdo ditë e të më ndjekë”:
“Kisha e di se për shkak të ligështive tona, e kemi vështirë të heshtim e të gjunjëzohemi para Zotit, me vetëdijen e krijesave, që varen prej Tij, e të mëkatarëve, që kanë nevojë për dashurinë e Tij. Prandaj Kreshmët na ftojnë ta bëjmë lutjen tonë më besnike, më të thellë e ta meditojmë më gjatë Fjalën e Zotit”.
Është sidomos liturgjia - kujtoi Papa- ajo që na ndihmon të ecim në këtë udhë me Zotin, në gjurmët e ngjarjeve të shëlbimit tonë. Por jo si përkujtim i thjeshtë, si kujtim i ngjarjeve të së kaluarës, sepse në sjelljet liturgjike këto ngjarje shëlbuese bëhen aktuale:
“Të marrësh pjesë në liturgji, atëhere, do të thotë ta zhytësh jetën tënde në misterin e Krishtit, të përshkosh një rrugë, përmes së cilës hyn në vdekjen e në ringjalljen e Tij, për të pasur jetë”.
Kështu u shpreh Ati i Shenjtë, duke kujtuar, më pas, lidhjen e veçantë të Kohës kreshmore me Pagëzimin, përmes të cilit njeriu, i vdekur për mëkatin, bëhet pjesëtar i jetës së re në Krishtin e Ringjallur. Më pas, ftesa për t’u përgatitur sa më mirë, që t’i kremtojmë denjësisht misteret e Pashkëve, duke vënë në jetë praktikat tradicionale: agjërimin, lëmoshën, lutjen.
Të agjërosh nuk do të thotë vetëm të jesh i përkorë në të ngrënë, por sidomos, të jesh i përkorë në forma të tjera. Nuk është, pra, fjala vetëm për ushqimin, por edhe, e kryesisht, për një jetë më të thjeshtë, parë si simbol i jashtëm i realitetit të brendshëm, shpirtëror, i impenjimit tonë që, me ndihmë të Zotit, të heqim dorë nga e keqja e ta jetojmë plotësisht Ungjillin.
Lëmosha është e nevojshme jo vetëm për të pasurit e të kamurit, por edhe për ata, që jetojnë në kushte modeste, madje edhe në varfëri, në mënyrë që, duke qenë të pabarabartë në pasuri e në fatbardhësi, të jenë të gjithë të barabartë në mëshirë e në dashuri të krishterë.
Nuk duhet harruar lutja, pastaj. E e thënë me përvujtëri e përshpirtëri, në sa agjërojmë e japim lëmoshë, në sa jetojmë thjesht, i falim fajtorët tanë e ua kthejmë të keqen me të mirë e jo me të keqe:
“Të dashur miq, në këtë rrugë kreshmore, duhet të jemi gati ta pranojmë ftesën e Krishtit për ta ndjekur me vendomëri e pa asnjë lëkundje, duke përtërirë hirin dhe impenjimet e Pagëzimit tonë; ftesën për të hequr dorë nga njeriu i vjetër, që e kemi në shpirt, e për t’u riveshur me Krishtin, duke arritur të përtërirë në ditën e Pashkëve. E kështu do të mund të themi, së bashku me Shën Palin “Nuk jam më unë që jetoj, por është Krishti, që jeton në mua.
Udhë të mbarë kreshmore, të gjithëve!”.