Të krishterët në botë diskriminohen e persekutohen, nën syrin indiferent të mjeteve
të komunikimit
(28.12.2010 RV)Në ditët kur kujtohet edhe Shën Shtjefni, martiri i parë kristian,
Kisha ndjehet posaçërisht pranë të gjitha bashkësive të persekutuara të botës. Prandaj
gjatë Mesazhit të Krishtlindjes, Papa i lartoi Zotit lutjen “... që të mos e humbasin
guximin për shkak të kufizimeve të lirisë së fesë e të ndërgjegjes, duke ngulmuar
në besnikërinë ndaj Krishtit e Kishës së Tij e duke e mbajtur gjallë flakën e shpresës.
Dashuria e “Zotit-me-ne” – theksoi Papa - u dhëntë durim të gjitha bashkësive të krishtera,
që përballojnë diskriminime e persekutime e i frymëzoftë liderët politikë e fetarë
të impenjohen për respektimin e plotë të lirisë fetare të të gjithëve”. E thirrje
të fuqishme për t’i dhënë fund urrejtjes kundër të krishterëve në botë, Papa bëri
edhe më 20 dhjetorin e kaluar, në fjalimin drejtuar Kuries Romake. Kohët e fundit
u fol shumë edhe për çështjen e Azia Bibit, nënës së pesë fëmijëve, dënuar me vdekje
në Pakistan për blasfemi. Gjithsesi, mund të themi me plot gojën se persekutimet e
të krishterëve nuk zënë vendin e duhur në mjetet e komunikimit masiv. Madje, zenë
tepër pak vend. Në rastin më të mirë, ndrydhet në një skutë gazete, gjithë ajo dhimbje,
nga njëra anë, e gjithë ajo urrejtje krejt e pakuptueshme kundër bijve të dritës e
të paqes, nga ana tjetër. Nuk mund të mos i bëjmë vetes pyetjen: pse? Përgjigjet atë
Bernardo Çervelera, drejtor i agjensisë AziaNjuz:
Përgjigje:
- Është diçka e mirë që rasti i Azia Bibit arriti në faqet e para të gazetave
të mbarë botës, sepse më në fund hapi një dritare për të parë situatën e tmerrshme
të të krishterëve në Pakistan: janë pak, shumë pak, e megjithatë, të sulmuar si asnjëherë,
si në asnjë vend. Nuk shtypen nën thembër vetëm nga pikëpamja shoqërore, duke ua mbyllur
portat e punëve të zgjedhura, të pozitave të rëndësishme, por kërcënohen edhe me ligjin
mbi blasfeminë, që i sulmon krejt befasisht, me një dhunë të pabesueshme. Azia Bibi
është simbol i gjithë kësaj situate, i gjithë kësaj vuajtjeje, kësaj dhimbjeje, këtij
mohimi, por edhe i gjithë dëshmisë heroike të pakicës së krishterë në Pakistan.
Pyetje:
- Cilat janë situatat më shqetësuese, duke pasur parasysh sidomos vitin që po
numëron ditët e fundit...
Përgjigje: - Një nga situatat, që ngjall më
shumë shqetësim në botën e Lindjes së Mesme, është ajo e Irakut, ku qeveria nuk është
absolutisht e zonja të garantojë sigurinë e jetës së të krishterëve, të cilët gjithashtu
janë pakicë, po pakicë tejet e çmuar për historinë e Irakut, për vetë vendin e për
kulturën e tij. Duhet thënë se kjo situatë, kjo mungesë sigurie në Lindjen e Mesme,
e ka burimin e vet në Arabinë Saudite ku, nuk duhet të harrojmë, janë një milion të
krishterë, që kanë shkuar të punojnë e ku këta njerëz nuk kanë mundësi të kremtojnë
asnjë meshë, të thonë asnjë lutje private e aq më pak, të ndërtojnë së paku një kapelëz,
sado të vogël, nën strehën e së cilës, të mund të gjunjëzohen për pak çaste ballë
për ballë me Zotin, pa pritur që dikush t’i sulmojë, çuditërisht në emër të Zotit!?
Pastaj, një situatë tjetër e dhimbshme është ajo e të krishterëve të paktë në Korenë
Veriore komuniste, e, si pasojë, edhe ateiste. Këtu sundon diktatura e tipit të diktaturave
të Evropës Lindore e mjafton të të gjejnë një Bibël, për të të pushkatuar. Mendoj
se Koreja Veriore është maja e ajsbergut të persekutimit në botën komuniste, që vijon
ta quajë fenë ‘opium për popujt” e, prej këndej, edhe përpiqet ta shkulë me gjithë
rrënjë, në se rrënjët do të ishin të ngulura në tokë....E, kur shikon se nuk shkulet
dot, atëherë bën çmos ta shkelë nën thundrën e vet të hekurt! Kështu, pas Koresë
së Veriut, natyrisht vjen Kina.
Pyetje: - Në Fjalimin drejtuar Kuries
Romake, Papa bëri një thirrje të fuqishme për t’i dhënë fund kristianofobisë, urrejtjes
kundër të krishterëve. Si mund të pasqyrohet ky impenjim në botën e informacionit?
Përgjigje:
- Në informacion është e rëndësishme që këto fakte, këto akte dhune, të denoncohen
e të bëhen të qarta për të gjithë. E kjo, sepse shpesh nga ana e perëndimit, posaçërisht,
luhet nga pak ‘politika e strucit’: njerëzit, që duhet t’i hapin mirë sytë, bëjnë
sikur nuk shikojnë; ata që duhet ta hapin fort gojën, sikur nuk dinë të flasin. E
kjo, sepse vetëm kështu mund të vijojnë marrëveshjet tregtare, të mbetet i hapur tregu
i fitimit! Ndërsa Lindja e Perëndimi duhet të dialogojnë jo vetëm për shkëmbimin e
mallrave, por edhe, e kryesisht, për shkëmbimin e kulturave të tyre, për shkëmbimin
e impenjimit, në mbrojtje të dinjitetit të njeriut edhe në skajet më të harruara të
botës, duke hapur horizonte të reja e duke mos lejuar që lidhjet ndërmjet vendeve
të ndryshme të jenë vetëm të tipit ngushtësisht ekonomik, sepse kjo e varfëron tepër
vlerën e personit njerëzor.