Святар і палітыка. “ІІ Ватыканскі Сабор - компас ІІІ тысячагоддзя”. Выпуск 11
Мы працягваем цыкл
разважанняў аб Другім Ватыканскім Саборы, мэтай якіх з’яўляецца адкрыццё нанава скарбаў
Сабору і яго актуальнасці ў наш час.
Святары павінны заставацца па-за палітыкай.
Праўда гэта ці не? Гэта залежыць ад кантэксту. Кодэкс Кананічнага Права даручае, каб
клір “не прымаў актыўнага ўдзелу ў кіраванні прафсаюзнымі арганізацыямі” (кан. 287).
Калі аднак “палітыка” разумецца як заклапочанасць пра агульнае дабро, зразумела, у
такім выпадку павінна быць аб’ектам цікавасці з боку святароў.
У любым выпадку
астаецца ў сіле прынцып, які быў сфармулаваны канстытуцыяй “Gaudium et spes”: “Касцёл,
дзякуючы сваёй задачы і кампетэнцыі ніякім чынам не атаясамліваецца з палітычнай супольнасцю
і не звязаны ні з якой палітычнай сістэмай” (76). На самой справе місія Касцёла стаіць
вышэй за кожную палітычную перспектыву.
Саборная канстытуцыя падкрэслівае,
што “Палітычная супольнасць і Касцёл у сваіх сферах незалежныя і аўтаномныя” ( 76).
У той жа час, аднак, паказвае, што абедзьве рэчаіснасці знаходзяцца на службе людзей.
З іншага боку, католікі, свецкія асобы, з’яўляюцца часткай розных палітычных партый.
Праблема
заключаецца не толькі ў палітызацыі святароў, але ў недахопе хрысціянскіх палітыкаў,
здольных прафісійна і маральна займацца палітыкай як хрысціяне. З навучання Сабору
выразна вынікае, што вернікі, свецкія асобы, не павінны адмаўляцца ад палітычнай дзейнасці.
Наадварот, менавіта яны пакліканыя быць прысутнымі ў розных палітычных структурах,
пры ўмове, што яны застануцца вернымі сваёй веры.
Трэба спадзявацца, што гэтая
прысутнасць будзе характарызавацца тым - як чытаем у “Gaudium et spes”, - каб выразна
размяжоўвалася тое, што робяць паасобку ці аб’яднаўшыся вернікі ад свайго імя як грамадзяне,
якія кіруюцца хрысціянскім сумленнем, і тое, што яны робяць разам са сваімі пастырамі
ад імя Касцёла”(76). І трэба спадзявацца, напрыклад, што ва ўстановах Еўрапейскага
Саюза будуць палітыкі, якія здолеюць здзейсніць гэты прынцып на практыцы.