Okruchy Ewangelii: Ósma niedziela zwykła

Nie troszczcie się zbytnio o swoje życie

Posłuchaj:

1. Nasze codzienne życie przepełnione jest wieloma troskami. Ci, którzy mają trudną sytuację materialną, walczą często o zwykłe przetrwanie, o przysłowiowe związanie końca z końcem, o zapewnienie chleba i ubrania dla siebie i najbliższych. Własne mieszkanie pozostaje dla nich jedynie w sferze marzeń, podobnie jak regularna praca. Iluż ludzi, zwłaszcza młodych i wykształconych, poszukuje bezskutecznie trwałego zajęcia. Łatwo wtedy o rozczarowanie, zniechęcenie; pojawia się lęk o przyszłość.

Ale i ci, którzy dobrze się mają od strony ekonomicznej, nie są wolni od trosk. Lękają się, że mogą stracić to, co posiadają. Mimo bogactwa nie mogą zapobiec chorobom, kryzysom rodzinnym ani zdobyć pełnego i trwałego szczęścia. W miarę upływu lat rośnie świadomość przemijalności i tego, że pewnego dnia wszystko, nawet największe bogactwo, trzeba będzie zostawić.

W kontekście codziennego życia i napotykanych trudności słowa z dzisiejszej Ewangelii wydają się, przynajmniej bez głębszej analizy, niemożliwym do zrealizowania marzeniem.

„Nie troszczcie się zbytnio o swoje życie, o to, co macie jeść i pić, ani o swoje ciało, czym się macie przyodziać. Czyż życie nie znaczy więcej niż pokarm, a ciało więcej niż odzienie? Przypatrzcie się ptakom w powietrzu: nie sieją ani żną i nie zbierają do spichrzów, a Ojciec wasz niebieski je żywi. Czyż wy nie jesteście ważniejsi niż one?” (Mt 6,25-26)

2. O tym, że Bóg troszczy się o nas, nie trzeba przekonywać człowieka wierzącego. Jakże to się zatem dzieje, że lęk, w mniejszym czy większym wymiarze, towarzyszy naszej wędrówce? I jeśli nie martwimy się o to, co będziemy jedli, co będziemy pili, w co się ubierzemy, to niepokoimy się np. o to, czy powzięliśmy słuszną decyzję albo jaka będzie reakcja środowiska na nasze postępowanie. Lęk i niepokój rosną, gdy atakuje nas albo kogoś z najbliższych jakaś poważna choroba; gdy jesteśmy oczerniani w środowisku, w którym mieszkamy albo pracujemy, i nie mamy możliwości obrony. Szukamy wtedy jakiegoś ratunku, który nie nadchodzi. Pragniemy zachować przysłowiową zimną krew, ale czujemy jak się w nas wszystko burzy. Jak mamy – pytamy samych siebie – stosować się do słów Pana: „Nie troszczcie się zbytnio o swoje życie” (Mt 6,25)? Czy jest to w ogóle możliwe?

3. Kilkanaście lat temu na plebanii w jednej z rzymskich parafii oglądaliśmy wieczorny dziennik. Jako jedną z pierwszych informacji podano, że kard. Joseph Bernardin, arcybiskup Chicago i przewodniczący Konferencji Episkopatu Stanów Zjednoczonych, został oskarżony o to, że ileś lat wcześniej molestował seksualnie jednego z kleryków. Wiadomość szybko rozeszła się po całym świecie. Pokazano duchownego, który zachowywał zadziwiający spokój. Po kilku miesiącach oskarżający zachorował na AIDS, a kardynał na raka. W jednym i w drugim przypadku choroba gwałtownie postępowała. Młody człowiek wyznał, że oskarżał fałszywie, co mass media, poza nielicznymi wyjątkami, skrzętnie przemilczały. Wkrótce zmarł, a arcybiskup przewodniczył jego pogrzebowi.

Już jako oskarżany i chory kardynał Bernardin napisał książkę Dar pokoju; świadomy zbliżającej się nieuchronnie śmierci, przedstawia w niej trzy ostatnie lata swojego życia. Nie ukrywa przeróżnych trudności. W przejmujący sposób zachęca czytelników do modlitwy, gdy są zdrowi, bo gdy się jest chorym, brakuje sił. Ale książka jest przede wszystkim zadziwiającym świadectwem otwierania się na Boga, który w najtrudniejszych nawet dla człowieka sytuacjach jest w stanie obdarzyć go pokojem i ufnością.

„Nie troszczcie się zbytnio o swoje życie” (Mt 6,25) – zachęta Jezusa, która wydaje się marzeniem, jest w rzeczywistości zaproszeniem do całkowitej ufności wobec Pana: nie dajcie się zniewolić żadnemu lękowi. Nie pozwólcie, aby codzienne troski was przytłaczały, abyście ulegli zniechęceniu. Jakże nie wspomnieć tutaj słów Psalmu: „Powierz Panu swoją drogę i zaufaj Mu: On sam będzie działał” (Ps 37,5)?

ks. Waldemar Turek