Mesazhi i përkujtimit të të Gjithë Shenjtorëve dhe i të gjithë të vdekurve
Këto dy ditë, me 1 e me 2 nëntor, duke kremtuar të Gjithë Shenjtorët e duke Përkujtuar
të Gjithë të Vdekurit, Kisha shtegtare mbi tokë përmes liturgjisë shenjte jeton e
shpreh hallkën shpirtërore që e bashkon me Kishën Qiellore. Solemniteti i të këtyre
dy ditëve na ndihmon të thellojmë njërën ndër të vërtetat themelore të fesë sonë
të krishterë që besojmë: jetën e përjetshme në Hyjin me “Shoqërinë e Shenjtorëve”,
feja e ushqen në njeriun shpresën që shkon përtej vdekjes, në Amshimin e Hyjit, që
është fundi i misterit të vdekjes. Kisha, dje me 1 nëntor kremtoi festën e të Gjithë
Shenjtorëve, ndërsa sot me 2 nëntor përkujton e lutet për të gjithë besimtarët e vdekur,
duke dëshmuar kështu përkujdesin amënor që ka ndaj çdo njeriu në të gjitha periudhat
e jetës së tij: nga lindja e deri te caku i fundit të jetës, që nga Pagëzimi e deri
tek Ringjallja, do të thotë deri te pjesëmarrja në Jetën e Amshuar në Hyjin. Dita
e 2 nëntorit është e veçantë, na bënë ta ndjejmë në mënyrë të posaçme çdo person e
çdo familje. Është festa njerëzore e dashurisë që tejkalon përmasën kohore e njerëzore
për t’u shkrirë në përmasën e amshuar të misterit të dashurisë Hyjnore. Sot me
2 nëntor, Kisha na fton ta shikojnë enigmën e vdekjes me qetësi e shpresë, të ndriçuar
nga feja e nga drita e ngjalljes së Krishtit. Gjithçka kalon, po Zoti mbetet dhe caku
i jetës sonë është pikërisht takimi përfundimtar ballë për ballë me Zotin. Prandaj
Kisha e fton çdo njërin ta shikojë këtë realitet: Në kohën tonë, më shumë se në
të kaluarën njerëzit merren aq shumë me gjërat tokësore, sa nganjëherë harrojnë se
Zoti është protagonist i historisë e i vetë jetës sonë. Por jeta njerëzore, për vetë
natyrën e saj, priret nga një cak shumë më i lartë, që qëndron mbi këtë natyrë: e
pamposhtur është etja e njeriut për drejtësi, për liri, për lumturi të plotë. Enigma
e vdekjes ndërthuret me mendimin si të jetojmë mirë, si të gjejmë lumturinë, e njëkohësisht
me pritjen e gjyqit të mbramë, që do të vendosë përfundimisht drejtësinë. E duke kujtuar
këtë, Lumturinë Ungjillore na ftojnë që tani në jetën tokësore të përgatitemi për
Jetën e Vërtetë në Hyjin e për t’i dëgjuar fjalët e Tij që thotë: “Lum njeriu që dhuron;
lum ai që nuk e jeton jetën vetëm për vetvete, por edhe për të tjerët; lum njeriu
i mëshirshëm, i mirë e i drejtë; lum njeriu që jeton në dashurinë e Zotit e të afërmit.
Kështu jetojmë mirë e kështu nuk duhet të kemi frikë nga vdekja, sepse jemi në lumturinë
që vjen nga Zoti e nuk soset kurrë”. Në qendër të fesë së krishterë është misteri
i vdekjes e i ngjalljes së Krishtit: Ngjallja e Krishtit ishte si shpërthim drite,
shpërthim dashurie që copëton prangat e mëkatit e të vdekjes. Përuroi kështu një përmasë
të re të jetës e të realitetit, nga e cila lind një botë e re, e cila depërton vazhdimisht
në botën tonë, e shndërron atë dhe e bën për vete”. Me këtë siguri të krishterët
e shikojnë jetën e pasosur, por pa i harruar detyrat që kanë sa janë ende në botë:
këmbët i kanë në tokë por zemrën në qiell, në banesën e përfundimtare të miqve të
Zotit. Jeta e amshuar, për ne të krishterët, nuk është thjeshtë një jetë që s’ka
fund, por sidomos një cilësi e re e jetës, e shkrirë plotësisht në dashurinë e Zotit,
i cili na çliron nga e keqja e nga vdekja e na bën të bashkohemi përgjithmonë me të
gjithë vëllezërit e motrat që marrin pjesë në të njëjtën dashuri të Zotit.