2 nëntor, vdekja na kujton se jemi në shtegtim drejt amshimit.
Dita e përkujtimit të të vdekurve, na kujton se Vdekja është një gjë tejet e rëndësishme:
se të gjithë, pa dallim e pa përjashtim, jemi kalimtarë në këtë botë, të paracaktuar
për lumturinë e amshuar hyjnore në atë masë, me të cilën hyjmë në misterin e Hyjit.
Kisha i kujtoi me dashuri të madhe të gjithë besimtarët e njerëzit që vdiqën,
duke i përkujtuar një për një emrat e tyre me dashuri, nderim, mirënjohje dhe fe e
shpresë në Zotin e Gjallë. Në këtë ditë kushtuar të vdekurve, duhet të mendojmë
se në se Zoti e thërret parakohe pranë vetes një të drejtë, domethënë se ka për të
planin e vet hyjnor të parapëlqyer, i cili për ne është i panjohur dhe i mistershëm:
vdekja e parakohshme e njeriut që duam është ftesë, e cila na kujton se nuk duhet
të jetojmë si njerëz të rëndomtë, por duhet të shpejtojmë e ta jetojmë shenjtërisht
jetën tonë me dashuri e për dashuri… Bota i quan me fat ata që jetojnë gjatë, por
Zoti, më shumë se jetëgjatësinë, e shikon pastërtinë, sinqeritetin e zemrës dhe dashurinë
e çdonjërit. Bota i vlerëson njerëzit e mësuar, të ditur, po Zotit i pëlqejnë më shumë
të vegjlit e ata që dashurojnë.
Kemi, pra, një kontrast ndërmjet asaj që duket
sikur shikojnë sytë e njerëzve, e asaj që shikojnë sytë e Zotit. Por këto dy përmasa
të realitetit: ajo e përkohshmërisë dhe e dukjes, e ajo ‘e thella, e vërteta dhe e
amshuara’, nuk vihen në një vazhdimësi të thjeshtë kohore njëra pas tjetrës, sikur
jeta e vërtetë të fillonte vetëm pas vdekjes. Në realitet jeta e vërtetë, jeta
e amshuar, fillon që në këtë botë, ndonëse në pasigurinë e ngjarjeve të historisë
njerëzore; jeta e amshuar nis në atë masë, që ne ia hapim zemrën misterit të Zotit
dhe e pranojmë mes nesh. Është Hyji Zot i jetës e në Të jetojmë, lëvizim e ekzistojmë.
(krh Vap 17,28).
Nga ana tjetër në perspektivën e urtisë ungjillore edhe vetë
vdekja na jep një mësim të mirë, sepse na detyron ta shikojmë sy në sy realitetin. Na
shtyn ta pranojmë kotësinë e të gjitha gjërave njerëzore e tokësore që duken të mëdha
e të fuqishme në sytë e botës. Përballë vdekjes humbet kuptimin gjithçka që e shtyn
njeriun të mburret, ndërsa del në pah ajo që vlen seriozisht e përjetësisht. Gjithçka
mbaron, të gjithë jemi kalimtarë në këtë botë. Vetëm Zoti e ka jetën në vetvete: Ai
është vetë Jeta!. Prandaj, përkujtimi e kremtimi i kësaj dite na kujton se njeriu
mund të arrijë në jetën e pasosur, vetëm duke hyrë në logjikën e dhurimit e të dashurisë:
ashtu si Zoti na u dhurua ne në Krishtin, kështu edhe ne jemi të thirrur t’ia dhurojmë
vetveten të tjerëve: është logjika e dashurisë, që na bën të kalojmë nga vdekja në
jetë, pavarësisht nga ligështitë tona njerëzore. Kjo fjalë jete e shprese na ngushëllon
pa masë përballë misterit të vdekjes, posaçërisht kur na i merr njerëzit që i duam
më shumë. Në se na trishtoi ndarja prej njerëzve të dashur e vijon ende të na hidhërojë
thellë mungesa e tyre, feja na mbush me ngushëllim, duke na kujtuar se ashtu si për
Zotin Jezus, e gjithnjë për hir të Tij, vdekja nuk ka më pushtet mbi ta (cfr Rom 6,9).
Duke kaluar, në këtë jetë njerëzore e tokësore, përmes zemrës së mëshirshme të Krishtit,
të vdekurit kanë hyrë në ‘një vend pushimi’’ (Ur 4,7): E tani dëshirojmë me gjithë
zemër t’i mendojmë në shoqërinë e shenjtorëve, të lehtësuar më në fund nga hidhërimet
e mundimet e kësaj jete, e ndjejmë edhe ne dëshirën të bashkohemi një ditë me këtë
shoqëri kaq të lumtur.