Okruchy Ewangelii: Czwarta niedziela zwykła

Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą

Posłuchaj rozważania:

1. Jeśliby ktoś z niewierzących poprosił nas o wskazanie jakichś podstawowych tekstów dla religii chrześcijańskiej, nie moglibyśmy pominąć fragmentu Ewangelii zawierającego osiem błogosławieństw. Ilekroć go czytamy i rozważamy, najpierw dostrzegamy jak daleki jest od ludzkiej logiki. Bo przecież jak można twierdzić, że szczęśliwi są ci, którzy są ubodzy, którzy płaczą, którzy cierpią prześladowania, którzy są oskarżani? Ale w miarę jak wgłębiamy się w jego treść, powoli ale wyraźnie dostrzegamy, jak jest on nam bliski. Bynajmniej nie robimy z siebie męczenników, ale przecież doświadczyliśmy już niełatwych chwil w życiu i wiemy, przynajmniej w jakiejś mierze, co znaczy być skrzywdzonym, potrzebującym pomocy, niesprawiedliwie oskarżonym, bezskutecznie szukającym sprawiedliwości. Słuchając zatem słów Jezusa i biorąc pod uwagę cały nasz duchowy bagaż, odczuwamy trudne do zdefiniowania pocieszenie i otuchę.

„Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą. Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi. Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was, i gdy mówią kłamliwie wszystko złe na was z mego powodu. Cieszcie się i radujcie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie” (Mt 5,8-11).

2. Oto ideał chrześcijańskiego życia i opis najszlachetniejszych naszych pragnień i dążeń. Ale zaraz pojawiają się wątpliwości, że chodzi o coś niemożliwego do zrealizowania w naszym ziemskim życiu. Przecież tyle razy, zachwyceni pięknem tych słów, próbowaliśmy żyć inaczej, wykorzystywać to, co w nas najpiękniejsze, najczystsze, a jednak, po pewnym czasie, przychodziły zniechęcenia. Nie brakowało nam dobrych chęci, wysiłku i wyrzeczeń; odnosiliśmy jednak wrażenie jakby istniały w nas jakieś przeciwne siły, ograniczające naszą wolność i utrudniające w nas zmiany. Niekiedy były to zewnętrzne okoliczności, trudności w rodzinie czy we wspólnocie, które powodowały, że ideał błogosławieństw wydawał się nam iluzją. Co więcej, gdy dostrzegaliśmy, że osiągnęliśmy jakiś mały postęp, odeszliśmy od złego postępowania w jakiejś dziedzinie, zaraz doznawaliśmy niepowodzenia w innej.

3. Gdzie więc – pytamy – jest przyczyna tych trudności? Czego Jezus żąda od nas dzisiaj, proponując nam raz jeszcze tekst błogosławieństw do refleksji?

Błogosławieństwa są odpowiedzią na pragnienie szczęścia, które Bóg wszczepił w serce człowieka i które jedynie On może zaspokoić. Pisze św. Augustyn: „Wszyscy chcemy żyć szczęśliwie i nie ma wśród ludzi nikogo, kto nie zgodziłby się na to, nawet zanim by mu to jasno przedstawiono” (De moribus Ecclesiae Catholicae 1,3,4 «tł. za: KKK, n. 1718»). Możemy zatem zbliżać się do ideału ukazanego w błogosławieństwach tylko wtedy, jeśli coraz bardziej będziemy otwierać się na Jezusa, a coraz mniej liczyć na własne siły. Przecież On wyraźnie powiedział: „Beze Mnie nic nie możecie uczynić” (J 15,5). Jeśli chcemy czynić postępy w życiu duchowym o własnych siłach, podejmując nawet poważne wysiłki, wcześniej czy później kończy się to niepowodzeniem.

Trzeba też sobie uświadomić, że w życiu warto mieć ideały. Nie wstydzimy się naszych pragnień i zamierzeń, które charakteryzowały naszą młodość, choć nie wszystko udało się nam zrealizować. Również dzisiaj trzeba mieć piękne cele, które nam przyświecają, duchowe ideały, które chcemy osiągnąć. Człowiek umiera duchowo, gdy niczego już nie pragnie.

Pamiętajmy ponadto, że Jezus nigdy nie obiecywał, że spełnienie Jego obietnic nastąpi już w czasie naszego ziemskiego życia. Jest to pewien program, który mamy wytrwale i z ufnością realizować, bo jest on też pragnieniem naszego serca, ale w pełni będziemy mogli go osiągnąć jedynie po tamtej stronie, kiedy – zgodnie z zapowiedzią Jezusa – będziemy oglądać Boga.

ks. Waldemar Turek