“Drejt Krishtlindjes: shtegtim atje, ku dashuria e Zotit iu dëftua mbarë botës”:
Teologjia e Kohës së Ardhjes.
Koha e pritjes së Zotit ka një kuptim të thellë teologjik. Ta meditojmë sot së bashku.
Teologjia e kësaj Kohe liturgjike bazohet mbi dy perspektiva kryesore: nga njëra anë
termi Adventus (ardhje, mbërrijtje), tregon përvjetorin e ardhjes së parë të Krishtit;
nga ana tjetër, na kujton ardhjen e Tij të dytë, në mbarim të mbarimit të jetës, kur
koha do të ndalet e historia e njerëzimit do të mbyllë faqen e vet të fundit. Është
ora kur do të hapet një libër tjetër, i pafundmë, i amshuar. Kremtohen dy ngjarje,
prandaj, në këtë periudhë pritjeje prej katër javësh, që i paraprin Krishtlindjes:
ajo e Ardhjes së Krishtit ndër ne, e ajo e ardhjes së Tij të dytë e të fundme, kur
njeriu, re e shqetësuar në kalim, arrin te caku i mbramë. Shpirti Shenjt na prin,
që të ecim me bindje e përkushtim ndërmjet këtyre dy caqeve, e që të mbërrijmë atje,
ku do të ndërrojmë trajtë, për të hyrë pëfundimisht në dritë - a në errësirë. Dritë-hija
është shprehje e kontradiktës së përjetshme të natyrës njerëzore: e mjerimit dhe
e madhështisë së tij. E festa, që e njohim me emrin Epifani, a Solemniteti i Dëftimit,
është edhe Epifania e madhështisë së njeriut.